Κατά το τελευταίο διάστημα, οι κυβερνητικοί αναλίσκονται σε μια πανηγυρική ρητορική περί της επερχόμενης οικονομικής ανάπτυξης και της οριστικής εξόδου από το καθεστώς...
αναγκαστικού δανεισμού. Η κυβερνητική ρητορική αγνοεί την κοινωνική πραγματικότητα, «βασιζόμενη» στις αυταπάτες του πρωθυπουργού καθώς και στις αόριστες προφορικές δεσμεύσεις ξένων ηγετών ως προς την οριστική επίλυση του ελληνικού προβλήματος.
Οι πρόσφατες δηλώσεις της κ. Κουντουρά και του κ. Κατρούγκαλου φανερώνουν την χαοτική απόσταση που χωρίζει τον κυβερνητικό μικρόκοσμο από την ελληνική κοινωνία. Οι περικοπές στα αναπηρικά επιδόματα, η κατάργηση του ΕΚΑΣ, οι μειώσεις των επικουρικών και οι «εκκρεμείς» κύριες συντάξεις βαπτίστηκαν «αναπροσαρμογή», ενώ οι δυσβάσταχτες ασφαλιστικές εισφορές για τους ελεύθερους επαγγελματίες «μεταρρύθμιση». Αξίζει οι εν λόγω υπουργοί της κυβέρνησης να «σεργιανίσουν» στο κέντρο των Αθηνών, στις γύρω γειτονιές, στα προάστια του λεκανοπεδίου και να αντικρίσουν τις συνέπειες της αποτυχίας τους. Όχι μόνον πολλοί συμπολίτες μας δεν έπαψαν να αναζητούν τροφή στα σκουπίδια, αλλά σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, ένας τους τρεις Έλληνες βιώνει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Οι -αλήστου μνήμης- πύρρειοι λόγοι του αντιπολιτευόμενου τότε Αλέξη Τσίπρα περί «ανθρωπιστικής» κρίσης λησμονήθηκαν. Αξίζει να σημειωθεί ότι η χρήση του όρου ήταν υπερβολική, καθώς ο συγκεκριμένος όρος χρησιμοποιείται διεθνώς προκειμένου να περιγράψει καταστάσεις που βιώνουν οι χώρες του Τρίτου Κόσμου. Όμως, η βαθιά και ανέλεγκτη κρίση του βιοτικού επιπέδου αποτελεί γεγονός αναντίρρητο και ιδιαίτερα ανησυχητικό.
Παρ’ όλα αυτά, η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί, υπομένει και ανέχεται σιωπηρά την ανακολουθία λόγων-έργων και εν γένει την κυβερνητική υποκρισία. Σε καμία περίπτωση δεν εννοείται ή υπονοείται η προσφυγή σε παραδοσιακά μέσα συγκρουσιακής πολιτικής δράσης, κάτι το οποίο θα οδηγούσε άλλωστε σε ταραχώδεις και επικίνδυνες πολιτικές καταστάσεις.
Τουναντίον, απαιτείται μια «μεταρρυθμιστική εξέγερση» τόσο στο οικονομικό, όσο και στο πολιτικό πεδίο. Οι συγκυρίες επιβάλλουν την σύνθεση καινοτόμων ιδεών και δράσεων προς την κατεύθυνση της αλλαγής της πολιτικής μας κουλτούρας. Κοινωνικές ομάδες, think tanks, επιστημονικοί όμιλοι, ακαδημαϊκοί οφείλουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να πορευθούν από κοινού, διαδίδοντας την ανάγκη για βαθιές μεταρρυθμιστικές τομές. Αντίστοιχα, οι πολιτικές δυνάμεις που ακολουθούν τον δρόμο της λογικής, οφείλουν να συνταχθούν σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό μεταρρυθμιστικό μέτωπο που θα εκκινεί από την φιλελευθέρη δεξιά και θα φθάνει στις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας. Η διαφάνεια του πολιτεύεσθαι, η θέσπιση της ευθύνης του αντιπροσώπου απέναντι στον εκλογέα και η εν γένει αναβάθμιση της πολιτικής ζωής του τόπου αποτελούν τις ελάχιστες -πλην όμως- απαραίτητες προϋποθέσεις για την πολυπόθητη αλλαγή πορείας της χώρας.
Το φιλελεύθερο και δημοκρατικό φρόνημα, αποδεσμευμένο από κάθε είδους σιδηράς ολιγαρχίας και προσωπικών στρατηγικών,πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε υγιή και σύγχρονο πολιτικό οργανισμό. Η θέσπιση κινήτρων για την πολιτική συμμετοχή, η δημοκρατική εμβάθυνση των εσωκομματικών διεργασιών μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία για την συγκρότηση μιας νέας πολιτικής κουλτούρας, απαλλαγμένης από τις κακοδαιμονίες που δηλητηρίασαν τον ελληνικό πολιτικό βίο στην σύγχρονη ιστορία.
Προέχει, η μεταρρύθμιση στο πεδίο της πολιτικής. Διότι, με άθικτους του πυλώνες της ελληνικής καταστροφής και με την απουσία της κατάλληλης πολιτειακής παιδείας, ο γνωστός φαύλος κύκλος της ύφεσης θα ακολουθήσει την οποια ανάπτυξη επιτευχθεί, όταν οι απαραίτητες οικονομικές μεταρρυθμίσεις εφαρμοστούν. Ας μην λησμονούμε, ότι τα αίτια της ελληνικής κρίσης είναι πρωτίστως πολιτικά.
Πηγή
