ζει μέσα από αυτό που αγαπά την μουσική, έχοντας πλέον μία διεθνή αναγνώριση στο είδους του.
Στην μουσική μπαρόκ. Ο λόγος για τον Πατρινό τσεμπελίστα Μαρκέλλο Χρυσικόπουλο που δεν μοιάζει με αυτό που ίσως περιμένει κανείς από έναν μουσικό με εξειδίκευση στη μουσικό του μπαρόκ.
Βλέποντας τον, εύκολα μπορείς να τον φανταστείς σε ένα ροκ συγκρότημα, ενώ τις απόψεις του μόνο συντηρητικές δεν τις λες. Ο ίδιος έδωσε μία απολαυστική συνέντευξη το propaganda, μιλώντας για την Πάτρα και τους λόγους που τον οδήγησαν στην μουσική:
«Είχα κατ’ αρχάς ένα παλιό πιάνο στο σπίτι, κατάλοιπο της πρώην μεγαλοαστικής οικογένειας από την οποία κατάγομαι απ’ την πλευρά της μαμάς – τα παιδία έκαναν γαλλικά και είχαν κι ένα πιάνο.
Είχα κι έναν παππού ημίτρελο ο οποίος έπαιζε βιολί, αυτοδίδακτος, και πρέπει να έπαιζε κι αρκετά καλά παρότι ήταν δικηγόρος στο επάγγελμα. Δεν ξέρω. Δεν το αποφάσισα εγώ.
Είμαι από αυτές τις περιπτώσεις που οι γονείς ανάγκασαν τα παιδιά να πάνε σε ωδείο. Δεν καταλάβαινα καν για τι πράγμα μιλάει η μουσική. Άργησα πάρα πολύ να επενδύσω ουσιαστικά στη μουσική.
Θεωρώ ότι αν είχα την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα, θα μπορούσα να έχω κάνει άλλα πράγματα στη ζωή μου, ενδεχομένως πιο καλά από το να είμαι μουσικός. Δεν θεωρώ ότι έχω κάποιο αξιοσημείωτο ταλέντο στη μουσική.
Παρόλα αυτά πιστεύω πως ό,τι κάνει κανείς, πόσο μάλλον στη μουσική, πρέπει να φέρει κάποιου είδους προσωπική σφραγίδα, αυτή τη σφραγίδα που εγγυάται ότι η δουλειά έχει περάσει από μια διαδικασία χώνευσης.
Γιατί η δουλειά που παρουσιάζουμε είναι αποτέλεσμα μιας εσωτερικής πορείας κι όχι παραπροïόν κάποιας ενασχόλησης, όσο έντονη κι αν είναι αυτή, με τη μουσική».
17μαι13 Α.Βιβάλντι-Κοντσέρτο για βιολί αρ.7_Μ.Χρυσικόπουλος (δ/νση ορχήστρας)_Σ.Παπάνας (βιολί)
Πηγή
