«Σύ Κύριε εις τον αιώνα μένεις…
Συ αναστάς οικειρήσεις την Σιών ότι καιρός
του οικειρήσαι αυτήν ότι ήκει καιρός!...
(Ψαλμός 101)
Με την ελπίδα ότι μια ιστορία βγαλμένη από τα χείλη μιας ευλαβούς γυναικός σε άλλες εποχές θα ενημερώσει και συγχρόνως στο ελάχιστο θα βοηθήσει τους πιστούς μέσα σ’ αυτό το άγιο Μεγαλοβδόμαδο, την αντιγράφω και την καταθέτω σε καρδιές που και σήμερα αγαπούν τον Ωραίο «παρά πάντας ανθρώπους…»
Την προσέλαβα από το βιβλίο ενός μεγάλου κήρυκος του Ευαγγελίου του πρωτ. Κων/νου Καλλίνικου με τον τίτλο «Ο χριστιανικός Ναός και τα τελούμενα εν αυτώ!»
Αυτή την τόσο απλή λαϊκή και άδολη διήγηση, μιας μάνας – όπως έτσι τότε πίστευαν και μετέδιδαν στα παιδιά τους, οι μάνες αλλοτινών εποχών, που σήμερα στη προχωρημένη εποχή μας αυτά φαντάζουν ως μύθος ανάμεικτος με μπόλικη φαντασία!... την δημοσιοποιώ με κάθε επιφύλαξη.
Τα «πορίσματα» - συμπεράσματα ή και μηνύματα απ’ αυτή τη διήγηση ας τα εξάγει μόνος τους ο κάθε καλοπροαίρετος πιστός.
Ένας μεγάλος κεκοιμημένος ιεράρχης προ πολλών ετών εδημοσίευσε παράδοσιν λαϊκήν περί δάφνης και δεντρολιβάνου, εξηγούσαν αφελώς διατί την μεν δάφνην σκορπίζομεν και καταπατούμεν επί του εδάφους του ναού, το δε δεντρολίβανον δια τιμής άγομεν, θέτοντες εις το θυμιατήριον και θυμιώντες δι' αυτού τους αρρώστους μας, ως μέχρι σήμερον αι παλαιότεροι των γυναικών πράττουν.
Την παράδοσιν ήκουσεν από τα χείλη της μητρός του, ή και πιστώς αναγράφει:
«Άκουσε, παιδί μου ∙ το δεντρολίβανον έκαμε το μεγαλείτερο καλό που ημπορεί να γείνη εις τον κόσμον, η δε δάφνη είναι προδότρα και έφερε μεγάλο κακό εις τον κόσμον.
Σε είπα άλλην φοράν, ότι εκείνον τον παλαιόν καιρόν όλα τα δένδρα και τα φυτά ωμιλούσαν, γιατί έτσι τα έκαμεν ο Θεός.
Και τον καιρόν λοιπόν οπού Εβραίοι εκυνηγούσαν να πιάσουν τον Χριστόν, για να γλιτώση από τα χέρια των Εβραίων, πήγε και «κρύφτηκε» πίσω στο δεντρολίβανο.
Περνώντας τότε οι Εβραίοι ερώτησαν το δεντρολίβανο: - «Δεντρολίβανο, μήπως είδες το Χριστό;»
Αυτό επεκρίθηκε και είπε ότι δεν Τον είδε. Έφυγαν λοιπόν απ’ εκεί και ερωτούσαν και τα άλλα δένδρα, αν είδαν να περάση ο Χριστός.
Επειδή όμως τα φύλλα του δεντρολιβάνου ήσαν λεπτά και ετρόμαξεν ο Χριστός μήπως Τον ειδούν και Τον πιάσουν, έφυγε απ’ εκεί και πήγε και «κρύφτηκε» πίσω από την δάφνην που είχε πιο πλατειά φύλλα.
Έρχονται και πάλιν άλλοι Εβραίοι και ρωτούν την δάφνη: - «Δάφνη, δάφνη, μην είδες τον Χριστόν»;
Εκείνη τότε έκλεινε τα φύλλα της και τους είπε: - «Πίσω στα φύλλα μου Τον έχω».
Και αμέσως Τον έπιασαν … Δια τούτο, παιδί μου, το δεντρολίβανο τιμούμεν και θυσιαζόμεθα, ενώ την δάφνην που μας πρόδωσε τον Χριστόν, ως «προδότρα», την πατούμε»!...
Κάπως έτσι σκεπτόμενοι και όχι μόνο ας προχωρήσουμε στο φετινό Πάσχα της προσωπικής μας διάβασης, από την ασθένεια της εγωπάθειας μας, στην υγεία της ανυποκρίτου πίστεως «εν τω συνδέσμω της αγάπης».
Με την ελπίδα και την ευχή ότι και εμείς σήμερα δεν θα δώσουμε σε ΑΥΤΟΝ ποτέ «της προδοσίας το φίλημα» ας βαδίσουμε τον δρόμο του προσωπικού μας μαρτυρίου φτάνοντας με της ψυχής την διάθεση στον «κρανίου τόπο».
Στο Γολγοθά της Σταύρωσης, στο Λόφο της αγάπης με σταυρική διάσταση.
Εκεί υπάρχει Αυτός που πάντα θα εκφέρει λόγους θεϊκούς με πρωταγωνιστικό τον λόγο «Πάτερ άφες αυτοίς!...»
Εκεί η αγάπη ως χείμαρρος και ως καταρράκτης θα εκβάλει στο άγονο της «πολυνόσου» ψυχής μας και θα την μεταποιεί πάντοτε σε γόνιμο έδαφος που θα ευδοκιμεί η αγάπη και η συγχώρεση που τόσο απουσιάζουν στις μέρες μας…
Οσο ο κόσμος θα αρνείται και θα «ουδετεροποιεί» μέσα στην αποθέωση της λογικής του τον υπέρλογο Θεό, εμείς ας εμμένουμε στη πίστη – στου Γολγοθά τον μονό – δρομο τον ανηφορικό με τη βεβαιότητα ότι η Ανάστασις και ο Κύριος «εγγύς!...»
Εξέρχεσθε οι πιστοί εις την Ανάσταση – Ανασταίνοντας ελπίδα, πίστη και αγάπη στη καρδιά του κόσμου…
Πηγή
