Από την Άρτεμις Γεωργίου
νομικός, γλωσσολόγος
Θα ήθελα να σε λυπηθώ και να σε συμπονέσω, να κλάψουμε μαζί για τα... εδάφη σου που χάνεις και τη χαμένη σου εδαφική κυριαρχία μέσα στο παγκόσμιο σύστημα, για τα “προιόντα” σου που ξεπουλιούνται το ένα μετά το άλλο, για την κρίση που σε γονάτισε και σε “μάτωσε”, για τα παιδιά σου που απολύονται και για εκείνα που σε εγκαταλείπουν και κουρνιάζουν στη θαλπωρή νέων κρατών.
Θα ήθελα να σε καταλάβω, να εισέλθω στα μύχια της ψυχής σου και να αφουγκραστώ τη στεναχώρια σου, να σκουπίσω τα δάκρυα σου και να ανακουφίσω την οργή που σου προκάλεσαν οι προδοσίες απο τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Θα ήθελα να σου βρω τη λύση και να σου λύσω τα χέρια για να μπορείς να ατενίζεις τον ήλιο σου με ελπίδα, να προσφέρεις έδαφος επενδύσεων και ελευθερία άσκησης όλων των δικαιωμάτων των παιδιών σου. Θα το έκανα. Όμως θα πρέπει πρώτα να με κάνεις να σε λυπηθω.
Και δε σε λυπαμαι! Οχι απο θυμό, αλλά επειδή ξέρω και νιώθω πως δεν ησουν και δε θα είσαι ποτέ αδύναμη και για αυτό και σε φοβαμαι. Πράγματι ο αδύναμος είναι αντικείμενο λύπησης και ο δυναμικός φόβου. Σε φοβαμαι γιατι δε βλέπεις τα λάθη σου, δε χάνεις την εμπιστοσύνη παρά τα γεγονότα του παρελθόντος, εξακολουθείς και δίνεις εξουσία στους ανάξιους και δεν τιμωρείς τους “εγκληματίες”.
Δίνεις σε όλους άλλοθι και καθιστάς αθώους. Δεν εισαι ευσεβής απέννατι στους προγόνους σου και ατιμάζεις το μέλλον των παιδιών σου. Επιμένεις να δέχεσαι την “ανυπαρξία” Συντάγματος, λες και αποτελεί tabula rasa, και διόλου επεμβαίνεις στην πλήρης καταπάτησή του. Αντιμετωπίζεις τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών, ως μή κατοχυρωμένα, επιμένεις να βλέπεις χρόνια τώρα την απόλυτη κατάχρησή τους, με σωρεία νόμων που ψηφίζονται άκριτα ο ένας μετά τον άλλον. Επικροτείς της ατιμωρησία και “σέβεσαι” το λήθαργο της δικαιοσύνης. Σηκώνεις τα χέρια στους-πατώντας στις πλάτες μας- οικονομικά ισχυρότερους και τους λές “ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ”. Υπογράφεις την καταδίκη των παιδιών σου, φυλακίζεις το μέλλον τους, τούς καταδικάζεις στην ισόβια υποταγή και τελικά απαιτείς και... λυπηση!
Και ενώ το στόμα σου δεν ειναι φιμωμένο, ενώ τα χέρια σου δεν είναι δεμένα, εσύ είσαι άλαλη στέκεσαι και κοιτάς. Και διαπράττεις ένα σοβαρό έγκλημα: το έγκλημα της έκθεσης... εκθέτεις τα παιδιά σου σε κίνδυνο. Και αυτο συνιστά κακούργημα και τιμωρείται με κάθειρξη. Και για αυτό πλέον σε φοβαμαι, γιατι είσαι κι εσυ ένας εγκληματίας, τελείς ένα έγκλημα με παράλειψη, διότι δεν κάνεις τίποτα για να σώσεις εαυτόν και εμάς, τους πολίτες σου. Κι αν αύριο σου γράφω από το εξωτερικό, μην απορήσεις γιατί έφυγα ως νέα γενιά και γιατί δε θα ξαναγυρίσω. Στρέψε τα μάτια στον εαυτό σου και αναρωτήσου τί έκανες λάθος.
Και μόλις απολογηθείς στον εαυτό σου, σε ρόλο δικαστή πιά, επίβαλλε την ποινή σου και φτιάξε για τον εαυτό σου ενά σωστό σωφρονιστικό σύστημα-όχι σαν αυτό που διαθέτεις- ώστε μετά την έκτιση της ποινής να μπορέσεις να προσφέρεις στις επόμενες γενιές ένα κράτος σωστά δομημένο που θα σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη, θα ακουμπάει στη λαική κυριαρχία και θα είναι τοις πράγμασιν και όχι κατ’επίφασιν δημοκρατικό.
