Νίκος Τσίτσας. Πολιτικός συντάκτης στο TheTOC και στις εφημερίδες Δημοκρατία και Έθνος ο Νίκος Τσίτσας έφυγε πρόωρα από τη ζωή, σε ηλικία 47 ετών σκορπίζοντας θλίψη. Αφήνει πίσω του τη σύζυγό του Ζωή και την κόρη του.
Η κηδεία του Νίκου Τσίτσα θα γίνει την Δευτέρα, 29 Ιανουαρίου, στις 3 το μεσημέρι στο Κοιμητήριο Αγίου Βασιλείου στο Περιστέρι.
To "αντίο" του thetoc.gr στο Νίκο
Καμιά φορά τα λόγια βγαίνουν δύσκολα όταν πρέπει να αποχαιρετήσεις έναν συνάδελφο. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο συνάδελφος ήταν πάνω από όλα ένας σπουδαίος άνθρωπος. «Η Ζωή μου (η γυναίκα του), η κόρη μου και η δουλειά μου». Αυτή ήταν η πυξίδα στη σύντομη ζωή του Νίκου Τσίτσα που έφυγε τόσο νωρίς, στα 47 του χρόνια.«Είμαι ένας υπερήφανος χαζομπαμπάς μιας υπέροχης κόρης, προσπαθώ να είμαι καλός σύζυγος μίας- επίσης- υπέροχης γυναίκας και μητέρας και παλεύω καθημερινά να γίνομαι καλύτερος δημοσιογράφος γιατί αυτή είναι η δουλειά μου, την οποία αγαπώ πολύ». Έτσι αυτοχαρακτηριζόταν ο Νίκος.
Ο Νίκος μπήκε στην δημοσιογραφική οικογένεια από νωρίς, «είχα ακόμη μαλλιά» έλεγε ο ίδιος χαμογελώντας, αυτό το χαμόγελο που φύλαγε πάντα για τους συναδέλφους του και τους φίλους του ακόμη και όταν έδινε την πιο δύσκολη μάχη της ζωής του, ακόμα και τις τελευταίες μέρες πριν μας πει το γεια...
Στην οικογένεια του TheTOC μπήκε από την πρώτη στιγμή που δημιουργούσαμε το site. Ο ενθουσιασμός του μεγάλος, όπως όλων μας και όλα τα χρόνια που ακολούθησαν είχε πάντα την αγωνία της είδησης, να φέρει πρώτος το ρεπορτάζ, να στείλει πρώτος το καλογραμμένο κείμενο.
Πολιτικός συντάκτης χρόνια αλλά και στο ρεπορτάζ των υπουργείων Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Εσωτερικών και Μεταναστευτικής Πολιτικής, ο Νίκος Τσίπσας εργάστηκε στο Εθνος και κατόπιν στη Δημοκρατία.
Για τον Νίκο, η δημοσιογραφία δεν ήταν επάγγελμα, ήταν το πάθος του, η ζωή του. Οι συνάδελφοί του ήταν η δεύτερη οικογένειά του.
Μαζί μας μοιράστηκε τις χαρές του γάμου και της γέννησης της λίγων μηνών κόρης που αφήνει πίσω του.
Μαζί μας μοιράστηκε την αγωνία της αρρώστιας αλλά και την δύναμη της ψυχής του. «Θα το νικήσεις Νίκο» του λέγαμε. «Ναι πρέπει για τη Ζωή μου, και την κόρη μου» έλεγε.
Σήμερα, σου λέμε το αντίο και οι λέξεις βγαίνουν αργά και βασανιστικά.
Εσύ όμως δεν ήθελες δάκρυα, μόνο χαμόγελα σαν τα δικά σου που σκόρπιζες ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές.
Εμείς, όλοι οι συνάδελφοί σου στο TheTOC σε αποχαιρετούμε.
Θα είμαστε πάντα δίπλα στη Ζωή σου και την κόρη σου.
Αντίο Νίκο.
Έλλη Στάη: Το «αντίο» είναι βαρύ
Όταν ξεκίνησαν όλα στο TheTOC ο Νίκος Τσίτσας ήταν εκεί. Όταν χρειαζόταν άποψη, παραπάνω δουλειά, επιμονή, αληθινή αγάπη για αυτή τη δουλειά, που είναι δεύτερη φύση για εμάς τους δημοσιογράφους, ο Νίκος δεν έκανε πίσω.
Σε έναν χώρο που κατηγορείται συχνά -δίκαια ή άδικα- για εγκατάλειψη των αξιών του και της δεοντολογίας του, ο Νίκος δεν εγκατέλειπε το ήθος του και την ακεραιότητά του ως άνθρωπος και ως δημοσιογράφος. Ήξερε πολύ καλά τι σημαίνει δεοντολογία και δημοσιογραφική ακεραιότητα, γιατί ήταν από αυτούς που την υπηρετούσαν.
Με γνώμη πάντα συγκεκριμένη και κριτικό βλέμμα, αλλά έτοιμος για διάλογο δημιουργικό, με επιχειρήματα και γνώση, κατάφερνε πάντα να θέλεις να είναι μαζί σου, να ποντάρεις σε αυτόν χωρίς να χάνει ποτέ το χιούμορ του.
Ο Νίκος ήταν «έξω καρδιά» και το μετέδιδε σε όλους, ήξερε να συγκινεί χωρίς να το προγραμματίζει, απλά γιατί πορευόταν με το πηγαίο του συναίσθημα.
Καταρχήν δεν θα ξεχάσω το πόσο προσπάθησε να μη μου μιλάει στον πληθυντικό. Δεν είμαι σίγουρη ότι το κατάφερε μέχρι τέλους. «Μη με κάνεις να αισθάνομαι σεβάσμια Νίκο μου», του έλεγα. «Μα έτσι κι αλλιώς σας-σε σέβομαι», ήταν η απάντηση. Όπως δεν θα ξεχάσω το καλοκαίρι του 2015, που με έκανε να βάλω τα γέλια όταν μου ζήτησε να μιλήσω στο βίντεο που ετοίμαζε για τον γάμο του με τη Ζωή του, στην Κύπρο. Τότε που όλοι στο TheTOC γελούσαμε και λέγαμε «Τον δίνουμε τον Τσίτσα».
Θυμάμαι τα μάτια του, τη χαρά του και εκείνο το «ευχαριστώ Έλλη μου» που συνοδευόταν από αυτό το χαμόγελο που δεν ξεχνιέται.
Και μετά ήρθε η κορύφωση της κρίσης που τους σάρωσε όλους ψυχολογικά. Και ξέρουμε ότι κι εκείνος πιέστηκε, όπως κι άλλοι, παντού.
Οι αποχαιρετισμοί έχουν πάντα θλίψη. Το αντίο είναι πάντα βαρύ.
