Εγώ το πρωί στο γραφείο, το απόγευμα στο σπίτι, στην φροντίδα των παιδιών, στο νοικοκυριό.
Να διαβάσουν, να πλυθούν, να μαγειρέψω ,να πλύνω ,να σιδερώσω, να τακτοποιώ συνέχεια το σπίτι και την άλλη στιγμή όλα να είναι άνω- κάτω.
Μικρά παιδιά, χαρά γεμάτα, να τρέχουν και να παίζουν συνέχεια.
Α, ναι, και ο σύζυγος εκεί, μετά την δουλειά να ξαπλώνει να ξεκουραστεί και μετά τηλεόραση. Δεν είχαν εφεύρει βλέπεις τα κινητά και το ιντερνέτ.
Γύρω στις 10.00 να βάλω τα παιδιά για ύπνο και να πηγαίνω κομμάτια να ξαπλώσω και εγω το κουρασμένο σαρκίο μου. Εκεί ο σύζυγος με περίμενε «να εκτελέσω τα συζυγικά μου καθήκοντα».
Τον αγαπούσα, τον ήθελα αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη! Συνήθως κλείνανε τα μάτια μου ,με το ζόρι κρατιόμουν όρθια. Αναρωτιόμουνα «δεν με λυπάται, είναι δυνατόν να θέλει συνέχεια κρεβάτι;”
Γελάω μόνη μου με τις σκέψεις που έκανα τότε βλέπεις ήμουν 25 χρονών, σε μια δεκαετία που η ισότητα των δυο φύλων υπήρχε μόνο στο ότι «δουλεύει και η γυναίκα», όλα τα αλλά είχαν μείνει στο 1960, σπίτι, παιδιά, νοικοκυριό.
Και μέσα στη δίνη των απαιτήσεων της καθημερινότητας, σαν να μη μου έφταναν όλα αυτά που είχα στο κεφάλι μου, κολακεύτηκα με το φλερτ του συναδέλφου μου στη δουλειά.
Ναι κολακεύτηκα, γοητεύτηκα είναι η σωστή λέξη που περιγράφει το πως αισθανόμουν.
Εκεί που νόμιζα ότι τελείωσα σαν γυναίκα και ήμουν μόνο υποχρεώσεις (μέσα σε αυτές και το "κρεβάτι") ανασκίρτησα αμαρτωλά.
Και ντροπή μου ενέδωσα, αμάρτησα που λένε, υπέκυψα στο ποτό του απαγορευμένου. Στην ουσία έβαλα ένα ακόμα πρόβλημα στην γεμάτη καθημερινότητα μου, αλλά τότε που να κοιτάξω με τα μάτια της λογικής.
Ενέδωσα.
Κάποιες στιγμές όταν έκλεινα τα μάτια μου δεν ήξερα με ποιόν είμαι... με τον άντρα ή με τον εραστή.
Κυνικά που τα γράφω!
Ναι τώρα μετά από τόσα χρόνια τα βλέπω κυνικά... αλλά χωρίς να δικαιολογώ τον εαυτό μου. Ένα ολόκληρο μήνα έζησα παράλληλα, πάθος και τον γάμο. Και το λάθος έγινε.
Έμεινα έγκυος. Μάλιστα η ξύπνια, έμεινα έγκυος.
Το παιδί βέβαια ήξερα ποιανού ήταν, αφού με τον άντρα μου είχαμε αποφασίσει να μην κάνουμε αλλά και παίρναμε προφυλάξεις. Και τι να έκανα, να χώριζα; Ούτε κατά διάνυα!
Εξάλλου και ντροπή μου τον αγαπούσα τον άντρα μου πάθος δεν ένιωθα για εκείνον λόγω της καθημερινότητας.
Μήπως να μιλούσα στον εραστή; Μήπως ήταν και αυτός καλύτερος από μένα;
Παντρεμένος με οικογένεια, που γουστάριζε την περιπέτεια και το ξένο. Ξέκοψα από αυτόν χωρίς να του πω τίποτα. Προσπάθησα να σκεφτώ, να τα βάλω όλα σε μια σειρά.
Η «σειρά» με οδήγησε στο νοσοκομείο και σε μια ώρα όλα είχαν πάρει το δρόμο τους. Εγώ με τις τύψεις της μοιχείας και της έκτρωσης ενός παιδιού.
Πίσω στο σπίτι στην καθημερινότητα με μεγαλύτερο βάρος, το βάρος της ψυχής μου. Πέρασαν χρόνια για να ξεπεράσω τον ένα μήνα της αμαρτίας μου. Αν το έχω ξεπεράσει ακόμα.
Κάνεις δεν έμαθε τίποτα ,όλα συνέχισαν την πορεία τους Σύζυγος, οικογένεια, παιδιά, δουλειά, κοινωνικός περίγυρος.
Τέλεια οικογένεια, όλοι ευχαριστημένοι και εγώ μπορώ να πω.
Αγαπούσα τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Μόνο που καμιά φορά, σπάνια πολύ σπάνια, νιώθω ένα πλάκωμα στη ψυχή μου. Τύψεις γι αυτό που έκανα. Τύψεις για τη ζωή που στέρησα. Τύψεις για τον επιπόλαιο εαυτό μου.
Μεγάλο βάρος οι τύψεις μας θυμίζουν για πάντα τα λάθη μας.
Τύψεις για μια ζωή.
Μαρία Μ.
