tromaktiko: Το θολό δεν είναι περισσότερο επιθυμητό...

Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

Το θολό δεν είναι περισσότερο επιθυμητό...



Γράφει: Κώστας Μαρούντας
Άρχισε την Παρασκευή η εκδίκαση της υπόθεσης της διακοπής στον πρόσφατο...
ποδοσφαιρικό αγώνα ΠΑΟΚ-ΑΕΚ στη Θεσσαλονίκη. Το μόνο σίγουρο σε κάθε τέτοια παρόμοια περίσταση είναι πως στο τέλος θα βρεθεί μία λύση, θα παρθεί μία οριστική απόφαση. Μετά από την έφεση, μετά ενδεχομένως και από κάποια προσφυγή στο Διαιτητικό Δικαστήριο, τέλος πάντων κάποια στιγμή θα τελεσιδικήσει το όλο πράγμα... Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Ούτε καν, αν θέλουμε να το δούμε σοβαρά, στο είδος της απόφασης που θα ληφθεί.

Όποια κι αν είναι, οι ευνοημένοι θα πανηγυρίσουν, οι χαμένοι θα ξεσηκωθούν (στο μέτρο που επιθυμούν να το «τραβήξουν»), και οι ουδέτεροι θα μοιραστούν ανάμεσα σε αυτούς που θα κρίνουν σύμφωνα με τα αισθήματά τους και σε αυτούς που θα κρίνουν σύμφωνα με τη λογική τους. H Lady Hope μπορεί να έχει μία εικόνα για το τι θα επακολουθήσει σε αυτόν τον τομέα...

Το μεγάλο θέμα είναι τι είδους μυαλά θα βγουν από μία τέτοια διαδικασία. Σίγουρα, δεν μπορεί η συνείδηση μας να πάει κόντρα στην πραγματικότητα, όμως οι συνειδήσεις (των πολλών...) μπορούν να συμβάλλουν στη διαμόρφωση της μελλοντικής πραγματικότητας.

Ενδιαφέρεται κανένας για το πόσο δηλητηριάζεται ένα (σημαντικό αριθμητικά) κομμάτι της κοινωνίας όταν τα πράγματα γύρω από το ποδόσφαιρο παίρνουν μία τέτοια τροπή; Ενδιαφέρεται κανένας για το τι στίγμα αφήνεται στην υστεροφημία ενός σωματείου, για τα πάθη που οξύνονται ανάμεσα στους φανατικούς υποστηρικτές των ομάδων; Ενδιαφέρεται άραγε, για παράδειγμα, ο επίσημος ΠΑΟΚ για το είδος της ζημιάς που γίνεται σε μυαλά φίλων της ομάδας του όταν πάει (έντεχνα και συγκροτημένα) να δώσει άλλες διαστάσεις στην ουσία του ζητήματος; Eνδιαφέρεται κανένας για ένα είδος «εμφυλιακής υφής» διχασμού που αναπτύσσεται με αφορμή το ποδόσφαιρο και την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος; Ενδιαφέρεται άραγε η Πολιτεία για το είδος της ζημιάς που γίνεται ή απλά ψάχνει να βρει τρόπους αφενός να βγει η λιγότερο ζημιωμένη, αλλά και να περάσει κάποιους νόμους που θέλει; Eνδιαφέρεται κανένας που το πρώτο πρωτάθλημα της λεγόμενης «εξυγίανσης» δίνει αίφνης πάτημα στο παλιό καθεστώς να ειρωνευτεί και να «βγει λάδι»;

Ενδιαφέρεται στο σήμερα κανένας για τα όσα γίνουν του χρόνου λόγω ενδεχόμενης συσσώρευσης παραστάσεων;

Στα κιτάπια οι νόμοι είναι το παν για τη διευθέτηση των ανθρωπίνων διαφορών, όμως στην πράξη έχει αποδειχθεί πως οι συνειδήσεις και τα μυαλά ορίζουν τις εξελίξεις. Από τον τρόπο δηλαδή που σκέπτονται οι πλειοψηφίες, ακόμα και οι μειοψηφίες, γιατί ουκ ολίγες φορές παραβιάζονται ακόμα και οι νόμοι (για διάφορους λόγους και από αρκετές πλευρές...). Αν οι νόμοι βοηθούν για την αποτροπή, για την απονομή δικαιοσύνης, για την αλλαγή αντιλήψεων και τη βελτίωση συμπεριφορών, έχει καλώς. Αλλιώς δεν διαδραματίζουν τον κυρίαρχο ρόλο, και η μετατροπή της μάχης στα γρασίδια σε νομικίστικο διαξιφισμό εξυπηρέτησης συμφερόντων «ταρακουνάει» το όλο οικοδόμημα. Το τι είδους σύνολα δηιμουργούνται σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής είναι ένας πολύ ουσιαστικός παράγοντας. Γιατί;

Γιατί απλά αυτά θα ορίσουν και το μέλλον. Αν λάμβανε χώρα στο εγχώριο επαγγελματικό ποδόσφαιρο ένας σύγχρονος ενεστωτικός πειραματισμός, με πλάνο και όραμα, δεν θα υπήρχαν πολλά περιθώρια για εκτροπές. Αν είχαν συμφωνήσει-δεσμευτεί όλοι για ένα κοινό μέλλον, όπου τα όρια θα ήταν προκαθορισμένα, αυτό θα φαινόταν στην πράξη. Φαίνεται πως απλά συνασπίστηκαν δυνάμεις για να διευκολύνουν τη δική τους δουλειά, μόνο που όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα η επιπολαιότητα συντρίβεται από τη σύνεση και την αυτοκυριαρχία.

Έχουμε συνηθίσει να πορευόμαστε με αυτόματους πιλότους. Να μένουμε στα τετριμμένα και να εναντιωνόμαστε σε οτιδήποτε πάει να κινηθεί προωθητικά. Στα διοικητικά πόστα πρέπει να βρίσκονται οι πιο ώριμοι, οι πιο νηφάλιοι. Εκείνοι που ξέρουν-αντέχουν να χάνουν, εκείνοι που νικάνε δίχως να έχουν στρέψει όλους τους άλλους εναντίον τους. Εκείνοι που αντιλαμβάνονται την κάθε ήττα ως ένα απαραίτητο πέρασμα στη διαδρομή προς τη νίκη. Εκείνοι που ξέρουν να συνδυάζουν το δικό τους όφελος με τη γενικότερη ευδοκίμηση του περιβάλλοντος στο οποίο κινούνται. Εκείνοι που κατανοούν πως η πολλή δύναμη δεν πρέπει να αποσκοπεί στην εξόντωση, αλλά στην αποτροπή κάθε είδους εκτροπής. Η Lady Hope τελικά καταλήγει πως αφού έχουμε το ποδόσφαιρο που ταιριάζει στην κοινωνία μας, αυτό θα «αγκαλιαστεί» μέχρι να «πνιγεί» από τα κακώς κείμενα της. Κι αν το θολό δεν τα κρύβει όλα, σίγουρα δεν είναι περισσότερο επιθυμητό από το σκέτο μαύρο...
Πηγή
     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!