30 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους.
Η Κορίνθου – Πατρών (δόξα τω Θεώ) μας τελείωσε. Με τα έργα των τελευταίων χρόνων έχει αναβαθμιστεί το οδικό δίκτυο και σε όλη σχεδόν τη Θεσσαλία και τη βόρεια Ελλάδα. Στη νότια όμως υπάρχει μια διαδρομή, που παρά τα ξόρκια και τα «ανάθεμα» γενιών και γενιών, παραμένει «ανέκδοτο» για ντόπιους και επισκέπτες.
Ένα σύμβολο κακοτεχνίας και επικινδυνότητας, εγκληματικά αφιλόξενο για τους τέσσερις τροχούς.
Φυσικά δεν είναι άλλο από τον Βόρειο Οδικό Άξονα της Κρήτης (ο Θεός να τον κάνει…) και ειδικά το κομμάτι του δρόμου που συνδέει το Ηράκλειο με το Ρέθυμνο.
Όχι ότι το Ρέθυμνο – Χανιά είναι αντάξιο μιας περιοχής με τόσο κόσμο και τέτοια ποσοστά τουρισμού – κάθε άλλο. Απλώς η κατάσταση είναι λίγο καλύτερη, λόγω των πολύ λιγότερων στροφών.
Για να καταλάβετε βέβαια, όσοι δεν γνωρίζετε, για τι χάλια μιλάμε, αυτό που βαφτίζουμε «καλύτερο» είναι μια λίγο χειρότερη έκδοση της πρώην Κορίνθου – Πατρών. Και ο «πάτος» (Ηράκλειο-Ρέθυμνο) ένα τέτοιο πράγμα γεμάτο στροφές!
Η ευθεία βέβαια είναι και πιο ύπουλη. Έχει κάτι τέτοιες από Ρέθυμνο προς Χανιά, που αν πατήσεις λίγο παραπάνω το γκάζι, κάνεις το σταυρό σου μην σου πεταχτεί από αγροτικό έως τρακτέρ, από τις διασταυρώσεις.
Αλλά να ‘ταν μόνο αυτό…
Το συμβάν είναι υπαρκτό. Είμαι με φίλο μου συνεπιβάτης σε μηχανή και έχουμε ξεκινήσει από Ρέθυμνο για Ηράκλειο. Όχι και ό,τι πιο σώφρον, αλλά σε εκείνη την ηλικία πού μυαλό για αναστολές.
Το ότι ζούμε ακόμα το οφείλουμε πιθανότατα στα αντανακλαστικά του Σέργιου, που με μια αστραπιαία κίνηση απέφυγε το αγριοκάτσικο (κατά κόσμον κρι-κρι), που ξάφνου του τη βάρεσε να νιώσει στα ποδαράκια του άσφαλτο.
Ναι, οι κατολισθήσεις στο τμήμα που ενώνει τις δύο από τις τέσσερις πρωτεύουσες της Κρήτης (η μία τυγχάνει να είναι και η τριτοτέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας) περιλαμβάνουν και το ζωικό βασίλειο.
Στην πραγματικότητα όμως αυτό είναι το τελευταίο που σε απασχολεί. Ειδικά αφότου περνάς το Φόδελε είσαι για αρκετή ώρα υποψήφιο θύμα. Οι στροφές διαδοχικές και η ποιότητα του οδοστρώματος κάκιστη.
Γλιστράει τόσο που ακόμα και συνεπής να είσαι, μπορεί να εκτροχιαστείς. Για βράδυ ας μην το συζητήσουμε καλύτερα, η εξαιρετικά περιορισμένη ορατότητα αυξάνει κατακόρυφα τον κίνδυνο. Με ή χωρίς φεγγάρι όμως, μια (ανεπαίσθητη σε κανονικό αυτοκινητόδρομο) στραβοτιμονιά δική σου, ή του απέναντι, αρκεί για να φέρει την καταστροφή.
Και φυσικά την έχει φέρει πολλάκις. Δεν είναι τυχαία η Κρήτη η πρώτη σε τροχαία ατυχήματα (και δυστυχήματα) στην Ελλάδα, με περίπου 300 θανατηφόρα κρούσματα μόνο την τελευταία πενταετία.
Οκ., για το θλιβερό φαινόμενο της συχνότητας τροχαίων στο Νησί, ασφαλώς ευθύνεται και η περίφημη κουλτούρα των κατοίκων της σε αυτό που αποκαλούμε οδηγική συμπεριφορά. Η επίδειξη (βλαχο)μαγκιάς στο τιμόνι, συχνά υπό την επήρεια αλκοόλ, αποτελεί διαχρονικά μάστιγα στη λεβεντογέννα.
Από την άλλη, όταν «εκπαιδεύεις» οδηγούς επί μισό αιώνα σε ένα τέτοιο οδικό δίκτυο, απαξιώντας να τους προσφέρεις στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας, είναι εύλογο να θερίσεις -ποικιλοτρόπως- θύελλες.
Το μεγαλύτερο μέρος του ΒΟΑΚ φτιάχτηκε επί χούντας και έκτοτε η μοναδική συνεισφορά των εκάστοτε κυβερνήσεων είναι προαναγγελίες και ευχολόγια. Τα μακάβρια στοιχεία σοκάρουν: κάθε χρόνο που καθυστερεί η κατασκευή ενός κλειστού αυτοκινητόδρομου, 30 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους!
Η κοινή λογική λέει ότι πρόκειται για έναν από τους χειρότερους δρόμους στην Ευρώπη, βάσει της συχνότητας διέλευσης του.
Και δυστυχώς δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι στο άμεσο μέλλον. Τα σχέδια κατασκευής βρίσκονται ακόμα στα σπάργανα – η μελέτη που κατατέθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο είναι ανολοκλήρωτη και χρήζει μεγάλων βελτιώσεων, σύμφωνα με τους τοπικούς φορείς.
Το κεντρικό οδικό δίκτυο της χώρας έχει καλυφθεί με σύγχρονους αυτοκινητόδρομους, αλλά η Κρήτη παραμένει το «γαλατικό χωριό» της πλήρους στασιμότητας σε αυτό το πεδίο. Ποια (;) η Κρήτη, που θα έπρεπε να είχε προσεχθεί επιπλέον σε αυτό το επίπεδο ως το «υπερατού» της προσέλκυσης τουριστών.
Αντ’ αυτού εξακολουθεί να πληρώνει βαρύτατο φόρο αίματος στην άσφαλτο. Αφενός μεν λόγω του απαρχαιωμένου οδικού άξονα, αφετέρου γεννώντας διαρκώς «οδηγικά μπουμπούκια» κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του.
Του Δημήτρη Καναβαράκη
Πηγή
