ίδια μαγεία όπως την πρώτη φορά που ήρθε αντιμέτωπος με τον... άνθρωπο.
Σταθερά και διαχρονικά σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα και τα πιο περίεργα animation όλων των εποχών, ο «Αγριος Πλανήτης» του Ρενέ Λαλού κατάφερε μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν την πρώτη του προβολή στο Φεστιβάλ των Καννών το 1973 και τη βράβευσή του με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής όχι μόνο να αποκτήσει ένα αξιοσέβαστο cult status, αλλά και να θεωρείται ένα από τα πιο ιδιαίτερα και μοναδικά δείγματα του είδους, ένα ιδόμορφο πάντρεμα επιστημονικής φαντασιάς και κοινωνικοπολιτικής αλληγορίας, ανοιχτό ακόμα και σήμερα σε ποικίλες αναγνώσεις και ερμηνείες, αλλά και τόσο αντιπροσωπευτικό του ιστορικού πλαισίου μέσα από το οποίο ξεπήδησε.
Για όσους δεν έτυχε ποτέ να το δουν ή δεν ξέρουν τίποτε γι’αυτό, το «Αγριος Πλανήτης» μας μεταφέρει στον πλανήτη Γιάγκαμ, όπου οι ανθρωπόμορφοι Ομς ζουν σχεδόν σαν ζώα, καταδυναστευμένοι από την κυρίαρχη κάστα των γιγαντιαίων Ντραγκς. Μέχρι που ένα νεαρό αγόρι Ομ αποκτά τις γνώσεις που η φυλή του είχε έως τώρα στερηθεί, και αποφασίζει να ηγηθεί μιας επανάστασης ενάντια στους εξουσιαστές τους, διεκδικώντας την ελευθερία για τους δικούς του.
O «Αγριος Πλανήτης» προβάλλεται σε αποκατεστημένη 2k ψηφιακή κόπια την Τρίτη 28 Νοεμβρίου στις 19:00 στο αφιέρωμα στην κινηματογραφική επιστημονική φαντασία που διοργανώνει η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση μαζί με το Flix.gr. Πριν από την ταινία θα προβληθεί το μικρού μήκους «Οι Αστροναύτες» του Βαλέριαν Μπόροβτζικ και του Κρις Μαρκέρ, ενώ στις 21:30 θα προβληθεί σε αποκατεστημένη κόπια 4k σε επιμέλεια του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν «Ο Πλανήτης των Βρικολάκων» του Μάριο Μπάβα.
Ο πρωταγωνιστής Τερ (Γη στα γαλλικά, για να μην ξεχνιόμαστε με την αλληγορική διάσταση της ονοματοδοσίας) θα μεγαλώσει μετά το θάνατο της μητέρας του ως κατοικίδιο στα χέρια της Τίβα, κόρης του άρχοντα και εξέχουσας μορφής της κάστας των Ντραγκς, Σιν και παρά τη σαδιστική μεταχείριση που υφίσταται θα μάθει όλα τα επιτεύγματα και μυστικά του πολιτισμού τους, τα οποία θα προσπαθήσει να μεταλαμπαδεύσει στο διστακτικό είδος του, όταν καταφέρει να δραπετεύσει, ο δρόμος, όμως, προς την επανάσταση και την ελευθερία θα είναι μακρύς και γεμάτος από αμφισβητήσεις και σκαμπανεβάσματα.
