Αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως θέλεις...
κοίταξε μόνο να μην την εξευτελίζεις.
“Ο κακός του χαρακτήρας ευθύνεται για ό,τι έχει συμβεί”... είναι μια φράση που άκουσα πριν λίγες μέρες. Μια φράση που οι περισσότεροι -για κάποιο λόγο- έχει τύχει να πούμε.
Επικεντρώθηκα, στη λέξη : “χαρακτήρας” -μια έννοια που συχνά αναφέρεται σε συζητήσεις και στην οποία αποδίδουμε συμπεριφορές...
Ο εν λόγω όρος ανατρέχει στον περιπατητικό φιλόσοφο Θεόφραστο, και προέρχεται από το “χαράσσω”. Είναι το σύνολο των διαθέσεων, ορμών και μορφών συμπεριφοράς με τις οποίες το άτομο προσδιορίζεται τόσο στον εξωτερικό κόσμο όσο και στον εαυτό του. Πρόκειται, δηλαδή, για την αντίληψη, τη διανόηση, τη βούληση αλλά και το συναίσθημα, με τα οποία το κάθε άτομο εκφράζει τον τρόπο ύπαρξής του και αντιδρά στο περιβάλλον που ζει και κινείται.
Όταν, λοιπόν, ο χαρακτήρας οργανώνεται και αυτοδιαπαιδαγωγείται, τότε μέσω της σωστής αγωγής κι εκπαίδευσης, μπορεί να φτάσει στο υψηλότερο ύφος του. Να ολοκληρωθεί σε μια προσωπικότητα...
Ωστόσο, παρατηρώντας τις καθημερινές μας πράξεις, εκδηλώσεις και σχέσεις, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν άνθρωποι “τριπρόσωποι” -που έχουν δηλαδή, τρεις χαρακτήρες...
Εμφανίζουν, δηλαδή, ένα χαρακτήρα-πρόσωπο στους άλλους, έναν άλλο χαρακτήρα-πρόσωπο που προτιμούμε να κρατάμε για τον εαυτό μας (τον αληθινό), κι έναν τρίτο τον οποίο νομίζουμε ότι έχουμε (τον ιδεατό).
Το εύλογο ερώτημα είναι γιατί “κομματιάζουμε” το χαρακτήρα μας; Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει στην άγνοιά μας, γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε ποιοί είμαστε πραγματικά. Δεν έχουμε καταφέρει να ανακαλύψουμε τον αληθινό μας εαυτό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ή να δείχνουμε ένα χαρακτήρα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα -για λόγους συμφεροντολογικούς και σκοπιμότητας-, ή προβάλλουμε αυτόν που νομίζουμε ότι έχουμε που και πάλι απέχει σε σημαντικό βαθμό από αυτό που είμαστε.
Πού οφείλεται, όμως, αυτή η άγνοια που δεν αφήνει ένα χαρακτήρα να γίνει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα;
Θεωρώ ότι λίγοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν μπει στη διαδικασία της αυτογνωσίας και της αυτοκριτικής τους. Να δουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να “αντικρίσουν”-εκτός από τις δυνατότητες, τα χαρίσματα και τα προσόντα τους- και τα ελαττώματά τους. Προτιμούν να “εξευτελίζουν” την ανθρώπινη ύπαρξή τους μέσω του τριπλού αυτού χαρακτήρα, ο οποίος έχει δύο κύριες πηγές” τη σύμβαση και το ψεύδος.
Η πρώτη είναι η ίσως πιο κοινή και πιο αθώα... Το κοινωνικό περιβάλλον, το επάγγελμα, οι τίτλοι, οι θέσεις επιβάλλουν στο άτομο να προσαρμοστεί, οδηγώντας το στο σημείο να γίνεται ό,τι προσδοκούν οι άλλοι από αυτό, ή ό,τι θέλει να βλέπουν οι άλλοι πάνω του.
Η περίπτωση του “ψεύδους” συνήθως γίνεται για να επιτευχθεί μία επιδίωξη... Για παράδειγμα, προσποιείται κάποιος το λυπημένο προκειμένου να δημιουργήσει μια εντύπωση και να καταφέρει το στόχο του.
Ξέρω ότι σε καμία περίπτωση δε ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο και πως η υποκρισία είναι για πολλούς, τρόπος ζωής... Ίσως και κάποιοι που είναι βυθισμένοι στον τριπλό χαρακτήρα που τους κάνει έρμαιο των περιστάσεων και των σκοτεινών συμφερόντων, να μην μπορούν να ξεφύγουν...
Λυπάμαι που οι περισσότεροι φεύγουν από αυτήν τη ζωή, χωρίς ούτε οι άλλοι ούτε οι ίδιοι να γνωρίσουν το αληθινό τους πρόσωπο... Και φυσικά, χωρίς να συνειδητοποιήσουν τη ρήση του Καβάφη:”Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως θέλεις, κοίταξε μόνο να μην την εξευτελίζεις.”
Πηγή
