Τα μοναχοπαίδια εκείνο, τα μοναχοπαίδια το άλλο...
Μας κατηγορούν ότι είμαστε κακομαθημένα, καλομαθημένα (;), ότι θέλουμε την προσοχή των άλλων και όλα τα φώτα στραμμένα πάνω μας.
Δεν δίνουμε τα παιχνίδια μας και τα θέλουμε όλα για την πάρτη μας. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι κακό ένα παιδάκι να μη θέλει να δώσει τα παιχνίδια του σε άλλο παιδάκι εν ώρα παιχνιδιού. Το παιχνίδι σου είναι αυτό που σου δίνει χαρά, είναι δικό σου και το λατρεύεις. Παίζεις μαζί του, κοιμάσαι μαζί του και το θες μόνο για σένα. Εδώ τα αδερφάκια πλακώνονται κάθε τρεις και λίγο γι΄αυτό το λόγο. Το κακό λοιπόν είναι που απλά εμείς δεν έχουμε κάποιον να τσακωνόμαστε σε καθημερινή βάση.
Τα παιδάκια έχουν από τη φύση τους μια πιο εγωκεντρική συμπεριφορά -είτε έχουν αδέρφια είτε όχι. Είναι ένα στάδιο που το περνάνε και πρέπει να το περάσουν, γιατί μέσα από αυτό ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους. Όλα τα θεωρούν δικά τους, τα διεκδικούν, τα προστατεύουν και δεν θέλουν κανένας να τους τα πάρει…
Και δεν βρίσκω τίποτα μεμπτό σε αυτό. Το να μάθεις να δίνεις τα πράγματά σου και σε κάποιον που δεν έχει, είναι άλλη ιστορία. Σαφώς οι γονείς πρέπει να εξηγήσουν στα μονάκριβά τους ότι υπάρχουν και άλλα παιδάκια που δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν παιχνίδια ή ρούχα και οφείλουμε να τους δώσουμε αυτή τη χαρά όταν μας περάσει ο μεγάλος ενθουσιασμός με αυτά που μας ανήκουν. Τα παιδιά καταλαβαίνουν και όταν μάθουν το σωστό το πράττουν.
Τα μοναχοπαίδια λοιπόν δεν υστερούν σε τίποτα από άποψη καλής συμπεριφοράς σε σχέση με τα άλλα παιδιά. Οι χαρακτήρες πλάθονται μέσα στην οικογένεια και με τη σωστή καθοδήγηση των γονιών. Κρατήστε τις ισορροπίες εκεί που χρειάζεται και μεγαλώστε καλούς ανθρώπους σε μια κοινωνία που το έχει ανάγκη.
