Δεν είμαι από εκείνους που διαχωρίζουν τους πολίτες σε κατηγορίες, σε κοινωνικές τάξεις...
Από την άλλη δεν μπορώ να αγνοήσω και να κλείσω τα μάτια σε μια σκληρή πραγματικότητα.
Την ύπαρξη δηλαδή κάποιων διαχωριστικών γραμμών με βάση τα εισοδηματικά κριτήρια του κάθε ενός.
Από την μια η ολιγαρχία και η άρχουσα τάξη που έχει συγκεντρώσει στα χέρια της την δύναμη και τoν πλούτο.
Από την άλλη όλοι εκείνοι οι εξαθλιωμένοι συμπολίτες μας που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Και ανάμεσα τους να ασφυκτιά από την πίεση που δέχεται η μεσαία τάξη, η ραχοκοκαλιά της Ελληνικής οικονομίας, ο μοναδικός της σήμερα αιμοδότης
Ένα σάπιο μέχρι χθες πολιτικό σύστημα αφού χόρεψε Αργεντίνικο τάνγκο για δεκαετίες με την ολιγαρχία, συναλλάχτηκε πρόστυχα μαζί της, την άφησε στο απυρόβλητο, χρεοκόπησε την χώρα και την έβαλε στα μνημόνια δημιουργώντας 1,5 εκατομμύριο ανέργους, παρέδωσε την εξουσία στο «νέο», στο «φρέσκο», στο «ελπιδοφόρο».
Αυτό το «ελπιδοφόρο», ένα τσούρμο ανίκανων φαφλατάδων ξετυλίγοντας το κουβάρι από το ίδιο σημείο που το άφησαν οι άθλιοι προηγούμενοι, δημιούργησε τις δικές τους στρατιές ανέργων και φτωχοποίησε την χώρα.
Οι «φρέσκοι» πολιτικοί τσαρλατάνοι μη έχοντας τα κότσια, την πρόθεση η τον τρόπο να τα βάλουν με την ολιγαρχία, έστρεψαν τα βέλη τους με μίσος και κακία στην μεσαία τάξη, στους νοικοκυραίους.
Ξεζουμίζοντας τους οικονομικά, ξεσκίζοντας τις σάρκες τους, για να μπορούν με αυτά τα χρήματα να δίνουν επιδόματα και ψίχουλα ελεημοσύνης στους εξαθλιωμένους συμπολίτες μας, θέλοντας να δώσουν ένα θετικό κοινωνικό πρόσημο στα εγκλήματα τους.
Να ντύσουν με ένα μανδύα κοινωνικής ευαισθησίας την ανάλγητη πολιτική τους.
Επιδόματα που δεν προέρχονται από την ανάπτυξη της χώρας η την φοροδιαφυγή, αλλά από έναν βάρβαρο, παρατεταμένο και ανελέητο τρόπο υπερφορολόγησης της μεσαίας τάξης.
Ισχυριζόμενοι ξεδιάντροπα ότι υπερασπίζονται τάχα την κοινωνική δικαιοσύνη, ισοπεδώνοντας τον μοναδικό σήμερα αιμοδότη της Ελληνικής οικονομίας για να γίνουν ευκαιριακά αρεστοί σε αυτούς που ο ίδιοι κατέστρεψαν.
Έχουν πέσει σαν τα αρπαχτικά πάνω της εδώ και πολύ καιρό. Και ένα ΕΥΡΩ να έχει μείνει στην τσέπη της τα κοράκια της εξουσίας το οσμίζονται από πολύ μακριά.
Δεν τους ενδιαφέρει να καταπολεμήσουν την ανεργία η να φέρουν την ανάπτυξη σε αυτόν τον τόπο, γι αυτό και στέκονται πάντα εχθρικά σε κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία σε κάθε επενδυτική προσπάθεια.
Η μοναδική τους επιδίωξη είναι πως να εξαφανίσουν την μεσαία τάξη, καλλιεργώντας ένα ταξικό μίσος εναντίον της από όλους εκείνους που οι ίδιοι κατέστρεψαν, λες και αυτή είναι που ευθύνεται και όχι οι φαύλες πολιτικές τους για την εξαθλίωση τους.
Είναι κυβερνητική τους επιλογή.
Η μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων εξαρτάται από τις ταξικές ιδεοληψίες του κάθε Πολάκη και του κάθε Φίλη.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η παραμονή τους με κάθε τρόπο και μέσο στην εξουσία ακόμα και αν κυβερνούν ερείπια.
Αλμπάνηδες πολιτικοί με ερασιτεχνικούς τακτικισμούς και μπουρδολογίες, χωρίς όραμα και στρατηγική, ένα κόμμα αποκομμένο από το διεθνές περιβάλλον, με ανόητες τριτοκοσμικές ιδέες, οδήγησε την χώρα σε μια πανωλεθρία που το κόστος της θα το πληρώσουν πολλές γενιές.
Καλλιέργησαν τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία στις καρδιές των ανθρώπων που δεν μας αφήνουν να δούμε πέρα από την μύτη μας.
Και να καταλάβουμε κάτι.
Για όλα αυτά δεν έχει μόνο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τις ευθύνες της, αλλά και όλοι αυτοί που παρά την μετάλλαξη της την στηρίζουν.
Εκτός αν αυτοί που την στηρίζουν κρίνουν θετικά την διακυβέρνηση της και ότι έχει η πολιτική τους μια συνέπεια λόγων και έργων.
Όσο αυτή η συγκυβέρνηση νιώθει ότι έχει την στήριξη του κόσμου τόσο πιο πολύ θα σφίγγει την θηλιά γύρω από τον λαιμό μας.
«Η εμπιστοσύνη του αφελούς είναι το χρήσιμο εργαλείο του ψεύτη»
έλεγε ο Στίβεν Κινγκ.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι την εξουσία για πάρτη τους την κατέλαβαν και όχι για τον λαό. Για το κόμμα, τους αργόσχολους κηφήνες και τα σόγια, όπως οι άθλιοι προηγούμενοι.
Ότι το να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία σε έναν πολιτικό είναι σαν να του δίνουμε μια δεύτερη σφαίρα γιατί δεν μας πέτυχε καλά με την πρώτη.
Ότι με το να πίνουν νερό για μας, αυτοί ξεδιψούν και όχι εμείς.
Θα χρειαστεί πολύ μεγάλη προσπάθεια και χρόνο ο Έλληνας για να καταλάβει ότι: Όταν η εξουσία χρησιμοποιεί βία για να σε πατάει στο λαιμό, δεν έχει σημασία αν στον λαιμό σου είναι η δεξιά η η αριστερή της μπότα.
Όταν το καρφί της εξαθλίωσης φτάσει στην καρδιά μας δεν ψάχνουμε να βρούμε το εργοστάσιο που το κατασκεύασε για να του ρίξουμε τις ευθύνες, αλλά αυτόν που μας το κάρφωσε.
Δεν φταίει το καρφί αλλά το χέρι. Δεξί, αριστερό ο πόνος είναι ίδιος …..
