tromaktiko: Φιόντορ Ντοστογιέφκσι: Η ζωή μιας γυναίκας είναι η διαρκής αναζήτηση ενός αφέντη

Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Φιόντορ Ντοστογιέφκσι: Η ζωή μιας γυναίκας είναι η διαρκής αναζήτηση ενός αφέντη



Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
Οι γυναίκες είναι ικανές από το μηδέν να...
κάνουν το παν, έλεγε ο σπουδαίος Ρώσος δημιουργός ο οποίος αγάπησε βαθιά τις γυναίκες της ζωής του και αυτό φαίνεται μέσα από τις ερωτικές επιστολές του.

"Η ζωή μιας γυναίκας είναι η διαρκής αναζήτηση ενός αφέντη..."  έλεγε ένας από τους σπουδαιότερους ψυχογράφους, ένας κορυφαίος Ρώσος δημιουργός με έργο θαυμαστό και ορόσημο στην παγκόσμια λογοτεχνία, ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.

Το πιθανότερο, οι περισσότερες γυναίκες να διαφωνήσουν ή ακόμη και να θυμώσουν με την παραπάνω διαπίστωσή του. Ειδικά σε μιαν εποχή που οι γυναίκες είναι ανεξάρτητες, τολμούν να διεκδικήσουν ό,τι επιθυμούν σε όλους τους τομείς κι έχουν ίσες ευκαιρίες. "Eίναι δυνατόν η ζωή μιας γυναίκας να είναι η διαρκής αναζήτηση ενός αφέντη;"

Ωστόσο, για να οδηγηθεί σε αυτό το συμπέρασμα ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, θα πρέπει να λάβει υπόψιν την εποχή που ειπώθηκαν αυτά τα λόγια και οι προσωπικές εμπειρίες του - για τις οποίες μπορεί να μην γνωρίζουμε πολλά, υπάρχει όμως ένα ντοκουμέντο...

Κάποτε ερωτεύτηκε βαθιά την Απολλυναρία Σούσλοβα. Της έγραψε, λοιπόν, μια επιστολή στις 19 Απριλίου του 1865 που παρέλαβε η αδελφή της, Σούσλοβα Ναντιέζντα.

«Την αγαπώ ακόμη, την αγαπώ πολύ, δεν θα ήθελα όμως να την αγαπώ. Δεν αξίζει μια τέτοια αγάπη. Την λυπάμαι γιατί προβλέπω ότι αιωνίως θα είναι δυστυχισμένη. Πουθενά δεν θα βρει ένα φίλο και την ευτυχία. `Οποιος απαιτεί από τον άλλον τα πάντα, ενώ δεν αποδέχεται καμία ευθύνη, εκείνος ποτέ δεν πρόκειται να βρει την ευτυχία».

«Κόλαση είναι το μαρτύριο τού να μην αγαπάει κανείς», αναφέρει ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στο χιλίων σελίδων κύκνειο άσμα του «Αδελφοί Καραμάζοβ» ...

"Οι γυναίκες είναι ικανές από το μηδέν να κάνουν το παν." έλεγε..

Εκείνος αγάπησε βαθιά... Και αυτό φαίνεται από τις επιστολές που ακολουθούν...

«Δρέσδη, 23 Απριλίου 1867,

Η κοινή μας εργασία κυλούσε εξαιρετικά. Στις 28 Νοεμβρίου το μυθιστόρημα «Ο παίκτης» (έχει ήδη εκδοθεί) ολοκληρώθηκε μέσα σε 24 ημέρες. Οταν τελείωσε το μυθιστόρημα, παρατήρησα πως η στενογράφος μου με αγαπάει ειλικρινά, αν και ποτέ δεν μου είπε ούτε μια λέξη γι` αυτό, ενώ σ` εμένα εκείνη άρεσε όλο και πιο πολύ. Ετσι, αφού μετά το θάνατο του αδελφού μου ένιωθα τρομερή μοναξιά και ζούσα πολύ δύσκολα, της πρότεινα να με παντρευτεί. Εκείνη συμφώνησε και μεις παντρευτήκαμε. Η διαφορά στα χρόνια (εκείνη είναι 20 κι εγώ 44) είναι τρομερή, αλλά εγώ ολοένα και πιο πολύ αρχίζω να πιστεύω ότι αυτή θα είναι ευτυχισμένη μαζί μου. `Εχει καλή καρδιά και ξέρει να αγαπά», έγραφε για τη μετέπειτα σύζυγό του, Αννα Γκριγκόριεβνα Σνίτκινα, στην Απολλυναρία Σούσλοβα. Και στην ίδια επιστολή, λίγο μετά, προσθέτει: «Η Απολλυναρία είναι μεγάλη εγωίστρια.

Ο εγωισμός και η φιλαυτία της είναι κολοσσιαίων διαστάσεων. Απαιτεί από τους ανθρώπους τα πάντα, την τελειότητα, δεν συγχωρεί την παραμικρή ατέλεια σε συνάρτηση με όλα τα άλλα αγαθά στοιχεία, η ίδια όμως απορρίπτει κάθε υποχρέωσή της, ακόμη και την πιο μικρή, απέναντι στους ανθρώπους. Με μέμφεται ότι μέχρι σήμερα δεν ήμουν άξιος της αγάπης της, παραπονιέται και με κατηγορεί αδιάκοπα, η ίδια όμως, το 1863, με προϋπάντησε στο Παρίσι με τη φράση: «Αργησες λίγο να έρθεις», δηλαδή είχε αγαπήσει κάποιον άλλον, όταν πριν από δύο εβδομάδες μου έγραφε με θέρμη ότι με αγαπά. Δεν την κατηγορώ που αγάπησε άλλον, αλλά για τις τέσσερις αυτές γραμμές, που μου έγραψε από το ξενοδοχείο με τη χυδαία φράση: «Αργησες λίγο να έρθεις»».

Μπορεί αρκετοί από  τους βιογράφους του να ισχυρίζονται ότι ο έρωτάς του με την Απολλυναρία συνεχίστηκε και μετά το γάμο του με την `Αννα, ωστόσο  η ερωτική του αμφιθυμία φαίνεται στην επόμενη επιστολή προς τη γυναίκα του Άννα στις 5 Μαίου του 1867:

«Γλυκέ μου άγγελε, σε χαιρετώ. (...) Περιδιάβαινα την τεράστια, γεμάτη σύννεφα καπνού αίθουσα, που μύριζε μπίρα. Πόνεσε το κεφάλι μου και νευρίασα. Σε σκεφτόμουν συνέχεια και αναλογιζόμουν: γιατί άφησα την Ανια μου. Σκεφτόμουν συνέχεια κάποια πτυχή της καρδούλας σου και της ψυχούλας σου, και όλο αυτό το διάστημα, αρχής γενομένης από τον Οκτώβριο, κατάλαβα ότι δεν αξίζω να έχω στη ζωή μου έναν τέτοιο ολοκληρωμένο, φωτεινό, ευγενικό, όμορφο, αθώο άγγελο. Πού πηγαίνω; Ο Θεός σου έδωσε εμένα για να μη χαθεί το παραμικρό από τον πλούτο της ψυχής και της καρδιάς σου, αλλά, απεναντίας, ο πλούτος αυτός να αυξηθεί και να ανθίσει. Μου έδωσε εσένα ώστε να εξαγοράσω τις μεγάλες μου αμαρτίες, προστατεύοντας, καθοδηγώντας, φυλάσσοντας και σώζοντας εσένα από κάθε κακό»
Πηγή
     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!