Το «Stranger Things» ήρθε σχεδόν από το πουθενά το καλοκαίρι του 2016 και έγινε...
κατευθείαν μια από τις πιο αγαπημένες σειρές όλων των εποχών. Η αλήθεια είναι πως αυτό βγάζει νόημα, αφού η σειρά του Netflix είναι μια επιτυχημένη συρραφή από όλα αυτά που αγαπήσαμε στα 80s, με διαφορά την πιο δημοφιλή και λατρεμένη δεκαετία όσον αφορά την ποπ κουλτούρα. Η αλήθεια είναι πως αν οι επιρροές του «Stranger Things» δεν υπήρχαν, τότε το πιθανότερο είναι να μην υπήρχε ούτε και η ίδια η σειρά, γιατί τόσο στηρίζεται πάνω σε αυτά που αγαπά.
Η δεύτερη σεζόν της σειράς των Duffer Brothers ήρθε πάνω στην ώρα για το Halloween και στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο σεζόν, το «Stranger Things» έφτασε στα επίπεδα της δημοφιλίας του «Game of Thrones», αφού όλοι φρόντισαν να δημιουργήσουν ένα γενναίο κενό στο πρόγραμμά τους για να παρακολουθήσουν τα εννιά καινούρια επεισόδια που έγιναν διαθέσιμα μέσα στο Σαββατοκύριακο. Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι το εξής απλό: κατάφερε τελικά η δεύτερη σεζόν να ανταποκριθεί στις πολύ υψηλές προσδοκίες;
Ο τρόμος απλώνεται με περισσότερους τρόπους και σε μεγαλύτερη έκταση από την πρώτη σεζόν και η πλοκή αναπτύσσεται πιο βραδυφλεγώς, χωρίς να σου δίνει στο πιάτο ό,τι θέλεις να μάθεις από την αρχή. Συνολικά η δεύτερη σεζόν είναι πιο δουλεμένη από την πρώτη, αυτό που δεν είναι σαφές ωστόσο είναι πόση ακόμη ιστορία υπάρχει στο σύμπαν του «Stranger Things». Θα το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: αν και ο τρόπος που εκτυλίσσεται η πλοκή είναι σωστός και αυτή η σεζόν ανοίγει το κάδρο και αφορά περισσότερο την πόλη του Hawkins παρά την παρέα των παιδιών αυτή καθαυτή, δεν καταφέρνει να έχει τόσο ενδιαφέρον ή να σε κρατά με τον ίδιο τρόπο που το έκανε η πρώτη.
Η καρδιά της πρώτης σεζόν ήταν αναμφίβολα η Eleven, αφού πέρα από τις υπερφυσικές της δυνάμεις που την έκαναν ατραξιόν, ήταν αυτή που ανέδειξε την παρέα των αγοριών και έφερε τις πιο συναισθηματικές στιγμές. Η δεύτερη σεζόν αποφασίζει να την αφήσει χωριστά από την υπόλοιπη παρέα για σχεδόν ολόκληρη τη διάρκειά της, χωρίς όμως να της έχει βρει κάτι να κάνει που να δικαιολογεί αυτή την απουσία. Περνάει πολύ χρόνο εσώκλειστη υπό την προστασία του αστυνόμου Hopper και πάνω που η σειρά βρίσκει ρυθμό και δημιουργεί ένα μεγάλο cliffhanger, αποφασίζει να φτιάξει ένα επεισόδιο αποκλειστικά στημένο πάνω στην Eleven, το οποίο παίρνει τη δράση μακριά από το Hawkins και εξερευνά το παρελθόν της. Όσο όμως και αν έχει αρχικά ένα ενδιαφέρον η εξερεύνηση διαφόρων υποκουλτούρων της δεκαετίας του 1980, το αποτέλεσμα μοιάζει εντελώς εκτός τόπου συγκριτικά με την υπόλοιπη σειρά και πιο πολύ φέρνει σε ρουτίνα υπερηρωικής σειράς του CW που τη βλέπεις ενώ πλένεις τα πιάτα, παρά με αυτό που συνηθίσαμε ως «Stranger Things».
Φυσικά και ο Dustin αγαπήθηκε πολύ περισσότερο από τα υπόλοιπα αγόρια της παρέας και η δεύτερη σεζόν δείχνει να συνειδητοποιεί αυτή τη συμπάθεια του κοινού, αφού πολλές φορές θαρρείς πως η σειρά του δίνει πράγματα να κάνει έχοντας κατά νου το γκελ που θα έχουν στον κόσμο. Δεν είναι απαραίτητα κακό, ειδικά από τη στιγμή που είναι πολύ δύσκολο να μην αγαπήσεις τον Dustin, αλλά δεν είναι και η ιδανική δημιουργική επιλογή, αφού είναι πολύ εύκολο εν τέλει. Η απουσία της Eleven από την παρέα αναπληρώνεται ως ένα βαθμό από την Max, μια νέα παρουσία στο Hawkins που μαζί με τον μυστηριωδώς επικίνδυνο και οξύθυμο αδερφό της δίνουν μια απαραίτητη νέα πνοή στη σεζόν. Ο ερχομός της Max φέρνει και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φρέσκες εξελίξεις της δεύτερης σεζόν.
Το σασπένς είναι εδώ και το γεγονός ότι η δράση απλώνεται, βοηθάει στο να αναδειχθούν νέες ιστορίες και να δούμε περισσότερο και άλλους χαρακτήρες που δεν πήραν τόσο πολύ χρόνο στην πρώτη σεζόν. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει κάποιο κέντρο βάρους που να είναι τόσο ενδιαφέρον όσο το μυστήριο της εξαφάνισης του Will στην πρώτη σεζόν. Φυσικά και βλέπεις τα εννιά επεισόδια απνευστί και εννοείται πως περνάς μια χαρά, έχεις όμως την αίσθηση πως αυτή η δεύτερη σεζόν προσεγγίστηκε περισσότερο με τη λογική ενός κινηματογραφικού σίκουελ, σαν αυτά της δεκαετίας του ’80. Η ιστορία τους να μοιάζει σαν να μην ήταν αναγκαία εξαρχής και να δημιουργήθηκε χάρη στην επιτυχία της πρώτης φοράς, ενώ σε κάθε τι που συμβαίνει υπάρχει η αίσθηση του fan service, έχοντας κατά νου τι αγάπησε ο κόσμος λίγο περισσότερο και εστιάζοντας σε αυτό. Είναι η τέλεια συνταγή για να περάσεις καλά και κανείς δε θα διαμαρτυρηθεί ότι ενοχλήθηκε ή κουράστηκε, αλλά ο αντίκτυπος στο πέρασμα του χρόνου δεν είναι σίγουρα ο ίδιος με την πρώτη original ιστορία. Η δεύτερη σεζόν του «Stranger Things» κλείνει με όμορφο και γλυκό τρόπο που ικανοποιεί άπαντες και την ίδια στιγμή ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για να περιμένουμε να εξερευνηθεί στην τρίτη σεζόν. Παρόλα αυτά, με το που τελειώνει, την ίδια στιγμή σου ανοίγει και η όρεξη σαν μόλις να αρχίζει. Δεν είναι κακή και πατάει σωστά πάνω στη νοσταλγία των 80s, η πρώτη φορά όμως είναι πολύ δύσκολο να επαναληφθεί.
Πηγή
