αντιδράσουμε. Όχι πως δεν μπορούμε, περισσότερο δεν θέλουμε. Αφηνόμαστε σε συναισθήματα, καταστάσεις και ανθρώπους, ως έρμαια. Η πραγματικότητα είναι πως ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τον χρόνο του για να διαχειριστεί τα γεγονότα. Και αυτό είναι απολύτως σεβαστό.
Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να παραλείψουμε το γεγονός ότι όσο αυτός ο άνθρωπος «παίρνει τον χρόνο του», ο «άλλος χρόνος», ο κοινός για όλους, δεν παύει να κυλάει. Κάτι που σημαίνει ότι ο καθένας από εμάς που επιλέγει να σταματήσει το «τρέξιμο» για κάποιο διάστημα, μπορεί να χάσει πολλά και σημαντικά πράγματα από την ζωή του. Η ζωή βέβαια δεν είναι ένα ατελείωτο τρέξιμο, όμως όσο περισσότερο τρέξεις, τόσο περισσότερα θα γνωρίσεις. Τόσο περισσότερα θα κερδίσεις. Κέρδη ψυχής και εμπειριών.
Κάποιες στιγμές όμως στη ζωή πρέπει και να σταματάς. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Έπειτα από μια απώλεια, από ένα χωρισμό, από μια αλλαγή κατάστασης και από διάφορες άλλες συνισταμένες, που όλες μαζί προσπαθούν να σε κάνουν δυνατότερο. Πρέπει να σταματάς. Με το κεφάλι ψηλά. Με το κεφάλι μπροστά. Όχι πίσω.
Δεν μπορείς να πας μπροστά, κοιτώντας πίσω.
Δεν μπορείς να αναζητάς το καινούριο, αναμοχλεύοντας το παλιό.
Δεν μπορείς να θέλεις το φως, όντας εξαρτημένος από το σκοτάδι.
Στην ζωή όλα έχουν τον βαθμό δυσκολίας που τους δίνουμε. Ίσως κάποια πράγματα βέβαια να είναι πολύ δυσκολότερα από άλλα.
Για να λύσεις όμως το κάθε θέμα που σε τραβάει πίσω σαν μαγνήτης πρέπει να είσαι ήρεμος. Όσο γίνεται. Να πάρεις τον χρόνο σου. Να βρεις την ισορροπία μέσα σου. Να αντιληφθείς το πρόβλημα. Να προσπαθήσεις να πάρεις τα θετικά που έχει. Να πετάξεις από την καρδιά σου τα αρνητικά του. Να κρύψεις σαν θησαυρό μέσα στην καρδιά σου ό,τι αγαπάς από αυτό. Να αποδεχθείς τα λάθη σου. Αλλά και τα λάθη των άλλων. Να συγχωρήσεις τους γύρω σου. Αλλά και τον εαυτό σου. Να προχωρήσεις μπροστά. Μόνο μπροστά. Χωρίς πισωγυρίσματα. Να απελευθερωθείς επιτέλους από αυτό το ενοχλητικό γύρισμα του κεφαλιού προς τα πίσω. Δεν σου ταιριάζει. Γιατί εκτός του ότι πιάνεται ο λαιμός σου, χάνεις τον στόχο σου.
Πηγή
