Ελισάβετ: …Πού μπορείς να...
ορκιστείς;
Ριχάρδος : Στο μέλλον.
Ελισάβετ : Που το αδίκησες στο παρελθόν. Γιατί κι εγώ έχω να χύσω δάκρυα πολλά στο μέλλον για το παρελθόν που αδίκησες εσύ… Μην ορκιστείς στο μέλλον που το κακομεταχειρίστηκες προτού το μεταχειριστείς, με το να κακομεταχειριστείς το παρελθόν»
(Ουίλλιαμ Σαίξπηρ : Ο Βασιλιάς Ριχάρδος ο Γ’, εκδ. Επικαιρότητα, σελ. 143-144)
Γνωρίζετε ΑΚΡΙΒΩΣ πώς δημιουργήθηκε το χρέος στη χώρα μας; Όχι τι σας λένε ΧΩΡΙΣ καμία αναφορά σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ. Και τι σημαίνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ; Σημαίνει ότι έχουν εξεταστεί ΟΛΕΣ οι ροές του χρέους, από τη στιγμή που λαμβάνεται έως τη στιγμή που καταλήγει κάπου. Με λίγα λόγια ΓΙΑΤΙ την κάθε φορά δανειζόμασταν, ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ και ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ, και ΠΟΥ κατέληγαν τα χρήματα. Με στοιχεία και όχι με λόγια.
Αν ναι, τότε η Πατρίδα και ο Λαός της, θα σας χρωστούσαν ευγνωμοσύνη αν αποκαλύπτατε ό,τι γνωρίζετε παραθέτοντας ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ. Αν όχι, τότε, αυτή η άγνοια, ενός γεγονότος που δεν τραυμάτισε απλά βαριά την Ελλάδα, κυριολεκτικώς την «τέλειωσε» σε βαθμό που να πρέπει να αρχίσει να οικοδομεί και πάλι το Αύριο πάνω σε ερείπια, αυτή η Εθνική Ύβρις, ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ, θα έπρεπε να μην μας επιτρέπει για κανένα λόγο να αντιπαρέλθουμε αυτή την Ύβρη με ένα επιπόλαιο και ΑΝΤΕΘΝΙΚΟ «ό,τι έγινε-έγινε», που από μόνο του συνιστά μια ακόμα χειρότερη Ύβρη!
Όμως υπάρχει, γενικώς ειπείν, μια συντονισμένη επιχειρηματολογία που υποδεικνύει πως η Ελλάδα και ο Ελληνικός Λαός, πρέπει να θέσει ως στόχο «το μέλλον» και ότι «την επιστροφή στο 2009», την οποία θεωρεί αδιανόητη, όχι απλώς ως εγχείρημα μα και ως σκέψη. Στελέχη ΟΛΩΝ των κομμάτων του Μνημονιακού Τόξου, μα και οι πολιτικές ηγεσίες τους, όλοι τους, το ίδιο μήνυμα εκπέμπουν. Λέγοντας δε «2009», περιλαμβάνουμε και την περίοδο των πρώτων μηνών του 2010, δηλαδή, μέχρι και την επιβολή του πρώτου Μνημονίου στον Μάιο του 2010.
Αντιθέτως, ισχυρίζομαι, πως η επιστροφή και μάλιστα το ταχύτερο δυνατόν στα δεδομένα του 2009, είναι θέμα ζωτικής σημασίας για την ίδια τη Δημοκρατία, την Κοινωνία και την Οικονομία μας. (Για να προλάβω τυχόν «καταλυτικά» επιχειρήματα εναντίον της θέσης που εδώ προβάλλω, δεν εννοώ ασφαλώς ότι θα πρέπει να επανέλθουμε στη διαφθορά που παρήγαγε τα μη παραγωγικά ελλείμματα του προϋπολογισμού).
Η επιστροφή στο 2009 αποτελεί Εθνικό Χρέος, διότι το 2009 διεπράχθη Εθνική Ύβρις η οποία δεν έμεινε απλώς ατιμώρητη ως Έγκλημα Εθνικό, αλλά, η Νέμεση μέσω των Μνημονίων αλυσοδέθηκε έτσι ώστε η Ύβρις, να καταστεί κυρίαρχη σε βάρος της Δημοκρατίας, της Κοινωνίας, του Λαού, της Εθνικής Κυριαρχίας και Ανεξαρτησίας και της Εθνικής Οικονομίας υποθάλποντας όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία κατατρώγουν και φθείρουν τους παραπάνω Πυλώνες της Ύπαρξης της Ελλάδας ως Κράτους και Πατρίδας μα και του Ελληνικού Λαού.
