Πάνω από σαράντα πτώματα. Όλα μέσα σε λίμνες ή ποτάμια, σε 11 πολιτείες των ΗΠΑ, από τη Νέα Υόρκη έως τη Μινεσότα. Οι ομοιότητες δεν εξαντλούνται εκεί.
Μία από αυτές είναι ότι αν επρόκειτο για δολοφονίες δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, που οι θάνατοι έλαβαν διαστάσεις φαινομένου, οι αρχές δεν συνέλαβαν ούτε καν έναν ύποπτο. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων άλλωστε, ως αιτία θανάτου αναφέρθηκε ο πνιγμός κατόπιν κατανάλωσης αλκοόλ.
Το επίσημο «πόρισμα» ωστόσο δεν ήταν τόσο αληθοφανές. Οι συμπτώσεις παρά ήταν πολλές για να μην προκληθούν υποψίες οργανωμένου εγκλήματος. Μεταξύ αυτών που δεν πείστηκαν ήταν δύο ντετέκτιβ, που είχαν αναλάβει τη διερεύνηση πολλών από τις υποθέσεις.
Ο Φρανκ Γκάνον και ο Άντονι Ντουάρτε, συνταξιούχοι αστυνομικοί της Νέας Υόρκης, ανέπτυξαν το 2008 τη θεωρία της σύνδεσης των θανάτων, γνωστή ως Smiley Face Killer. Σύμφωνα με αυτή, όχι ένας, αλλά μια ομάδα serial killers βρίσκονται πίσω από τα 45 πτώματα ανδρών. Πέραν του φύλου, όλοι ήταν λευκοί, μορφωμένοι, με αθλητική δράση και όχι παραπάνω από 25 ετών!
Τα θύματα εθεάθησαν για τελευταία φορά σε τοπικά μπαρ ή πάρτι που έπιναν το βράδυ που εξαφανίστηκαν. Σε τουλάχιστον 12 περιπτώσεις βρέθηκαν γκράφιτι με χαμογελαστά πρόσωπα κοντά στο σημείο όπου οι ντετέκτιβ κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα σώματα είχαν πέσει στο νερό. Εξού και η ονομασία Smiley Face Killer.
Σε 25 διαφορετικές πόλεις 11 πολιτειών, από τη Νέα Υόρκη έως τη Μινεσότα, βρέθηκαν πτώματα νεαρών ανδρών
Σχεδόν όλα αυτά τα υποτιθέμενα θύματα πνιγμού ανακαλύφθηκαν σε ψυχρά βόρεια κλίματα κατά τους χειμερινούς μήνες. Κάτι που μειώνει τις πιθανότητες να έπεσαν μόνοι τους στο νερό, όσο μεθυσμένοι και αν ήταν. Τέτοια φαινομενική συχνότητα πνιγμών σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δεν έχει παρατηρηθεί ούτε στις νότιες, θερμότερες, πολιτείες, ακόμα και το καλοκαίρι.
Το πιο εκπληκτικό είναι ότι ορισμένες από τις εξαφανίσεις σημειώθηκαν το ίδιο βράδυ σε διαφορετικές πολιτείες. Οι σατανικές συμπτώσεις οδήγησαν τους δύο ερευνητές στο συμπέρασμα ότι υπεύθυνη ήταν μια «καλά δομημένη» οργάνωση δολοφόνων.
Σύμφωνα με αυτούς το κίνητρο των δραστών είναι η ζηλοφθονία. Το πιθανό προφίλ τους είναι άσχημοι, αμόρφωτοι και άνεργοι, το αντίθετο δηλαδή από αυτό των θυμάτων.
Οι ιατροδικαστικές εξετάσεις εντόπισαν μόνο σε δύο από τις 45 περιπτώσεις αποδεικτικά στοιχεία δολοφονίας. Βάσει της θεωρίας Smiley Face Killer, οι δολοφόνοι ήταν πολύ προσεκτικοί στο να μην τραυματίσουν τα θύματά τους. Τα νάρκωναν και κατόπιν τα έριχναν στο νερό, ακριβώς για να οδηγηθούν οι αρχές στο σενάριο των τυχαίων θανάτων.
