η κόρη μου κάθεται στο τραπεζάκι της, έχοντας το δείπνο της στο καινούριο ροζ πιατάκι της και παίζοντας Ντόρα η εξερευνήτρια. Είμαι στον καναπέ και θηλάζω το μωρό, προσευχόμενη ότι η Ντόρα θα την κάνει να φάει τουλάχιστον 3 μπουκιές από το φαγητό της κάτω και θα την κρατήσει για αρκετή ώρα εκεί ώστε να θηλάσω το μωρό.
Γυρίζει και μου ζητάει περισσότερο νερό. Της λέω ότι θα το ξαναγεμίζω μόλις τελειώσω με τον αδελφό της. Και αρχίζει το tantrum… Γρήγορα χάνω την υπομονή μου όταν σηκώνεται και τρέχει στον καναπέ, προσπαθώντας να τραβήξει το χέρι του αδερφού της που θηλάζει. Απογοητευμένη, της φωνάζω και της λέω να είναι υπομονετική – αυτό την τρομάζει και αρχίζει να κλαίει.
Μία ενοχή γιατί έκανα την μεγάλη να κλαίει και δεύτερη ενοχή γιατί το νεογέννητο κλαίει που του σταμάτησα το θηλασμό και δεν ξέρει γιατί.
Δεν είμαι περήφανη, αλλά παραδέχομαι ότι αυτό συμβαίνει συχνότερα από ό,τι θα θελα. Η φροντίδα για ένα νεογέννητο και η διαχείριση των προσδοκιών ενός παιδιού είναι εξουθενωτική. Πάνω που πιστεύω οτι θα τα καταφέρουμε καταλήγουμε με κλάματα που με κάνουν να φωνάξω και ως αποτέλεσμα τα κλάματα δυναμώνουν…
Η ενοχή της μαμάς με δύο παιδιά σημαίνει ότι απογοητεύω δύο μικροσκοπικούς ανθρώπους, αντί για ένα. Το βάρος αυτού του συναισθήματος είναι συντριπτικό και συχνά με οδηγεί σε δάκρυα, αμφιβολία για τις ικανότητες μου ως μητέρα και μια αίσθηση αποτυχίας σε αυτό το όλο θέμα της μητρότητας. Και, ας μην ξεχνάμε το σκυλί που δεν το έχω βγάλει βόλτα εδώ και εβδομάδες. Τελικά, απογοητεύω και τα τρία μωρά μου…
Όταν η κόρη μου ήταν η ηλικία του γιου μου, λέγαμε τραγούδια, διαβάζαμε παραμύθια διαρκώς, λέγαμε ιστορίες και μιλούσαμε τόσο συχνά που πιθανότατα προσευχόταν για να βρει λίγη ειρήνη και ηρεμία. Τώρα, είμαι τόσο εξαντλημένη κατά τη διάρκεια της ημέρας που συνήθως ακούνε τη φωνή μου μόνο όταν φωνάζω. Νιώθω συνεχώς ότι τους απογοητεύω και τους δύο. Απογοητεύω την κόρη μου που είναι 2 χρονών και απλά θέλει κάποιον να παίξει. Και απογοητεύω και το νεογέννητο γιο μου, για τον οποίο ανησυχώ οτι θα έχει μια καθυστέρηση λόγου που θα βασίζεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι δεν άκουσε τη μαμά και τον μπαμπά να του μιλάνε αρκετά.
Αυτή η ενοχή είναι χάλια, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να μάθω να αντιμετωπίζω καλύτερα. Λέω ότι θέλω περισσότερα από ένα παιδιά και το διάλεξα αυτό. Προέρχομαι από μια μεγάλη οικογένεια και είμαι η πιο μικρή από τους τέσσερις. Είμαι βέβαιη ότι οι γονείς μου ήταν τρεις φορές πιο εξαντλημένοι από ότι είμαι εγώ τώρα αλλά μεγάλωσα καλά, σωστά !;
Συνεχίζω να λέω ότι το να έχουν αδελφια είναι καλό και για τα δύο παιδιά. Ήταν και για μένα. Αναγκάζοντας την κόρη μου να καθίσει να ζωγραφίσει ενώ θηλάζω τον αδελφό της για μισή ώρα θα της διδάξει υπομονή και θα την κάνει πιο καλλιτεχνική. Το να ακούει εμένα και την αδερφή του να παίζουμε όποτε προλαβαίνουμε, είμαι σίγουρη οτι βοηθάει και το γιο μου. Ξέρω ότι μακροπρόθεσμα θα χαίρονται να έχουν ο ένας τον άλλον. Θα μάθουν να μοιράζονται (η κόρη μου μαθαίνει ήδη πώς να μοιράζεται τη μαμά), θα μάθουν να έχουν υπομονή, θα μάθουν πώς να κάνουν συμβιβασμούς και αυτές είναι ανεκτίμητες δεξιότητες.
Η ενοχή της μαμάς είναι πραγματική, και κάθε μαμά μπορεί να το επιβεβαιώσει. Η ενοχή τηςμαμάς που έχει 2 ή περισσότερα παιδιά είναι βάναυση και μόλις μαθαίνω να την χειρίζομαι. Προσπαθώντας να θυμηθώ να αναπνέω και να υπομένω με την κόρη μου – άλλωστε, είναι μόνο 2 χρονών – να μην έχω προσδοκίες από ένα νεογέννητο (πχ να κοιμηθεί όλο το βράδυ) και να συγχωρώ τον εαυτό μου στο τέλος κάθε ημέρας. Θα προσπαθήσω να είμαι καλύτερη αύριο.
Πηγή