Ακόμα κι αν βγαίναμε στις αγορές με την καθαρότητα του πιο καθάριου διαμαντιού, ακόμα κι αν τα Μνημόνια με κάποιο τρόπο θα εξαφανίζονταν τον Αύγουστο του 2018, ακόμα κι αν η οικονομία θα απογειώνονταν στην στρατόσφαιρα, ακόμα κι αν μέχρι το 2060 ολάκερος ο Πλανήτης Γη συμφωνούσε να απαγορέψει κάθε αρνητική για την Ελλάδα διεθνή συγκυρία ώστε να μπορέσει μέχρι το 2060 να εφαρμόζει το πρόγραμμά της ακώλυτα, όλα αυτά δεν θα επέφεραν παρά βραχυπρόθεσμες και εξαιρετικά εύθραυστες επιδόσεις αν δεν εξαλείψουμε ΤΙΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΚΑΚΟΗΘΕΙΣ ΝΕΟΠΛΑΣΙΕΣ του παρελθόντος, και οι οποίες όχι μόνο παρέμειναν αλώβητες το 2010 και όλη την επακολουθήσασα περίοδο, μα και προστατεύτηκαν σκανδαλωδώς από τα Μνημόνια, τους ξένους συντάκτες τους και τους εγχώριους εκτελεστές των Μνημονίων, σε βαθμό ώστε να θεωρούνται και ενισχυμένες σε σχέση με ό,τι ήταν πριν το 2009, αφού τα Μνημόνια «καθάρισαν» όλα τα εμπόδια που η Δημοκρατία και το Κοινωνικό Κράτος επέφεραν στην εφαρμογή της Νεοφιλελεύθερης Τάξης Πραγμάτων.
Η γνώση του τι συνέβη μέχρι το 2009 αλλά και από εκεί και πέρα, έχει ένα πάρα πολύ πρακτικό ενδιαφέρον από άποψη όχι μόνο απόδοσης της Δικαιοσύνης (κι αυτό δεν είναι καθόλου ένα «θεωρητικό» ζήτημα) μα και από την άποψη, τι πρέπει να αποφευχθεί στο μέλλον ώστε τα αίτια που μας οδήγησαν στο 2009 να μην τα ξαναβρούμε μπροστά μας, πράγμα που θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια όσο δεν ασχολούμαστε με το θέμα αυτό. Αντίθετα, αυτό το κάλεσμα στο μέλλον, έχει εντελώς θεωρητικό χαρακτήρα και δεν μας λέει τίποτα, όχι μονάχα τι είναι αυτό που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας ή θέλουμε να πετύχουμε στο μέλλον, μα κυρίως το γιατί και με ποιον τρόπο.
Είναι ανάγκη επιστρέφοντας στο 2009, να συναντήσουμε εκ νέου την διακεκριμένη καθέξιν και κατ' επάγγελμα Μεγαλοδιαπλοκή, την διακεκριμένη καθέξιν και κατ' επάγγελμα Μεγαλοφοροδιαφυγή, την διακεκριμένη καθέξιν και κατ' επάγγελμα Μεγαλοεισφοροδιαφυγή, την Παραθεσμική με χαρακτήρα οιονεί Θεσμικής καθέξιν και κατ' επάγγελμα Υπόθαλψης και Προστασίας των ανωτέρω, την διακεκριμένη καθέξιν και κατ' επάγγελμα Ληστρική Επίρριψη των Δημοσίων Βαρών στα Συνήθη Υποζύγια των Μισθωτών και Συνταξιούχων, την διακεκριμένη καθέξιν και κατ' επάγγελμα Λεηλασία του Δημοσίου Ταμείου και της Δημόσιας Περιουσίας όπως και των Ασφαλιστικών Ταμείων. Με αλώβητες και κυρίαρχες τις παραπάνω ΚΑΚΟΗΘΕΙΣ ΝΕΟΠΛΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 2009 και με οδηγό στην παραπάνω προσπάθεια τον εξίσου αλώβητο Παλαιο/Νεοπαλαιοκομματισμό, πολύ απλά, το μόνο που μπορεί να ελπίζει είναι πως θα βιώσει ένα μέλλον του οποίου τα τυχόν μακροοικονομικά θετικά του μεγέθη και η ευημερία μιας δράκας ευνοημένων από τις πολιτικές που θα το παράγουν, θα οικοδομούνται στο μέσον τεράστιων Ελλειμμάτων Δημοκρατίας, Κοινωνικού Κράτους, Κράτους Δικαίου και Εθνικής Κυριαρχίας.
