Χαρίλαος Τρικούπης πριν από 124 χρόνια. Όσα περιγράφει παρακάτω έχουν μεγάλο ενδιαφέρον...
"Ένα μοναδικό έργο που προκαλεί δέος. Έχει συμβεί σε όλους, από λίγες έως περισσότερες φορές. Να οδηγάει κανείς και βλέποντας κάτι, να αναφωνήσει ένα πελώριο 'ουάου', μαγεμένος από την εικόνα.
Μου συνέβη πριν δεκατρία χρόνια, όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, πηγαίνοντας στην Πάτρα. Είχα δει από την τηλεόραση πλάνα αυτού του συγκλονιστικού έργου, αλλά περνώντας από απόσταση αναπνοής έμεινα άναυδος. Κι όχι μόνο γιατί αυτό το κολοσσιαίο δημιούργημα έλυσε το πρόβλημα του περάσματος απέναντι βασανιστικό κάποιες φορές, ιδίως το χειμώνα- αλλά επειδή αυτή η υπέροχη γέφυρα έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής, έτσι όπως κρεμόταν θαρρείς στον αέρα. Σαν να το κράταγε ένα γιγάντιο χέρι και να το άπλωνε στη γαλήνη του τοπίου για να μαγέψει φύση και ανθρώπους. Ένα όνειρο που έκανε το Μανχάταν να ζηλεύει.
Τη διάβηκα κάμποσες φορές με το αυτοκίνητο -πέρασμα σε χρόνο μηδέν με το αυτοκίνητο- αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να τη χαζέψω σε όλο της το μεγαλείο. Και μετά από δεκατρία χρόνια, επιτέλους βρέθηκε η ευκαιρία να μαγευτώ και 'εκ των έσω'. Με είχε τρελάνει προκαταβολικά η ιστορία. Γιατί χρειάστηκε να περάσουν 124 ολόκληρα χρόνια για να υλοποιηθεί το όραμα του Χαρίλαου Τρικούπη, που το 1880 οραματίστηκε την ένωση της περιοχής Μεσολογγίου από την οποία καταγόταν με την Αχαΐα.
Τον πέρασαν για τρελό όταν στις 29 Μαρτίου 1889, μίλησε στο Κοινοβούλιο για την ανάγκη γεφύρωσης του στενού Ρίου-Αντιρρίου. Νόμιζαν όταν παραληρεί. Ότι είναι ένας παλαβός που νομίζει ότι μπορεί να ενωθούν με γέφυρα το Ρίο με το Αντίρριο. Και ναι, έγινε το θαύμα, αυτό που αδυνατούσε να συμβεί πριν τόσες δεκαετίες, ως εντελώς ανέφικτο και απολύτως ανεδαφικό. Ακόμα και τα τελευταία χρόνια πολλοί το θεωρούσαν αδύνατο.
Πηγή