Το 2008 το FBI δημοσίευσε ένα δελτίο τύπου, στο οποίο υποστήριζε ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αιτιολογεί διασύνδεση των θανάτων, ή οποιοδήποτε άλλο που να τεκμηριώνει τη θεωρία ότι αυτοί οι θάνατοι είναι έργο ενός ή περισσότερων κατά συρροή δολοφόνων. «Η συντριπτική πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων φαίνεται να είναι πνιγμός που σχετίζεται με το αλκοόλ», προσέθετε η αναφορά.
Το 2010 το Κέντρο Ανίχνευσης Ανθρωπιστικών Ερευνών εξέδωσε ένα έγγραφο με τον τίτλο «Drowning the Smiley Face Theory Murder». Παρουσίαζε 18 λόγους για τους οποίους χαρακτήριζε ως ψευδή τη θεωρία. Μεταξύ αυτών και ότι τα χαμογελαστά πρόσωπα έμοιαζαν αταίριαστα μεταξύ τους. «Δεν υπάρχουν αποδείξεις τραυματισμού των θυμάτων και τα τα υποτιθέμενα κίνητρα δεν ταιριάζουν σε έναν κατά συρροή δολοφόνο».
Ο διακεκριμένος εγκληματολόγος Πατ Μπράουν αποκαλεσε τη θεωρία «γελοία» και «απολύτως παράφορη», σημειώνοντας ότι τα χαμογελαστά πρόσωπα είναι μια από τις πιο κοινές μορφές γκράφιτι: «Δεν είναι ασυνήθιστο σύμβολο. Αν ελέγξετε μια οποιαδήποτε πυκνοκατοικημένη περιοχή σε ακτίνα 5 μιλίων, στοιχηματίζω ότι θα βρείτε ένα τέτοιο», ισχυρίστηκε.
Στην αντίπερα όχθη όμως, υπάρχουν και ειδικοί που αναπαράγουν το σενάριο των δυο ντετέκτιβ. Σύμφωνα με τον εγκληματολόγο – παθολόγο Δρ. Σάιριλ Βεχτ, είναι μαθηματικά αδύνατο να βρεθούν τόσοι πολλοί άνθρωποι παρόμοιων χαρακτηριστικών πνιγμένοι κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Και ο εγκληματολόγος Λι Γκίλμπερτσον, του Πανεπιστημίου St. Cloud State της Μινεσότα, ανακάλεσε την αρχική τοποθέτηση του περί «αστικού μύθου». Αφού μελέτησε ξανά τα στοιχεία, κατέληξε ότι επρόκειτο για μια οργάνωση που «απολαμβάνει τη δολοφονία νεαρών ανδρών».
Ο αστικός μύθος μάλιστα (αν και δεν έχει επιβεβαιωθεί από επίσημα χείλη) έλεγε ότι ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι άφηναν δίπλα σε κάθε θύμα και ένα στοιχείο όπου θα οδηγούσε τις αρχές στο επόμενο θύμα, παίζοντας με το μυαλό τους.
Εκτός από την επιστημονική κοινότητα, διχασμένη στις ΗΠΑ για την υπόθεση είναι και η κοινή γνώμη, αλλά και οι γονείς των θυμάτων. Στις συνειδήσεις πολλών πρόκειται για μία από αυτές που έχουν καταχωρηθεί ως «ανεξήγητη».
Το βαρύ πέπλο μυστηρίου που την καλύπτει επιτρέπει κάθε λογής σενάρια στους πιο ευφάνταστους. Ακόμα και ότι δολοφονημένα ήταν μόνο τα 12 θύματα, στο σημείο εξαφάνισης των οποίων βρέθηκε το Smiley Face.
Εκείνο που μοιάζει βέβαιο είναι ότι αν όντως υπάρχουν δολοφόνοι, κατάφεραν να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν αυτό που ονομάζουμε «τέλειο» έγκλημα. Τουλάχιστον, μέχρι αποδείξεως του εναντίου...