Πρέπει να πάμε πίσω και να έρθουν στην επιφάνεια και να τους δοθεί η πρέπουσα προς τη σημασία τους διάστασή τους «λεπτομέρειες» που ποτέ δεν διερευνήθηκαν, όπως π.χ., οι «φήμες» ότι οι εκπρόσωποι της Τρόικα βρίσκονταν, εδώ στην Ελλάδα, σε επαφή με επιχειρηματίες (μονάχα Έλληνες;) και μεγαλοδικηγόρους προκειμένου τα αιτήματά τους να τα περιλαμβάνουν στα «προαπαιτούμενά» τους όταν τη κάθε φορά εκβίαζαν την Ελλάδα προκειμένου να της χορηγήσουν της εκάστοτε επόμενη δόση για να πληρωθούν οι ίδιοι (!!!!), και να γίνονται νόμοι του Κράτους, με τον λογαριασμό της ληστείας να στέλνεται στο Λαό, δηλαδή, στους μισθωτούς και συνταξιούχους κατά κύριο λόγο! Στο μέτρο και το βαθμό που αυτό αληθεύει, πρόκειται για - ένα ακόμα- έγκλημα κατά του Λαού και της Χώρας, πέραν του ότι, θα πρέπει να διερευνηθεί και αν αυτές οι «εξυπηρετήσεις» γίνονταν ανιδιοτελώς από την πλευρά των μελών της Τρόικα. Και επίσης να διερευνήσουμε την ευθύνη και τη συμμετοχή ευρωπαϊκών Θεσμών, του ΔΝΤ μα και κυβερνήσεων σε όλη τη χρονική περίοδο, τουλάχιστον ένα χρόνο πριν την είσοδο της Χώρας στη Μνημόνια και καθόλη τη Μνημονιακή Περίοδο : τι ρόλο έπαιξαν και ποια συμφέροντα εξυπηρέτησαν και ασφαλώς όπου υπάρχει πεδίο αίτησης αποζημίωσης για βλάβη να αιτηθεί.
Πρέπει να πάμε πίσω για να δούμε γιατί οι επανειλημμένες επισημάνσεις από τους ίδιους τους θεσμούς ότι οι Μνημονιακές συνταγές από το 2010 και μετά ήταν λάθος, αντί να οδηγούν στην διόρθωσή τους κατά ένα περίεργο τρόπο οδηγούσαν στην ακόμα περισσότερο εμμονή σ' αυτές και μάλιστα κατά τρόπο που ενίσχυαν τα λάθη αντί να τα εξαλείφουν; Γιατί δεν κοστολογήθηκαν τα λάθη για να αναζητηθούν αποζημιώσεις από τους δανειστές που επέβαλαν τις λανθασμένες πολιτικές;
Οι Σειρήνες μας υπόσχονται ένα μέλλον, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΜΩΣ ΟΥΤΕ ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝΕ ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, έστω ως «σχέδιο», ως «όραμα» τουλάχιστον στις πλέον θεμελιώδεις παραμέτρους όπως οι αναπτυξιακές προτεραιότητες της Οικονομίας και τα μέσα που θα την υποστηρίξουν, το περιεχόμενο του Κοινωνικού Κράτους, την επαναλειτουργία του Κράτους Δικαίου, την ανάκτηση της Εθνικής μας Κυριαρχίας, κ.λπ.
Κοντά 200 χρόνια Νεοελληνικού Κράτους, ο Λαός συστηματικά κρατιέται στην άγνοια των αιτιών των μεγάλων προβλημάτων της Χώρας και στο περιθώριο της ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ πολιτικής συμμετοχής, συστηματικά δε προβάλλεται η «αφέλεια», η «άγνοια» και οι «άστοχες πολιτικές επιλογές» του ως η κατ' εξοχήν αιτία αυτών των προβλημάτων, από ένα Πολιτικό Σύστημα που τον χαρακτηρισμό «Άθλιο», «Ανίκανο» και «Διαπλεκόμενο», μονάχα ως κατ’ εξαίρεση δεν τον δικαιούται.
Η Αλήθεια για το πώς φτάσαμε στα Μνημόνια και η προοπτική να στείλουμε τον Παλαιοκομματισμό στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας ίσαμε σήμερα είναι μια χαμένη υπόθεση. Δεν ξέρω αν θα γίνει τελικά οριστικά μια χαμένη υπόθεση, θα το δούμε. Το Νέο δεν ήρθε ούτε με φυσιολογικό τοκετό μα ούτε και επιχειρήθηκε να παρθεί με καισαρική. Αφήνεται, αντίθετα, να πεθάνει μέσα στη κοιλιά του Παλαιοκομματισμού κι ακολούθως θα εκκενωθεί ήρεμα απ’ αυτόν και χωρίς θόρυβο. Και όσοι θα πρέπει ρωτάνε τι συνέβη με τη κυοφορία του Νέου, θα λαβαίνουν την απάντηση πως δεν υπήρξε ποτέ κανονική κυοφορία, ένα ανεμογκάστρι ήταν, που τέλειωσε μαζί με τον εξαερισμό της γαστέρας.
Αυτή την Ύβρη, δηλαδή την αποδοχή της κυριαρχίας της Ύβρεως, δεν πρέπει να το επιτρέψουμε ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.
Αν γνωρίζαμε γιατί και πώς φτάσαμε στα Μνημόνια όλα θα ήταν διαφορετικά εξόν απ' το ότι θα είχε ξεκαθαριστεί το ζήτημα των ευθυνών. Θα ήταν διαφορετικά τα μέτρα που θα λαμβάνονταν, θα ήταν διαφορετικό το πολιτικό τοπίο, θα ήταν διαφορετική η ψυχολογία του κόσμου, θα ήταν άλλες οι συνέπειες της κρίσης.
