Το να αποχαιρετάς κάποιον είναι πάντα δύσκολο. Έχει τη δυσκολία του χωρισμού, μα και της θλίψης. Έχει τον ψυχικό πόνο της λύπης που...
γράφεται με υ, με την έννοια της στενοχώριας, που σημαίνει πως τα μάτια σου θα μελαγχολούν κάθε φορά που θα θυμάσαι. Και της άλλης λείπεις που γράφεται με ει, της πραγματικής, που εννοείται πως πάντα κάτι θα στερείσαι από αυτό που έζησες και που πια δε θα υπάρχει στο παρόν της ζωή σου!
Έχει λοιπόν κάθε αποχωρισμός το αίσθημα της απώλειας και είναι πάντα δύσκολο να αφήνεις ό,τι έχεις αγαπήσει. Το αγάπησες γιατί ήταν πηγαίο, αληθινό, γιατί ήταν όμορφο, γιατί το έζησες και σε συντρόφευε για ένα διάστημα στο διάβα της ζωής σου. Δένεσαι χωρίς να το καταλάβεις, χωρίς να το θες, με τους ανθρώπους, με τα αντικείμενα, με τις στιγμές! Εξημερώνεσαι σαν τον μικρό πρίγκιπα και αναρωτιέσαι πάντα…αχ! πόσες ζωές θα ζήσω ακόμα!
Ειδικά αν έχεις ζήσει όμορφα μέσα σ’ όλο αυτό, είναι ακόμα πιο δυσάρεστο το αίσθημα. Πώς να αφήσεις ό,τι γλύκανε τη μέρα σου, ό,τι γέμιζε την ψυχή σου, ό,τι αγάπησες και αγάπησε την ύπαρξή σου;
Ήρθε όμως η ώρα του αποχωρισμού. Με μαντινάδες, με λόγια γλυκά που η στιγμή ζητά, αποχαιρετιστήκαμε. Ήταν το μόνο που ζήτησα, λίγα λόγια να χω ένα μικρό ενθύμιο, μιας και το μεγάλο το ‘χω στην καρδιά.
Σαν φως από ουράνιο τόξο διάχυτο στον ουρανό, είναι το φως του δικού μου αποχαιρετισμού… η τελευταία εικόνα!
Πηγή