Βασισμένο στο βιβλίο «Οι Ομς στη Σειρά» του Γάλλου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Στεφάν Βιλ, ο «Αγριος Πλανήτης» ήταν η πρώτη (και μάλλον one hit wonder, καθώς καμία από τις μετέπειτα δουλειές του δεν είχαν τον ίδιο καλλιτεχνικό αντίκτυπο) μεγάλου μήκους ταινία του Ρενέ Λαλού, για την οποία συνεργάστηκε στο σχεδιασμό και το σενάριο με μια εξέχουσα μορφή του σουρρεαλιστικού κινήματος, τον Ρολάν Τοπόρ, συνεργάτη του Αλεχάντρο Χοδορόφσκι και συγγραφέα του «Ενοικου», στον οποίο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία του Ρομάν Πολάνσκι. Η ταινία ήταν συμπαραγωγή της Γαλλίας και της (τότε) Τσεχοσλοβακίας, ο σχεδιασμός της μάλιστα είχε ξεκινήσει από το 1968 και είχε ανατεθεί σε Τσέχους σχεδιαστές, λόγω όμως της κατάληψης της χώρας από τα σοβιετικά στρατεύματα και των προβλημάτων με τη λογοκρισία και τη γραφειοκρατία του νέου καθεστώτος, η παραγωγή ολοκληρώθηκε στη Γαλλία και κυκλοφόρησε τελικά το 1973, αντικατοπτρίζοντας πλήρως τους ταραγμένους και οργασμικούς ταυτόχρονα καιρούς μέσα σπό τους οποίους ξεπήδησε.
Είναι οι ανθρωπόμορφοι Ομς απόγονοι ή πρόγονοι του ανθρώπινου είδους; Η απάντηση ποτέ δεν είναι σαφής, ούτε αναγκαία σ’ αυτό το παλίμψηστο, η αλληγορική διάσταση του οποίου σε συνδυασμό με την αφαιρετική αφήγηση επιτρέπουν πολλαπλές ερμηνείες και αναγνώσεις, θρησκευτικές, πολιτικές και οικολογικές. Ο Τερ είναι ταυτόχρονα ένας Μωυσής που οδηγεί το λαό του στην πολυπόθητη Έξοδο, ο φορέας της Γνώσης που θα οδηγήσει το ανθρώπινο είδος στην αυτονομία και την ελευθερία και ο επαναστάτης που θα εναντιωθεί στην υποδουλωση και θα συσπυρώσει τους μαρασμένους από την ηττοπάθεια και τις ενδοφυλετικές έριδες ομοίους τους στον αγώνα για την ισοτιμία και την αξιοπρέπεια. Η κοινωνία των Ντραγκς θα μπορούσε να συμβολίζει το κομμουνιστικό καθεστώς, ισοπεδωτικό μέσα στην ουτοπική του υπόσχεση για ισότητα των μελών του και καταδυναστευτικό για κάθε παρείσακτο ή ανεπιθύμητο, ή είναι απλά μια παραβολή για κάθε κάστα ή μόρφωμα ή το ίδιο το ανθρώπινο είδος που στο όνομα της διανοητικής του ανωτερότητας οδηγείται στην υπεροψία και θέτει ένα ολόκληρο (οικο)σύστημα σε κίνδυνο;
Τα ερωτήματα, όμως, και οι ακραίες ή μη ερμηνείες για τους συμβολισμούς του Άγριου Πλανήτη ωχριούν ή ελάχιστη σημασία έχουν μπροστά στην οργιαστική εικονοποιεία του, βγαλμένη θαρρείς από πίνακες του Σαλβατόρ Νταλί και του Ιερώνυμου Μπος, γεμάτη από ονειρικά (ή εφιαλτικά, το ίδιο πράγμα είναι) τοπία, πλάσματα που μοιάζουν να έχουν ελευθερωθεί από το πιο σκοτεινό υποσυνείδητο και με ξεκάθαρο φαλλικό και σεξουαλικό υπόβαθρο, δημιουργώντας τελικά ένα αξέχαστα ψυχεδελικό αποτέλεσμα, γνήσιο αποκύημα της δεκαετίας του 70 και των όσων κατέληξε τελικά να πρεσβεύει.
Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά την πρεμιέρα του, ο «Αγριος Πλανήτης» παραμένει συναρπαστικά ανοιχτός για τουρισμό στις πανέμορφες εικόνες του ή για ένα πιο ενδελεχές ταξίδι στην αινιγματική πολυσημία του, μια εμπειρία που αξίζει σίγουρα να βιωθεί σε μεγάλη οθόνη και ένα από τα πιο ψυχεδελικά τριπ στην ιστορία του κινηματογράφου.
Πηγή
