Έτσι πολλοί καταφεύγουμε στην λύση της «νταντάς». Όσοι είμαστε πολύ τυχεροί, έχουμε βρει μια γυναίκα που είναι πάντα δίπλα στο μικρό μας και το αγαπά σαν να ήταν δικό της παιδί. Δεν είναι, όμως. Και γι'αυτό δεν θα αποκτήσει ποτέ το θάρρος να μας πει όλα αυτά που σκέφτεται τις στιγμές που είναι μαζί του, όπως για παράδειγμα...
Τι θα ήθελε να μας πει η νταντά του παιδιού μας...
«Το να κρατάω το παιδί σας, να είμαι η νταντά του δηλαδή, είναι επάγγελμα, δουλειά. Συμπεριφερθείτε μου όπως σε κάθε άλλον επαγγελματία».
«Μην μου λέτε, ότι είμαι κομμάτι της οικογένειάς σας και μετά μου ζητάτε να κάνω υπερωρίες ολόκληρα βράδια. Το ότι δουλέυω στο σπίτι σας δεν με κάνει κομμάτι της οικογένειάς σας. Έχω δικαιώματα και υποχρεώσεις, όπως ο κάθε εργαζόμενος».
«Είμαι νταντά και όχι καθαρίστρια. Καμιά φορά καθαρίζω μέρη του σπιτιού σας, επειδή απλώς δεν αντέχω την βρωμιά και την ακαταστασία. Δεν σημαίνει, ότι πρέπει να κάνω γενική στον χώρο σας!».
«Αν το παιδί σας με χτυπήσει ή με δαγκώσει μην το επιβραβεύετε. Δεν είμαι φαγητό, δεν είμαι μαξιλάρι για να δέχομαι χτυπήματα και δαγκωνιές».
«Έχω την δική μου οικογένεια. Θα ήθελα να την βλέπω στις διακοπές ή τα Σαββατοκύριακα».
«Μα πόσο junk food θα δώσετε στα παιδιά σας; Πόση ζάχαρη και πόσο αλάτι να αντέξει ένας παιδικός οργανισμός; Αν έχετε στο σπίτι τέτοιες τροφές, τότε σίγουρα το παιδί σας θα τις καταναλώσει».
«Δεν είμαι υποκατάστατό σας. Το παιδί σας σάς χρειάζεται. Εσάς ζητά και όχι εμένα. Αν δεν έχετε χρόνο, μην κάνετε παιδί!».
«Πληρώστε εμάς τις νταντάδες καλύτερα. Δώστε στο παιδί σας την αξία που του αναλογεί και κάντε περικοπές από αλλού».
«Απαιτώ σεβασμό. Είμαι άνθρωπος και έχω δικαιώματα, όπως και εσείς. Το να μου συμπεριφέρεστε σαν κατώτερο ον δεν σας τιμά».
«Τηρήστε όσα συμφωνήσαμε. Μην μου ζητάτε να κάνω επιπλέον πράγματα, χωρίς να πληρώνετε γι’ αυτά».
Πηγή
