οικογένεια ηθοποιών, η Ρόμι Σνάιντερ έγινε από νωρίς γνωστή ως «Πριγκίπισσα Σίσσυ» με τον ρόλο της στην σχετική τριλογία με θέμα τη ζωή της Ελισάβετ της Βαυαρίας. Ένας ρόλος που της χάρισε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσε τη Νέμεσις της προσπαθώντας σε όλη την καριέρα της να τον αποποιηθεί. Όμως η θριαμβευτική πορεία της Ρόμι Σνάιντερ στον χώρο της Έβδομης Τέχνης, επισκιαζόταν πάντα από την τραγικότητα της προσωπικής της ζωής. Έφυγε, στις 29 Μαΐου του 1982, στο Παρίσι, σε ηλικία μόλις 43 ετών...
Η Ρόμι Σνάιντερ (Ροζμαρί Αλμπαχ-Ρέτι / Rosemarie Magdelena Albach-Retty ) γεννήθηκε στη Βιέννη, στις 23 Σεπτεμβρίου του 1938. Μεγάλωσε μέσα σε καλλιτεχνική οικογένεια, με μητέρα τη Μάγδα Σνάιντερ - συμπρωταγωνίστριά της σε οκτώ από τις ταινίες της - και πατέρα τον επίσης ηθοποιό Βολφ Αλμπαχ-Ρέτι. Η πρώτη ευκαιρία ως ηθοποιός, της δίνεται ήδη στα 15 χρόνια της στην ταινία του Χανς Ντέμπε, «Όταν ανθίζουν και πάλι οι άσπρες πασχαλιές» (When the White Lilacs Bloom Again - 1953), ενώ έναν χρόνο αργότερα πρωταγωνιστεί ως πριγκίπισσα Βικτωρία στα «Παιδικά χρόνια μιας βασίλισσας» (The Story of Vickie - 1954) του Ερνστ Μαρίσκα.
Για τη συνέχεια του θεματικού μας αφιερώματος, παρουσιάζουμε έξι χαρακτηριστικές και προσωπικά αγαπημένες ταινίες, σπουδαίων σκηνοθετών, στις οποίες η Ρόμι Σνάιντερ, είτε είναι η πρωταγωνιστρία, είτε την συναντάμε σε δεύτερους ρόλους:
«Η Δίκη» (Le Procès / The Trial - 1962) του Όρσον Γουέλς
«Στις 10.30 Ένα Καλοκαιρινό Βράδυ» (10:30 P.M. Summer - 1966) του Ζυλ Ντασέν
«Η Πισίνα» (La Piscine - 1969) του Ζακ Ντερέ
«Το Λυκόφως των Θεών» (Ludwig - 1972) του Λουκίνο Βισκόντι
«Σημασία Έχει Ν'Αγαπάς» (That Most Important Thing: Love - 1975) του Αντρέι Ζουλάφσκι
«Η Λάμψη μιας Γυναίκας» (Womanlight / Clair de femme - 1979) του Κώστα Γαβρά
«Η Δίκη» (Le Procès / The Trial)
Σκηνοθεσία: Όρσον Γουέλς
Με τους: Anthony Perkins, Jeanne Moreau, Romy Schneider, Akim Tamiroff, Orson Welles
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ιταλία
Έτος Παραγωγής: 1962
Διάρκεια: 119 λεπτά
Φορμά: Ασπρόμαυρο
Ο Γιόζεφ Κ. ξυπνάει ένα πρωί και βρίσκει δύο άγνωστους άντρες να έχουν μπει στο δωμάτιό του, με την πρόθεση να τον συλλάβουν. Τελικά όμως του δίνουν την άδεια να πάει στο γραφείο του αφήνοντας τον να νομίζει ότι πρόκειται για κάτι ασήμαντο. Ωστόσο ο Κ. είναι νευρικός και μετά από διαδοχικές συνομιλίες με τη σπιτονοικοκυρά του καθώς και με τη γειτόνισσα, με την οποία είναι μυστικά ερωτευμένος, νιώθει πραγματικά ένοχος, χωρίς να ξέρει τον λόγο. Ακόμα και στο γραφείο του, έχει την εντύπωση ότι τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία και σκοτεινούς υπαινιγμούς.
Βρισκόμαστε πλέον στο 1962 και ο Όρσον Γουέλς σκηνοθετεί άλλη μία σπουδαία ταινία. Πρόκειται για τη "Δίκη" (Le Procès / The Trial - 1962), η οποία βέβαια βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα του μεγάλου Φραντς Κάφκα (Franz Kafka, 3 Ιουλίου 1883 – 3 Ιουνίου 1924). Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, συναντάμε τον Άντονι Πέρκινς πλαισιωμένο από ένα υπέροχο cast, με ηθοποιούς όπως, η Ζαν Μορό, ο Akim Tamiroff, η αγαπημένη Ρόμι Σνάιντερ και φυσικά ο ίδιος ο Όρσον Γουέλς. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Γουέλς, καταφέρνει να μας παραδώσει ίσως την καλύτερη ταινία που βασίστηκε σε βιβλίο του σπουδαίου λογοτέχνη από την Τσεχία.
Έχοντας επιστρέψει πια ο Όρσον Γουέλς στην Ευρώπη, του προτείνεται το αντικειμενικά δύσκολο εγχείρημα της μεταφοράς μιας ιστορίας του Κάφκα, στην μεγάλη οθόνη. Παρ’ όλο τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει, ο σκηνοθέτης θα καταφέρει μέσα από τη “Δίκη” να φωτίσει με μια νέα οπτική γωνία κάποια από τα θέματα που τον έχουν απασχολήσει και σε παλαιότερες δημιουργίες του.
Ενώ λοιπόν μέχρι τώρα, η πανταχού παρουσία των δυνατών (Κέιν, Αρκάντιν) εκφραζόταν μέσα από ένα και μόνο παντοδύναμο πρόσωπο, εδώ εκπορεύεται μέσα από το δικαστήριο της “Δίκης” του Κάφκα. Ένα δικαστήριο που αντιπροσωπεύει το απρόσωπο σύστημα και τον τρόπο με τον οποίο αφομοιώνει τους πάντες, από το αλλοτριωμένο άτομο μέχρι την ολοκληρωτική κοινωνία . Ένα σύστημα που βρίσκεται καλά κρυμμένο πίσω από το προσωπείο της ανωνυμίας, καταδυναστεύει απόλυτα, όχι μόνο τα θύματα αλλά και τους θύτες.
Πηγή
