και την απίστευτη ενέργειά τους να... τραμπουκίσουν γιατρό, έπειτα από καταγγελία ότι πήρε «φακελάκι»
Κι όμως, αν κάποιοι... πέφτουν από τα σύννεφα, μάλλον αγνοούν μια παγιωμένη, πλέον, ελληνική πραγματικότητα: στα χρόνια της κρίσης και των Μνημονίων, έαν έχει εμπεδωθεί κάτι στους πολίτες, αυτό δεν είναι άλλο, από το αίσθημα της αδικίας, της μη απονομής Δικαιοσύνης.
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν είναι... παράλογο ότι πολλοί έσπευσαν να σκεφτούν και να γράψουν: «Καλά του έκαναν του γιατρού». Οι μαρτυρίες, εξάλλου, για επίορκους ιατρούς, που κάθε άλλο παρά τιμούν τον όρκο του Ιπποκράτη, είναι ουκ ολίγες -άλλο εάν, στην περίπτωση του συγκεκριμένου γιατρού στον «Ευαγγελισμό», οι γνωρίζοντες διαβεβαιώνουν ότι δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω.
Στον αντίποδα, προ ολίγων ημερών, την έγκλειστη στις φυλακές Ηριάννα, κόντρα στην αδικία που βιώνει, την υπερασπίστηκε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας... αλλά μόνο μέσω Διαδικτύου. Όταν η υπόθεση οδηγήθηκε, για δεύτερη φορά, στο Εφετείο, μόνο κάποιοι πανεπιστημιακοί, φοιτητές και οι συνήθεις «αλληλέγγυοι» ήταν πλάι της -ξέρετε, αυτοί που η κοινωνία έχει σπεύσει αναφανδόν να χαρακτηρίσει ως αντιεξουσιαστές. Και στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, που ακολούθησε, πήγαν-δεν πήγαν βαριά 50 άτομα.
Κάποιοι, λοιπόν, φαντασιώνονται κοινωνικές εκρήξεις, όσο το αίσθημα της αδικίας παγιώνεται στους πολίτες από αποφάσεις της δικαστικής και της εκτελεστικής εξουσίας. Κάποιοι άλλοι απεύχονται αυτό ακριβώς το σενάριο της συσσωρευμένης οργής, που θα οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις. Θα ήταν ίσως φρόνιμο να μην... αιθεροβατούν οι μεν και να μην φοβούνται οι δε. Καμία κοινωνική έκρηξη δεν θα προέλθει από την αδικία εις βάρος της Ηριάννας -και της κάθε Ηριάννας. Και όχι, κανένας «Ρουβίκωνας» δεν θα κάψει την Αθήνα.
Από τον Ιούλιο του 2015 και μετά, όταν οι πολίτες ψήφισαν «Όχι» στο ευρώ και στα Μνημόνια, μόνο και μόνο για να δουν την ετυμηγορία τους να καταλήγει στο καλάθι των αχρήστων και την κυβέρνηση να υπογράφει νέα, ίσως χειρότερα Μνημόνια, καμία «φωνή» δεν έχει καταφέρει να αφυπνίσει συνειδήσεις. Το «Όχι» που έγινε «Ναι» ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος μιας κοινωνίας που, έκτοτε, έπαψε πια να ενδιαφέρεται, να ασχολείται. Κι όσο για την αυτοδικία; Πολλοί εμφανίζονται να την επικροτούν και να την ενισχύουν, μα οι «φωνές» τους μοιάζουν περισσότερο με ανέξοδους... κουτσαβακισμούς.
Τώρα πια, οι μισοί ψάχνουν πώς να την κάνουν για εξωτερικό και οι άλλοι μισοί έχουμε γίνει μουγγοί, κοιτάζοντας απλά πώς θα επιβιώσουμε και πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Πού και πού... ξεσπαθώνουμε με μακρόσυρτους φιλιππικούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κι έπειτα πάμε και στηνόμαστε στην ουρά μιας τράπεζας ή μιας εφορίας, εκεί που όλοι είμαστε ίσοι μέσα στην ασημαντότητά μας.
Και η ζωή συνεχίζεται...
Πηγή
