Όσο περνάνε οι μήνες και τα χρόνια και τα κόμματα του κράτους παραμένουν εκτός...
διακυβέρνησης και οι διάφοροι ημέτεροι κάνουν στερητικά ή ανησυχούν για την πορεία «υποθέσεών τους», τόσο εντείνεται και η αγωνία τους. Αλλά και η αγανάκτηση που οι «άπλυτοι» παραμένουν στην εξουσία παρά τον ανηλεή πόλεμο. Και που έρχονται και Κάρολοι και τους ακουμπάνε κιόλας. Φρίκη! Τα άγια τοις κυσί.
Και επειδή βλέπουν ότι αυτή η κυβέρνηση θα πετύχει εκεί που οι ίδιοι απέτυχαν παταγωδώς, κραυγάζουν: «Είστε αριστεροί και εφαρμόζετε Μνημόνια, άρα είστε βιδωμένοι στις καρέκλες και το κάνετε για τα χρήματα».
Όταν όμως η κουβέντα έρχεται στο πώς φτάσαμε στα Μνημόνια, η βασική τους αφήγηση, απνευστί, πάει ως εξής: «οι κυβερνήσεις μας λειτουργούσαν υπό την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, έκαναν κρατικοποιήσεις, έδιναν αυξήσεις, κυβερνούσαν οι συνδικαλιστές». Εκεί, το επιχείρημά τους για τον ΣΥΡΙΖΑ γυρίζει στα μούτρα τους: Α, ναι; Και τότε γιατί δεν φεύγατε να αναλάβει η Αριστερά αν αυτό νομίζετε ότι συνέβαινε; Ήσασταν κολλημένοι με την καρέκλα;
Όχι. Απλώς θεωρούν ως φυσιολογική κατάσταση το να είναι οι ίδιοι στην εξουσία. Μετά από σαράντα χρόνια είναι κατανοητή η σύμφυση.
Τώρα όμως που τελειώνουν τα Μνημόνια ως υποχρεωτικές επιλογές, το ποιος και γιατί πρέπει να κυβερνήσει, επανατίθεται με πραγματικούς όρους. Το να επανέλθουμε σε μια εναλλαγή των συγκεκριμένων κομμάτων και του συγκεκριμένου πολιτικού προσωπικού, σα να μην πέρασε μια μέρα, όσοι το φαντάζονται είναι ανόητοι.
Η μάχη θα δοθεί στα νέα πολιτικά σχέδια και όχι στα παλιά πολιτικά κόμματα.
Τα σχέδια αυτά είναι ευδιάκριτα: Αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ως άξονα την αποκατάσταση της διαπραγματευτικής δυνατότητας των εργαζόμενων και την ενίσχυση του κράτους πρόνοιας, αυτά δηλαδή που ενδιαφέρουν τις λαϊκές και τη μεσαία τάξη. Και αυτό της Ν.Δ., όπως γλαφυρά το συνόψισε την τελευταία εβδομάδα ο κ. Μητσοτάκης. Που δεν βλέπει αναγκαίο να έχει ένα νοσοκομείο αξονικό τομογράφο και θεωρεί ντεμοντέ πολυτέλειες το ωράριο, τη σταθερή δουλειά, τη σύνταξη.
Αλλά και οι κουλτούρες που αντιπαρατίθενται είναι ευδιάκριτες: Από τη μια πλευρά οι αξίες του Διαφωτισμού και της δημοκρατίας και από την άλλη η διολίσθηση στον ακραίο σκοταδισμό και τον θρησκόληπτο και πατριδοκάπηλο εθνικισμό.
Πηγή
