κάποιων διασταυρώθηκαν. Και από τότε κάθε τόσο χαράσσουν νέα μονοπάτια, τραγουδώντας και χορεύοντας όλοι μαζί, για όλο τον κόσμο που το έχει ανάγκη.
Ο λόγος για την πολιτιστική και κοινωνική ομάδα Αλληλέγγυες Νότες, στην οποία συμμετέχουν είκοσι δύο άτομα όλων των ηλικιών, οι περισσότεροι Μαρουσιώτες, που σταθερά εδώ και πέντε χρόνια συναντιούνται για να μοιραστούν την κοινή τους αγάπη για την τέχνη και να δώσουν συναυλίες για σημαντικούς κοινωνικούς σκοπούς.
«Η ομάδα μας δημιουργήθηκε σχεδόν κατά λάθος ή κατά τύχη, όπως προτιμάς. Κάθε εβδομάδα είχε συνέλευση εδώ μια άλλη κίνηση, οι Αλληλέγγυοι Δρόμοι. Σε κάποια φάση εκδηλώθηκε η επιθυμία να γίνει μια συναυλία και να προσκληθούν καλλιτέχνες να παίξουν. Εκεί ήταν που έπεσε η ιδέα να γίνει η συναυλία από τους ίδιους τους ανθρώπους της κίνησης και άλλους που δραστηριοποιούμασταν στον χώρο» λέει στην «Αυγή» η Γεωργία Δεληγιαννοπούλου από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Βρίσκεται στο Ιδιόμελο, ένα παλιό διώροφο σπίτι στο Μαρούσι, το ισόγειο του οποίου έχει μετατραπεί σε χώρο τέχνης και φιλοξενεί καλλιτεχνικές και άλλες ομάδες. Η ίδια είναι 61 χρόνων και δηλώνει ερασιτέχνης, δηλαδή εραστής της τέχνης. «Από άποψη. Αγαπάω την τέχνη, αλλά δεν έχω κάποια σπουδαία επαγγελματική σταδιοδρομία. Μου αρέσει να παίζω κιθάρα και να τραγουδάω. Φέτος θα πάρω και το πτυχίο μου στο τραγούδι. Στην ομάδα έχω βρει μια πολύτιμη δημιουργική διέξοδο».
Οι συναυλίες
«Κάνουμε μία με δύο μουσικές παραστάσεις τον χρόνο» λέει η Γ. Δεληγιαννοπούλου, φιλόλογος κανονικά στο επάγγελμα, που συνεργάζεται στην ομάδα και με παλιούς μαθητές της ακόμη. «Η πρώτη μας συναυλία έγινε στο πλαίσιο της πρώτη ανοιχτής συνέλευσης των Αλληλέγγυων Δρόμων και αγοράς χωρίς μεσάζοντες στις εργατικές πολυκατοικίες του Αμαρουσίου. Μετά είχαμε κάνει μια συναυλία με τίτλο 'Νερό Νεράκι' για τους φυλακισμένους στην Αυλώνα και είχαμε μαζέψει τηλεκάρτες. Την ίδια συναυλία πήγαμε και στη Ρεματιά στο Χαλάνδρι για την ενίσχυση κοινωνικών δομών. Συναυλία κάναμε και στην Άκρη της Πόλης, Οικοτροφείο Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης και αργότερα κάναμε μια άλλη μουσική παράσταση, τις 'Βαλίτσες' που πραγματευόταν τη μετανάστευση και είχε θεατρικά στοιχεία. Επίσης έγινε μια παράσταση σε σχέση με την κακοποίηση της γυναίκας και μαζέψαμε χρήματα για τον Σύλλογο Καρκινοπαθών ΚΕΦΙ».
Στην ομάδα συμμετέχουν επαγγελματίες και ερασιτέχνες καλλιτέχνες και «έτσι ο ένας μπολιάζει τον άλλο και η ομάδα εξελίσσεται. Καλλιεργείται ένας επαγγελματισμός με την καλή έννοια. Βελτιωνόμαστε στο πώς παίζουμε, στο πώς τραγουδάμε. Εξελισσόμαστε». Όσο για το ρεπερτόριο, ο καθένας φέρνει το τραγούδι που του αρέσει και κάπως όλα μαζί συναρμολογούνται.
"Η εποχή του εμείς"
Η ομάδα κρατά τη συνοχή της διότι «δεν έχει σκοπό να προπαγανδίσει ιδέες. Ξέφυγε από αυτό τον σκόπελο και είναι μια αφ' εαυτού δράση. Υπάρχει ανιδιοτέλεια και όχι δεύτερες σκέψεις ανάλογα με την περίσταση». Η πιο όμορφη στιγμή που θυμάται ήταν στη Ρεματιά. «Στο τέλος που χορεύαμε το 'Τρεχαντηράκι', σαν βαλσάκι είναι, είχαν ανέβει όλοι στη σκηνή. Ήταν πολύ ωραία».
Δεν είναι εύκολο να δέσει μια ομάδα, μας λέει καταλήγοντας η Γ. Δεληγιαννοπούλου. Από την άλλη, όμως, αποτελεί τη μεγάλη ανάγκη των καιρών μας. «Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για επικοινωνία. Είναι η εποχή που οι άνθρωποι χρειάζονται περισσότερο από ποτέ τις ομάδες για να ξεπεράσουν την απομόνωση, τον φόβο και τη μελαγχολία. Είναι η εποχή του εμείς».
Πηγή
