12 χρονών. Όταν μετά από 60 χρόνια σκληρής εργασίας βγήκε στην σύνταξη, αποφάσισε να αξιοποιήσει αυτό το μικρόβιο της ζωγραφικής.
Και η αλήθεια είναι ότι το έκανε με τον καλύτερο τρόπο, μέσα από την οδό του εθελοντισμού και της προσφοράς. Γιατί η τέχνη χωρίς την αξία της προσφοράς δεν είναι τίποτα. Ο 72χρονος συνταξιούχος, Γιώργος Κατσίποδος, πήρε την απόφαση να ζωγραφίζει τους χώρους των σχολείων, δίνοντάς τους χρώμα και ζωή, μέσα από μία προσωπική του εμπειρία.
«Είχα πάει τα εγγονάκια μου στο σχολείο τους και είδα ότι οι γύρω χώροι ήταν γκρίζοι, καθημερινοί, δίχως χρώματα. Ήξερα ότι το να ζωγραφίζω το σχολείο τους, αυτό θα τα ευχαριστούσε και θα τα έκανε χαρούμενα», αναφέρει στο patrasevents.gr.
Έτσι ξεκίνησε από το 2012 και μετά να ζωγραφίζει σχολεία. Από τότε έχει ζωγραφίσει 23 σχολεία της Πάτρας, έχει δώσει χρώμα και ζωή σε παιδικούς σταθμούς, ενώ έχει διακοσμήσει πνευματικά κέντρα, εκκλησίες και παρεκκλήσια. Εθελοντικά πάντα.
Τα παιδιά, όμως, και οι ζωγραφιές στα σχολεία είναι ένα άλλο πράγμα. «Όταν τελειώνω τις ζωγραφιές σε ένα σχολείο και βλέπω την χαρά των παιδιών, εισπράττω μία ικανοποίηση που δεν περιγράφεται».
Δεν είναι όμως μόνο τα παιδιά. «Βλέπω την ευγνωμοσύνη στα μάτια των γονέων και των εκπαιδευτικών και σίγουρα όλα αυτά μου δίνουν κίνητρα και δύναμη για να συνεχίζω, γιατί είμαι και σε μία ηλικία που η σωματική εργασία πλέον με κουράζει».
Η είδηση ότι ένας συνταξιούχος προσφέρεται από μόνος του να ζωγραφίζει τα κτίρια των σχολείων, σε συνδυασμό με τις περικοπές που έχει κάνει το υπουργείο λόγω της κρίσης στις υποδομές των σχολικών συγκροτημάτων, αφήνοντάς τα παρατημένα και εγκαταέλειμμένα, έχει αυξήσει στο μέγιστο βαθμό την «ζήτησή» του.
«Πλέον με παίρνουν τηλέφωνο οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς για να πάω να ζωγραφίσω τα σχολεία των παιδιών τους. Αρχικά, τα πρώτα χρόνια έβαζα από την τσέπη μου τα υλικά, τώρα όμως το έχω σταματήσει αυτό, γιατί δεν βγαίνω. Μία σύνταξη των 700 ευρώ παίρνω και εγώ».
Ο συνταξιούχος εθελοντής ζωγράφος έχει βραβευτεί αρκετές φορές από την πολιτεία και από τους φορείς για την πρωτοβουλία του. «Τα βραβεία αυτά δεν ανήκουν σε μένα» τονίζει. «Ανήκουν στους μαθητές, στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς που μου έχουν δείξει την αγάπη τους και την εκτίμησή τους γι' αυτό που κάνω».
Ο ίδιος, σαν επίλογο, περνάει και ένα μήνυμα: «Να προσφέρουμε ότι μπορούμε ο καθένας μας, στον συνάνθρωπο και στην κοινωνία, αλλά και να μάθουμε να ενεργούμε έτσι με αυτήν την νοοτροπία της αλληλεγγύης και της προσφοράς. Αν ξεκινήσουμε να λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο, τότε σίγουρα ο κόσμος θα γίνει καλύτερος στο μέλλον».
Και όταν αυτά στα λέει ένας άνθρωπος της λεγόμενης τρίτης ηλικίας, τότε αν μη τι άλλο αυτό είναι μία ελπίδα για τον κόσμο…
