Φυσικά και δεν είναι εύκολο. Ο οργανισμός μας αντιλαμβάνεται τον χωρισμό σαν μία απώλεια, σαν ένα μικρό θάνατο. Οι περισσότεροι άνθρωποι περνάμε κοινά στάδια όπως συμβαίνει όταν αντιμετωπίζουμε έναν θάνατο :
• Την άρνηση του χωρισμού στην αρχή, σα να μη θέλουμε να παραδεχτούμε ότι τελικά χωρίσαμε π.χ. ‘δε μπορεί, θα πάρει τηλέφωνο’
• Τον θυμό είτε για τον/την σύντροφό μας ή για τον ίδιο μας τον εαυτό, π.χ. ‘γιατί δεν προλάβαμε το κακό; αφού είχαμε τα σημάδια…’
• Το εσωτερικό παζάρεμα που κάνουμε, π.χ. ‘ας ξαναρχόταν και εγώ θα έκανα εκείνο ή το άλλο…’
• Το ‘πένθος,’ το στάδιο που συνειδητοποιούμε πια ότι χωρίσαμε.
Πολλές φορές ακούμε να λένε : ‘ μα πώς κάνεις έτσι; Μείνατε λίγο μαζί…τα υπερβάλεις’. Όχι, δεν έχει σημασία ο χρόνος στο πόσο πονάμε! Έχει όμως σημασία η συναισθηματική ένταση με την οποία ζήσαμε τη σχέση μας, το πόσο επενδύσαμε συναισθηματικά από τον εαυτό μας σ’αυτήν, το πόσο την ντύσαμε με τα πιο εσώτερα μας όνειρα. Αυτό σημαίνει ότι όσο πιο πολύ έχουμε εξιδανικεύσει κάποιον, όσο πιο πολύ τον έχουμε στήσει σε ένα βάθρο ψηλά, πέρα από την πραγματικότητα ίσως και σε ύψος που σχεδόν αιωρείται ανάμεσα στα όνειρά μας, τόσο πιο δύσκολο το κάνουμε…
Γι’ αυτό, σας παρακαλώ πάρτε χαρτί και ‘ανεξίτηλο’ στυλό, και φτιάξτε μία λίστα με όλα του τα μελανά σημεία, και με ό,τι σας ενοχλούσε, ακόμα και μία γκριμάτσα που σας εκνεύριζε ή μια μυρωδιά από το περιβάλλον του/της που για δικούς σας λόγους ήταν δυσάρεστη, ή ακόμη και το γεγονός ότι δεν μπορούσατε να εκφραστείτε ελεύθερα στο facebook!
Αυτή η λίστα είναι πολύ βοηθητική, γιατί όταν χωρίζουμε ο πόνος μας και η επιθυμία μας να ικανοποιήσουμε τις συναισθηματικές μας ανάγκες διαστρεβλώνουν την αντίληψη μας. Έτσι, από κει που ίσως και να υποφέραμε όσο ήμασταν στη σχέση, τώρα τα θυμόμαστε όλα ‘ρόδινα’ αναχωρώντας και λίγο από την πραγματικότητα. Παρένθεση εδώ - την πραγματικότητα συχνά την βλέπουν οι γύρω μας όπως, αυτοί που μας έχουν ζαλίσει να μας λένε ‘να χωρίσεις επιτέλους γιατί δε σε βλέπω καλά…!’ .
Ξαναλέω ότι πρέπει να έχουμε όλα όσα μας ενοχλούσαν πάντα διαθέσιμα σε ένα χαρτί έτσι ώστε όταν ξυπνάει μέσα μας η επιθυμία για επικοινωνία με τον/την πρώην να επισκεπτόμαστε τροχάδην τη λίστα.
Προχωράμε. Όπως είπαμε στον χωρισμό περνάμε το στάδιο του θυμού και του παζαρέματος που είναι σαν ένα είδος εσωτερικής διαπραγμάτευσης. Είναι σε αυτό το στάδιο που συνήθως επαναλαμβάνουμε 1000 φορές τα ίδια και τα ίδια στους δικούς μας (και όχι μόνο)... .Λέμε π.χ. πώς ήταν και δικό μας λάθος επειδή γκρινιάζαμε πολύ και δεν μας άντεξε. Πώς ίσως αν μας δινόταν η ευκαιρία θα γινόμασταν ‘άλλοι άνθρωποι’ και δεν θα τους αφήναμε έτσι να μας ξαναφύγουν.
