Για τον μεσαιωνικό βασιλιά και τον σύγχρονο δικτάτορα η φυλακή ήταν ένα είδος «κατασκήνωσης αναψυχής». Γι΄ αυτό και έχουν...
επινοηθεί διάφοροι τρόποι με τους οποίους ο εγκλεισμός μετατρέπεται σε ένα δυσάρεστο βασανιστήριο. Ο Πύργος του Λονδίνου και η γαλλική «ποντικότρυπα» Στην Αγγλία, ο βασιλιάς Εδουάρδος Α’ εισήγαγε την ιδέα της φυλακής «forte et dure»(σκληρή και δυσάρεστη) το 1280. Σύμφωνα με αυτό, ο φυλακισμένος κλεινόταν σε ένα μικρό, σκοτεινό κελί με διατροφή που περιλάμβανε μόνο νερό και ψωμί. Σταδιακά, η ποσότητα ελαττωνόταν ώστε ο κρατούμενος να οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε θάνατο από ασιτία. Στον Πύργο του Λονδίνου, το περίφημο κελί που ήταν γνωστό με το όνομα «Little Ease», ο έγκλειστος ήταν αδύνατον να βρει άνετη στάση για το σώμα του, ούτε μπορούσε να ξαπλώσει και να τεντωθεί. Το κελί είχε διαστάσεις μόλις 1,2 επί 1,2 μέτρα! Παρόμοια καταγώγια υπήρχαν σε διάφορα κάστρα της Ευρώπης. Η γαλλική «ποντικότρυπα» με διαστάσεις 91 επί 91 εκατοστά ήταν σε χρήση έως τα τέλη του 19ου αιώνα. Ακόμη και κατά τη δεκαετία του 1920, οι γάλλοι κρατούμενοι που έμπαιναν στην απομόνωση για πειθαρχικά παραπτώματα ανακάλυπταν ότι τα κελιά τους ήταν τόσο μικρά που μπορούσαν να αγγίξουν και τους τέσσερις τοίχους ταυτόχρονα. Τα κελιά της απομόνωσης σε μια ρουμανική φυλακή στη δεκαετία του 1940 είχαν τις κλειστοφοβικές διαστάσεις των 60 επί 60 εκατοστών.
«Φοβάμαι ότι θα τρελαθώ»
Η δυσφορία που προκαλούσαν αυτοί οι μικροί χώροι επιδεινώνονταν από τον έντονο αποπροσανατολισμό που προκαλούσε το απόλυτο σκοτάδι. Στα μπουντρούμια των μεσαιωνικών κάστρων δεν μπορούσε να περάσει ίχνος φωτός. Τις συνθήκες αυτές μιμούνται και σύγχρονες φυλακές, όπως το ειδικό «σκοτεινό» κελί, όπου κρατούταν συνεχώς ο κινέζος αντικαθεστωτικός Τσου Σιαοτάν για μία εβδομάδα κάθε φορά. Ήταν, σύμφωνα με τον ίδιο «ένα απειροελάχιστο κελί, χωρίς φως και με μαύρους τοίχους. Δεν ακουγόταν ο παραμικρός ήχος, εκτός από τον βόμβο των αυτιών μου. Φοβόμουν ότι θα τρελαθώ» Το 1963 η CIA είχε συντάξει ένα απόρρητο ανακριτικό εγχειρίδιο, επικαλούμενο την εμπειρία του Τσου. «Όσο περισσότερο εξαλείφει ο χώρος κράτησης τα αισθητηριακά ερεθίσματα, τόσο γρηγορότερα και βαθύτερα επηρεάζεται ο ανακρινόμενος. Αποτελέσματα που μπορεί να φέρει ο εγκλεισμός για εβδομάδες ή για μήνες σε ένα κανονικό κελί μπορούν να επιτευχθούν μετά από ώρες ή ημέρες σε ένα κελί χωρίς φως, απόλυτα μονωμένο και άοσμο. Ένα περιβάλλον που μπορεί να ελεγχθεί ακόμη περισσότερο είναι πολύ πιο αποτελεσματικό».
Από την απομόνωση στα βασανιστήρια
Οι δεσμοφύλακες στη διάρκεια των αιώνων ανακάλυψαν διάφορους τρόπους για να μετατρέψουν τη δυσφορία σε μορφή βασανιστηρίου. Όποιος κρατούμενος του Πύργου του Λονδίνου άκουγε ότι πρόκειται να τον στείλουν στο «μπουντρούμι», θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό αν τον έστελνα στο «Little Ease».
Το μπουντρούμι ήταν ένας πραγματικός λάκκος, μέσα στα ίδια τα θεμέλια του πύργου, κάτω από το επίπεδο του νερού του γειτονικού Τάμεση κατά την ώρα της παλίρροιας. Κάθε φορά που ανέβαινε το νερό, έφερνε μαζί του εκατοντάδες αρουραίους. Ο κρατούμενος ήταν αναγκασμένος να διώχνει τα τρωκτικά μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Οι σύγχρονοι δεσμοφύλακες έχουν βρει αρκετούς «πρωτότυπους» τρόπους για να προσδίδουν στο μαρτύριο της απομόνωσης ένα πρόσθετο τόνο σκληρότητας. Πλένουν το πάτωμα με χλωρίνη ή ασβέστη και μετατρέπουν το κελί σε ασφυκτικό θάλαμο αερίων. Παρόμοια αποτελέσματα έχει ο καπνός από τους καμένους κόκκους πιπεριού καγιέν. Εναλλακτικά, οι φύλακες μπορούν απλώς να κάνουν φασαρία έξω από το κελί για να μην επιτρέπουν στον κρατούμενο να ηρεμήσει. Ο βρετανός «δολοφόνος των βάλτων» Ίαν Μπρέιντι ισχυριζόταν ότι είχε υποβληθεί σε τέτοιου είδους μεταχείριση. Σε μια ιδιαίτερα σαδιστική παραλλαγή αυτής της τεχνικής, το λεγόμενο «σπίτι της χαράς» των ειδικών δυνάμεων του Ντουμπάι είναι εξοπλισμένο με μουσική ντίσκο και φωτορυθμικά, και τα δύο σε πολύ δυνατή ένταση.
Πηγή
