κόστος δανεισμού της Ιταλίας, το οποίο έχει αρχίσει να εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη.
Το ιταλικό έθνος μοιάζει να τιμωρείται στην αγορά ομολόγων καθώς ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός, ο οποίος προκαλεί προβληματισμό στις Βρυξέλλες πριν ακόμη αναλάβει τα καθήκοντά του ενισχύοντας τους φόβους για περιθωριοποίηση της χώρας, μοιάζει έτοιμος να αυξήσει τις δαπάνες χωρίς να λάβει υπόψη του τους δημοσιονομικούς περιορισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εξετάζει και την πιθανότητα δημιουργίας επενδυτικών αγαθών που θα έχουν αντίκρισμα σε ένα παράλληλο νόμισμα.
Το αποτέλεσμα: Ένα ιταλικό ομόλογο ωρίμανσης τον Φεβρουάριο του 2028 η απόδοση του έχει φτάσει πλέον τις 10 μονάδες βάσης, περισσότερο δηλαδή από ένα κρατικό ομόλογο της Ινδονησίας σε ευρώ που λήγει τέσσερις μήνες αργότερα.
Παρόλο που δεν αποτελεί καλό σημάδι μια αναπτυγμένη χώρα να πληρώνει περισσότερα για να δανειστεί σε σχέση με μια αναδυόμενη, η σύγκριση με την Ινδονησία φαντάζει ακόμα χειρότερη δεδομένου ότι η χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας σφυροκοπήθηκε ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της πρόσφατης πτώσης της αγοράς των αναπτυσσόμενων κρατών.
Ο βασικών χρηματιστηριακός δείκτης υποχώρησε σε χαμηλό 11 μηνών, ενώ η ρουπία έπεσε 4% έναντι του δολαρίου το 2018 για να φτάσει στο πιο αδύναμο επίπεδο των τελευταίων δύο ετών.
Βουλγαρία και Ουγγαρία έχουν επίσης χρέος εκφρασμένο σε ευρώ που λήγει μεταξύ 2026 και 2030 ωστόσο είναι χαμηλότερος από αυτό της Ιταλίας.
Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκεται και η Κολομβία η οποία προσφάτως κατάφερε να προκριθεί για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2018 της FIFA.
Και η λίστα δεν τελειώνει εκεί. Υπάρχουν κι άλλες χώρες που συγκαταλέγονται στις αναδυόμενες αγορές κι έχουν ομόλογα σε ευρώ που η ημερομηνία λήξης τους κινείται σε παρόμοιο εύρος αλλά το κόστος δανεισμού τους είναι χαμηλότερο από την Ιταλία. Αυτές είναι η Χιλή, το Μεξικό, τη Λετονία, τη Λιθουανία, το Περού και την Πολωνία. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που η ΗS&P Global Ratings κρίνει τις χώρες αυτές πιο αξιόπιστες από το μεσογειακό έθνος.
Πηγή
