Σ’έψαχνα παντού... συνεχώς. Από τότε που θυμάμαι πως υπάρχω, σε γύρευα ολούθε. Μου είπαν πως σε απέκτησα με το που...
γεννήθηκα και να σε προσέχω μη σε χάσω. Εγώ, όμως, δεν σε βρήκα ποτέ. Δεν σε είδα. Δεν σε διαισθάνθηκα να βρίσκεσαι κάπου κοντά μου. Δεν σε ένιωθα καν. Δεν κατάλαβα ποτέ πού ήσουν, τί ήσουν, πώς έμοιαζες και γιατί δεν εμφανιζόσουν.
Γιατί δεν ήρθες ποτέ; Οι άλλοι είπαν πως σε είδαν. Έλεγαν πως σε είχαν κατακτήσει ολοκληρωτικά. Όμως, εγώ δεν τους πίστεψα. Δεν είναι πως εθελοτυφλούσα... είναι που δεν υπάρχεις. Κι αυτό δεν είναι πλάνη, αλλά η ανύπαρκτη πραγματικότητα.
Δεν εμπιστεύτηκα ποτέ τις αισθήσεις μου. Άλλωστε, ποιός μου εγγυάται πως αυτό που βλέπω είναι αληθινό; Κι αν νομίζω πως υπάρχω, ενώ στην πραγματικότητα είμαι ανύπαρκτη; Κι αν νομίζω πως βλέπω, πως ακούω, πως περπατάω, ενώ όλα αυτά είναι αποκύημα της φαντασίας ενός μικροσκοπικού υλικού όντος; Κι αν η μόνη ύλη που υπάρχει είναι το πνεύμα μου; Τί ψάχνω να βρω; Γιατί είμαι εδώ; Γιατί απορώ; Ποιός ο σκοπός; Αφού άυλο θα γίνω και εγώ.
Μεγάλωνα για σένα. Με δίδαξαν για σένα. Αγωνιζόμουν για σένα. Μάλωνα για σένα. Ωρίμαζα για σένα. Ονειρευόμουν εσένα. Ετοιμαζόμουν για σένα. Περίμενα εσένα...
Ένας ηλικιωμένος κάποτε μου είχε πει: «Κορίτσι μου, μην περιμένεις άσκοπα και παρασιτικά. Δεν θα’ρθει ποτέ. Δεν θα την δεις ποτέ. Μπορείς, μονάχα, να την διαισθάνεσαι, να την φαντάζεσαι, να την ονειρεύεσαι. Όμως, πρόσεχε... Είναι μάγισσα πλανεύτρα η υπόσχεσή της. Πλάνεψέ την εσύ κι όχι αυτή. Όρισέ την, όπως εσύ νομίζεις. Μην ακούς κανέναν άλλον. Απογύμνωσε την ψυχή σου και άκου τον καθάριο λόγο της. Πιάσε πηλό και φωτιά και πνευμάτωσε την ύλη... με τον δικό σου τρόπο, με τα δικά σου νοήματα. Δες την ομορφιά και την ασχήμια, Μην τις διαχωρίσεις ποτέ, γιατί είσαι εσύ. Είσαι και οι δύο μαζί, όσο είσαι μέρος της ύλης. Το μετά δεν το ξέρουμε, αλλά δεν πειράζει. Η οσμή του αγνώστου είναι μαγική. Δες και μάθε περισσότερα απ’όσα είδαν και έμαθαν οι άλλοι. Δημιούργησε κάτι καινούριο και ξεπέρασέ τους. Άφησε μια πλούσια παρακαταθήκη να κινείται στο διάβα των αιώνων. Ποτέ, όμως, μην πιστέψεις πως θα’ρθει. Σε παρακαλώ... μην το κάνεις. Το νόημα βρίσκεται αλλού... στην προσπάθεια, στην αναζήτηση, στο ταξίδι. Να αναζητάς νέες ηδονές και οδύνες. Να μην φοβάσαι. Όμως, θυμήσου... αυτή δεν θα’ρθει ποτέ. Εσύ οφείλεις να την διασθάνεσαι και να την ονειρεύεσαι κι ας ξέρεις πως δεν θα’ρθει».
Ένας επίπεδος κύκλος η πορεία μας. Τρομακτική η γραμμικότητα του χρόνου. Απειλητική η επανάληψη. Οξύμωρη η κατά συρροήν αναβίωση. Ο ακρωτηριασμός του πραγματικού εαυτού μας και της φύσης μας επιβιώνει τραγικά. Τιμωρούμαστε για ό,τι απαρνιόμαστε. Κάθε απωθημένη ορμή μας, που πασχίζουμε να καταπνίξουμε στο όνομα αυτής που περιμένουμε, δηλητηριάζει την ψυχή και το σώμα μας.
Ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε από την ενοχή και την απορία είναι να ενδώσουμε. Σώπα και επίτρεψε στον εσωτερικό σου κόσμο να εισακουστεί στην αιωνιότητα και να αναπτερωθεί. Εξοικειώσου και συμφιλιώσου με την αβεβαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και με τις αντιτιθέμενες δυνάμεις της φύσης. Αναζήτησε τις αχτίδες φωτός μέσα στο παγερό σκοτάδι. Μην φοβάσαι και μην νομίζεις πως μπορείς να ξορκίσεις όλη την ασχήμια, την αρρώστια, την δυστυχία...
Κανείς δεν τα κατάφερε. Η φαντασία σου, όμως, μπορεί... μπορεί να περιμένει την αλλαγή, την αυγή... μπορεί να περιμένει αυτήν που τόσο ποθεί. Ονειρεύσου τη λαμπρή ζωή κι ας ξέρεις πως δεν θα’ρθει...
Πηγή
