τον Φλοίσβο και λίγο πριν την πλατεία Νερού, όπου θα παρακολουθούσαμε τη δεύτερη μέρα του Release Athens, παρκάραμε το αμάξι.
Έβρεχε αβέρτα και είπαμε να περιμένουμε μέσα μέχρι να ξεθυμάνει λίγο. Είπαμε πολλά και διάφορα όση ώρα ήμασταν κλεισμένοι στο αυτοκίνητό μαζί με Πολυμενέα και Ρητινιώτη: για την γκαντεμιά του πρώτου στην οποία αποδώσαμε το γεγονός ότι χάσαμε το άνοιγμα των KADEBOSTANY, για τη φλυαρία του δεύτερου που δεν μας άφηνε να αρθρώσουμε λέξη, ακόμη και για την ανυπομονησία τη δικιά μου είπαμε.
Ποια ανυπομονησία; Να σταματήσει το γαμίδι να ρίχνει για να ξεχυθούμε έξω και να μπούμε στο γνωστό εκείνο μπούγιο. Το όμορφο, το μυρωδάτο, το πολύχρωμο, το τσαχπίνικο, το αλτερνατίφ που σκάει νομοτελειακά σε συναυλίες σαν κι αυτές. Σε εκείνο το πλήθος το ετερόκλητο, που αν αφαιρέσεις με ένα μαγικό ραβδάκι τους μαντραχαλαίους, θα δεις να σου μένει η ελίτ των πιο εντυπωσιακών γυναικοκόριτσων της Αθήνας. Που σημαίνει ότι με άλλες τόσες την ξαναφτιάχνεις τη διάθεσή σου, όσο μαυρίλα κι αν έχεις κουβαλήσει μαζί σου μέχρι να περάσεις τον έλεγχο των εισιτηρίων.
Όχι, πείτε μου. Έχω άδικο; Πού αλλού βλέπεις τόσα όμορφα κορίτσα μαζεμένα σε έναν πολύ συγκεκριμένο χώρο, αν όχι στις καλοκαιρινές συναυλίες και δη σε εκείνες που διεξάγονται σε μέρη που εκτοξεύουν τον ερωτισμό στα ύψη -μην είναι η θαλασσινή η αύρα που φταίει; Άντε, ίσως μέσα στο μετρό, αλλά εκεί δεν σε αφήνουν να το χαρείς το γκριιιν γκριιιν που κάνει ο σειρμός όταν σταμτάει στις στάσεις. Ενώ εδώ; Όλα φαντάζουν όμορφα όταν ακούς τραγούδια σαν κι αυτό κι έχεις τριγύρω σου ομορφιές να χορεύουν -η καθεμιά με τον τρόπο της -κι αυτό είναι που στην τελική το κάνει ακόμα πιο όμορφο. Που τις κάνει πιο όμορφες.
Και δεν μιλάω απαραίτητα για γυναίκες που τις βλέπεις εκεί έξω και είναι δεδομένο ότι πιάνουν τα μπετοναρισμένα πρότυπα ομορφιάς, τις αντικειμενικά όμορφες. Στις συναυλίες ΟΛΕΣ οι γυναίκες είναι όμορφες. Άλλη για το χαμόγελο που σκάει κάθε λίγο και λιγάκι τραγουδώντας, άλλη για τον τρόπο με τον οποίο πίνει από το κουτάκι με την μπύρα, άλλη για τα κοτσιδάκια και το σκισμένο της τζιν κι άλλη για τον τρόπο που κάθεται οκλαδόν περιμένοντας να βγει στη σκηνή η αγαπημένη της μπάντα. Όμορφες κι εκείνες που βγάζουν παραπάνω ένταση και κάνουν το ξενερωτάκι δίπλα τους να τις κοιτάζει αγέλαστος. Όμορφη η τύπισσα που κάθεται μπροστά σου και κάθε που τινάζει τα μαλλιά της η μυρωδιά της σου χτυπάει τα μηνίγγια, πανέμορφη κι εκείνη που μόλις πέρασε και σε άγγιξε ευγενικά και απαλά στον ώμο για να περάσει και να πιάσει θέση πιο κοντά στη σκηνή. Ομορφότερες όλων εκείνες που κεντράρουν στο στίχο και τη νότα και δεν κρατάνε ένα smartphone στο χέρι όλη την ώρα βιντεοσκοπώντας μια στιγμή που στην πραγματικότητα περνάει από μπροστά τους και την χάνουν μια για πάντα.
Είναι όλες τους πανέμορφες στις καλοκαιρινές συναυλίες, σου λέω! Και να σου πω και κάτι; Προχτές στο Release, καθόταν από πίσω μου η Κατερίνα η Παπουτσάκη. Πανέμορφη ακόμα και αφτιασίδωτη, αλλά κλάιν. Το χορτασμένο μου μάτι την έκανε απλά μία από τις πολλές που είχαν βάλει σκοπό να ομορφύνουν ακόμη περισσότερο την ήδη ελκυστική πλατεία Νερού.
Στις επόμενες πλατείες, στα επόμενα στάδια και στις επόμενες Μαλακάσες, λοιπόν.