Ας βάλουμε μία τελεία σε αυτόν τον μηρυκασμό μπαγιάτικων ουτοπιών. Πρώτον, αυτό μας κλειδώνει στην παγίδα του πόνου- δε φτάνει που νιώθουμε την απόρριψη, θα νιώθουμε και ενοχές πώς φταίμε από πάνω? Και να φταίμε, είμαστε άνθρωποι, κάνουμε λάθη! Δεύτερον, με το να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια εντείνουμε την ένταση του πόνου. Αυτό συμβαίνει επειδή όταν λέμε : ‘αν κάνω αυτό τότε ίσως…’ , δίνουμε στον εαυτό μας ελπίδες ενώ στην ουσία αυτό που μας συμφέρει είναι να δώσουμε στον εαυτό μας υποστήριξη και ώθηση να πάμε παρακάτω. Ό,τι έγινε, έγινε. Να θυμάστε ότι όσο πιο πολύ ελπίζουμε, τόσο πιο πολύ πονάμε, παρ’όλο που τα όνειρα και οι ελπίδες μας μουδιάζουν προσωρινά τον πόνο.
Μα, να μου πεις αν πάω παρακάτω είναι σα να δέχομαι τον πόνο σε όλο του το μεγαλείο, σε όλη το φάσμα της απώλειας…. Δίκιο έχεις, έτσι είναι, δε λέει κανείς όχι. Όμως το ‘πένθος’ είναι απαραίτητη φάση αν θέλουμε να βγούμε κερδισμένοι και πιο ώριμοι από τον χωρισμό. Δεχόμαστε ότι τώρα είμαστε ευάλωτοι, ‘κουρασμένοι’, και δεν υποχρεώνουμε τον εαυτό μας να είναι σε ετοιμότητα σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής μας ζωής. Δικαιούμαστε να μην είμαστε αυτό που ήμασταν πριν το χωρισμό και παραχωρούμε χρόνο, αγάπη και αποδοχή στον εαυτό μας. Φροντίζουμε τον εαυτό μας σα να είναι ένα παιδάκι τεσσάρων ετών( αυτή την ηλικία έχει το υποσυνείδητο μας) που θέλει τη βοήθειά μας εδώ και τώρα.
Και ας μην κάνουμε παλικαριές ! Τι θα πεί ‘θα μείνουμε φίλοι’; Γιατί να μαθαίνουμε τα νέα από την καινούρια του/της σχέση; Ας μην ακούμε εκείνα τα ‘καψούρικα’ τραγούδια πόνου, που και καλά να είσαι μόλις τα ακούς γεύεσαι μία δόση πικρίας…Πετάμε και τα πράγματα…(ξέρετε ποια!), γιατί δε χρειάζεται να βάζουμε τον εαυτό μας σε μία συνεχή δοκιμασία.
Και τώρα το πιο σημαντικό απ’ όλα ! Αν θέλουμε να ωριμάσουμε απ’ αυτόν τον χωρισμό, καλό είναι να το δουλέψουμε μέσα μας λίγο. Σε αυτή την εσωτερική διεργασία θα δούμε όλα αυτά που πρέπει να φροντίσουμε καλύτερα την επόμενη φορά, όπως π.χ. να θέτουμε από την πρώτη κιόλας μέρα τα όρια μας ή να μάθουμε περισσότερα για τις ανάγκες μας, όπως π.χ. τι θα ζητήσουμε και πώς θα το ζητήσουμε, κ.λ.π. Αν με το που χωρίσουμε βρούμε αμέσως άλλο σύντροφο για να παρηγορηθούμε, τότε είναι σα να παίρνουμε τις αποσκευές μας από την μία σχέση (μαζί με όλα τα άπλυτα) και να τα ξεφορτώνουμε στην επόμενη. Με άλλα λόγια, έτσι, επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας, τους τρόπους με τους οποίους συσχετιζόμαστε με το ταίρι μας και πάνω απ’όλα επαναλαμβάνουμε την μιζέρια μας. Όσο κάνουμε τα ίδια, θα παίρνουμε και από τα ίδια.
