σημαντικό για εμένα;” Πολλές φορές η απάντηση είναι λίγο έμμεση. Γιατί υπάρχει η συνειδητοποίηση πως τελικά, ότι κι αν έχω κάνει ως τώρα ήταν για να έχω μια καλή εικόνα στην κοινωνία, για να είμαι ένα καλό παιδί στο σχολείο, γιατί οι γονείς μου το είπαν και δεν θέλω να τους πηγαίνω κόντρα, γιατί έτσι πρέπει, γιατί το λέει η φίλη μου κλπ. Και αυτό έχει πόνο μέσα μας.
Έχει πόνο γιατί κάθε φορά που κάνω κάτι το οποίο δεν είμαι εγώ, είναι ένα σκουπίδι στο φαράσι των συναισθηματικών αποθεμάτων. Και όταν αυτό το φαράσι γεμίζει τότε λερώνουμε την ψυχή μας. Γιατί κάθε φορά που δεν είμαστε εμείς, είμαστε πολύ δυστυχισμένοι.
Άρχισα λοιπόν κάποια στιγμή να παρατηρώ στην ζωή μου φίλους, ανθρώπους, ίσως να το κάνω από τότε που γεννήθηκα. Παρατηρούσα τους ανθρώπους που είχαν σχέση και χώριζαν. Ανθρώπους που δεν είχαν σχέση και έμπαιναν σε σχέση. Ανθρώπους που είχαν επιχειρήσεις και τις έκλειναν. Ανθρώπους που δεν είχαν επιχειρήσεις και τις άνοιγαν. Ανθρώπους που εξελισσόντουσαν επαγγελματικά σε μια επιχείρηση, σε έναν οργανισμό, σε μια πολυεθνική, οτιδήποτε. Φίλους να μπαίνουν σε φιλίες ή να βγαίνουν από φιλίες.
Και παρατηρούσα ότι υπήρχαν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Οι άνθρωποι που έκαναν το επόμενο βήμα και προχωρούσαν και οι άνθρωποι που δεν έκαναν τίποτα και σταματούσαν ή συρρικνωνόντουσαν. Οι άνθρωποι που έκαναν το επόμενο βήμα παρατηρούσα ότι άρχιζαν να ζουν μικρά θαύματα. Μερικές συμπτώσεις που οι άλλοι δεν τις ζούσαν.
Και τελικά αναρωτήθηκα, είναι συμπτώσεις αυτά που ζουν κάποιοι άνθρωποι; Ή όταν κάνουν κάτι που φοβούνται πολλές φορές, που βγαίνουν έξω από την ζώνη άνεσης τους για να το κάνουν, αρχίζουν να βρίσκονται αντιμέτωποι, να βλέπουν πράγματα τα οποία πριν δεν θα έβλεπαν; Γιατί; Αν ανοίξω το φως της κουζίνας θα δω τα πράγματα που υπάρχουν στην κουζίνα. Αν ανοίξω το φως του σαλονιού θα δω τα πράγματα που υπάρχουν στο σαλόνι.
Είναι τόσο απλό. Ανάλογα με το ποια πόρτα θα ανοίξω θα έχω την αντίστοιχη θέα. Ανάλογα με το ποια απόφαση θα πάρω, ποια δράση θα έχω, θα έχω την αντίστοιχη θέα. Κι έτσι λοιπόν, κι εκεί θέλω να καταλήξω, επειδή ήμουν ένας άνθρωπος που αγαπούσα πάρα πολύ την ασφάλεια, και δεν έκανα τίποτα άλλο. Μπορεί να ήμουν σε μια σχέση που δεν ήθελα, μπορεί να ήμουν σε μια δουλειά που δεν ήθελα, γιατί; Για να μην κινδυνέψω.
Παρατηρώντας τους άλλους ανθρώπους, αυτούς δηλαδή που δεν έκαναν πράγματα και ήταν όπως ήμουν εγώ και αυτοί που έκαναν πράγματα και άρχισαν να ζουν μερικές συμπτώσεις. Και είπα στον εαυτό μου “Μάνο τι θα γίνει αν παραιτηθείς από την δουλειά σου;”. “Τι θα γίνει αν μιλήσεις σε αυτή την κοπέλα;”, “Τι θα γίνει αν πεις αυτό που έχεις να πεις σε έναν φίλο σου και δεν το κρατήσεις μέσα σου;”
Και όταν άρχισα να το κάνω αυτό άρχισα να βρίσκομαι μπροστά σε θαύματα. Σε πράγματα που δεν έχουν λογική εξήγηση. Να έρχονται άνθρωποι να σου μιλάνε από το πουθενά. Να γνωρίζεσαι με ανθρώπους τυχαία, αυτούς που θα έπρεπε να γνωρίζεις, και η ζωή να αρχίζει να είναι σαν ένα ποτάμι που πολλές φορές για μεγάλα χρονικά διαστήματα δεν συναντούσε ούτε βράχο.
Και τελικά δεν είναι θέμα τύχης. Ούτε αυτό που λένε “Α! Του το χρωστούσε ο Θεός” Είναι θέμα ότι εάν δουλεύεις με τον εαυτό σου και πάνω στα όνειρα σου και παίρνεις αποφάσεις και προχωράς τότε να ξέρεις ότι η ζωή σου θα είναι σαν ένα ποτάμι. Και δεν σου λέω ότι δεν θα έχει βράχια, ή ότι δεν θα χρειάζεται να πας μία αριστερά μία δεξιά, αλλά ένα είναι το σίγουρο. Σαν ποτάμι θα είσαι ευέλικτος και θα καταλήξεις στην θάλασσα των ονείρων σου.
Όμως για να το κάνεις αυτό χρειάζεται να βάλεις το χέρι σου στην καρδιά και να ρωτήσεις τον εαυτό σου “Τι μετράει πραγματικά για εσένα; Τι είναι σημαντικό για εσένα;” Εστίασε εδώ και νιώσε πότε αισθάνεσαι χαρούμενος; Πότε νιώθεις ήρεμος; Πότε νιώθεις γαλήνη; Και ακολούθησε το γιατί, να θυμάσαι, άλλο ένα μυστικό, εάν δεν υπηρετείς την καρδιά σου, ότι και να αποκτήσεις στην ζωή σου, αν μέσα σου δεν είσαι γαλήνιος, τότε τι μετράει για εσένα σε αυτή την ζωή;
Έτσι λοιπόν, τελειώνοντας αυτή την εκπαίδευση, αφιέρωσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου, βάλε το χέρι στην καρδιά, πήγαινε στην φύση ή για περπάτημα, ή κάτσε σε ένα όμορφο μέρος που αγαπάς, βάλε το χέρι στην καρδιά, νιώσε τον εαυτό σου, και ρώτησε τον “Τι είναι πραγματικά σημαντικό για εσένα;” Τι είναι αυτό που δίνει αγάπη, δύναμη, ηρεμία, σκοπό της ζωής;
Να θυμάσαι ότι είσαι μοναδικός! Τόσο μοναδικός όσο μοναδική είναι η σημερινή ημερομηνία και ημέρα που βλέπεις αυτή την εκπαίδευση.
Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, να Ζεις με Πάθος!
Πηγή
