από τότε που ήταν παιδί, οι φίλοι και η οικογένειά μου σχολίαζαν πώς την αντιμετωπίζω σαν να είναι το τρίτο ή το τέταρτο παιδί μου. Θα μπορούσε να τρέχει μακριά από μένα στο πάρκο και θα παρακολουθούσα άνετα από μακριά.
Καθώς τα χρόνια έχουν περάσει, δεν έχω βρει την ανάγκη να αλλάξω αυτή την προσέγγιση και πιθανότατα θα συνεχίσω να είμαι έτσι καθώς τα παιδιά μου μεγαλώνουν. Δεν μπορώ να δω στο μέλλον (αν μου μοιάσει, το μέλλον θα έχει κάποια προβλήματα για εκείνη μόλις γίνει έφηβη), αλλά λόγω του ενός κανόνα στον οποίο είμαι σταθερή, πιστεύω ότι τα παιδιά μου θα μπορέσουν να κάνουν τις σωστές επιλογές , και αν δεν το κάνουν, θα βρουν έναν τρόπο να μάθουν από αυτό. Αυτός ο κανόνας έχει τρόπους και σεβασμό.
Θέλω να κάνουν λάθη, γιατί έτσι θα μάθουν, αλλά αντί να τους τιμωρήσω γι ‘αυτά, θα τους στηρίξω μέσα από αυτά.
Τα παιδιά μου πρέπει πάντα να λένε «ευχαριστώ» και «παρακαλώ», αλλά περιμένω επίσης να συμπεριφέρονται κατάλληλα σε πολλαπλά σενάρια. Ο σεβασμός περιλαμβάνει την κατανόηση των γονέων τους, όλων των ενηλίκων και των φίλων τους, ενώ ταυτόχρονα σέβονται τον εαυτό τους. Νομίζω ότι ο λόγος που είμαι εντάξει με το να έχω μόνο έναν κύριο κανόνα ως μαμά είναι επειδή οδηγεί στη δημιουργία ενός καλού και συμπονετικού παιδιού.
Για παράδειγμα, ήμασταν στο μπακάλικο μια μέρα και ο υπάλληλος στο ταμείο έδωσε στην κόρη μου ένα αυτοκόλλητο. Ενώ συνήθως είναι πολύ καλή στο να σας λέει ευχαριστώ, αρνήθηκε να πει οτιδήποτε. Υπήρχε μια ουρά ανθρώπων πίσω μας, αλλά ήρεμα και σταθερά είπα: «Ξέχασες να μοιραστείς τους τρόπους σου με αυτή την ωραία κυρία», και η κόρη μου συνέχισε να κρατάει το κεφάλι κάτω. Ο υπάλληλος μου έριξε μια ματιά που έλεγε «Είναι εντάξει», στην οποία όμως απάντησα ευγενικά: «Όχι, υπάρχει κάτι που θα ήθελε να σου πει.» Ρώτησα την κόρη μου αν ντρέπεται και εκείνη έγνεψε καταφατικά. Της είπα ότι είναι εντάξει να αισθάνεται ντροπή, αλλά ότι είναι σημαντικό να είναι ευγενική όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για σένα.
Η όλη δοκιμασία κράτησε λίγα λεπτά μέχρι που τελικά, η κόρη μου σήκωσε τα μάτια της στον υπάλληλο και είπε: «Σας ευχαριστώ«. Ο υπάλληλος είπε: «Παρακαλώ«, τότε με κοίταξε και με ευχαρίστησε, λέγοντας μου ότι προσφέρει αυτοκόλλητα σε παιδιά όλη την ημέρα και είναι σπάνιο κάποιο από αυτά να λένε ευχαριστώ και ακόμα πιο σπάνιο να τα πιέσει ένας γονιός να το πουν.
Μπορεί να φαίνεται ασήμαντο ή ανόητο για μερικούς, αλλά είναι σημαντικό για μένα η καλοσύνη να μην περνάει απαρατήρητη. Εάν διδάξω στα παιδιά μου ότι κάτι τόσο απλό, όπως είναι το να λέμε ευχαριστώ για ένα αυτοκόλλητο, ίσως θα καταλάβουν ότι τα μεγαλύτερα πράγματα αξίζουν τον σεβασμό εξίσου.
Παρόλο που επιτρέπω στα παιδιά μου να τρέχουν στην παιδική χαρά, να εξερευνούν άγρια και να δοκιμάζουν τα όρια τους, είμαι ανένδοτη όταν πρόκειται να χρησιμοποιήσουν τους τρόπους τους. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι αυτή η προσέγγιση για τη γονική μέριμνα επιτρέπει στα παιδιά μου να εξερευνούν τον κόσμο μόνα τους και να κερδίζουν την εμπιστοσύνη και την αυτοεκτίμηση χωρίς να αμφιβάλλουν ποτέ ότι είμαι δίπλα τους για υποστήριξη.
Πολλές φορές έχω δεχτεί επικριτικές ματιές ή ακόμη και σχόλια από άλλες μητέρες στην παιδική χαρά όταν το μικρό παιδί μου σκαρφαλώνει κάπου χωρίς τη βοήθειά μου ή στέκεται πίσω από την κούνια ενός άλλου παιδιού. Και ενώ δεν θα επιτρέψω ποτέ στα παιδιά μου να βάλουν τον εαυτό τους ή τους άλλους σε οποιοδήποτε πραγματικό κίνδυνο, δεν νομίζω ότι θα έρθει το τέλος του κόσμου αν πέσει.
Και αν πέσει (που προφανώς δεν είναι κακό), θα το παρακολουθώ ενώ σηκώνεται, σκουπίζεται και συνεχίζει να παίζει. Θέλω τα παιδιά μου να κάνουν λάθη, γιατί έτσι θα μάθουν, αλλά αντί να τους τιμωρήσω γι ‘αυτά, θα τους στηρίξω μέσα από αυτά.
Πηγή
