Έπρεπε να φτάσω στα 32 μου για να μάθω τι ακριβώς σημαίνει σκυλί.
Όχι για ν’ αποκτήσω σκυλί, αλλά για να καταλάβω πραγματικά τι σχέση μπορείς ν’ αποκτήσεις μαζί του.
Τι συναισθήματα μπορεί να σου προκαλέσει (και να του προκαλέσεις). Και πόσο ομορφότερη είναι η ζωή όταν έχεις έναν τέτοιο φίλο.
Μέχρι πριν 2,5 χρόνια η σχέση μου μαζί τους ήταν ένα κλικ καλύτερη από το «μακριά κι αγαπημένοι».
Τα συμπαθούσα, τα χάιδευα όταν συναντιόμασταν, τρελαινόμουν μ’ αυτούς που δεν τα πρόσεχαν ή ήθελαν να τους κάνουν κακό. Αλλά μέχρι εκεί…
Μου έμοιαζε υπερβολική η συναισθηματική εξάρτηση των φιλόζωων μαζί τους. Σχεδόν σοκαριζόμουν στη (σιχαμερή τότε στο μυαλό μου) εικόνα τους να φιλιούνται!
Και φυσικά ήταν αδύνατο να σκεφτώ ότι θα μπορούσα εγώ να συμβιώσω με ένα σκυλί μέσα στο ίδιο σπίτι!
«Τόσο μούσκαρος», σκέφτομαι (και δεν ντρέπομαι καθόλου να το πω σήμερα) για τον εαυτό μου.
Γιατί αρκούσαν λίγοι μόλις μήνες -όχι μόνο για ν’ αναθεωρήσω, αλλά για να μη χωρά με τίποτα στο μυαλό μου το ΠΩΣ ΓΙΝΟΤΑΝ τόσα χρόνια να ζω χωρίς αυτή την ευλογία!
Πέρα λοιπόν από το ότι με ανέχεται, θα ευχαριστώ για πάντα τη γυναίκα μου που πήρε τότε την πρωτοβουλία. Που έμεινε απτόητη από τις (τότε) αρνήσεις μου. Και που επέμενε όσο χρειαζόταν τελικά για να μπει στη ζωή μας η Γκέλα…
Όπως μαρτυράει τ’ όνομά της (μα περισσότερο η φάτσα της) η Γκέλα είναι ένα ζωντανό ανά πάσα στιγμή έτοιμο για γκάφα.
Ένα πλάσμα που θα ορκιζόσουν ότι η ύπαρξή του είναι αφιερωμένη στο φαΐ. Ένα κινούμενο στομάχι που το κάνει ακόμα πιο χαριτωμένο ο διαρκής, αδιάκοπος και ιερός αγώνας για τον μεζέ!
Γενικώς θα μπορούσα ώρες να την περιγράφω και άλλες τόσες να λέω ιστορίες με πρωταγωνίστρια εκείνη.
Αν έπρεπε όμως να σταθώ σε ένα κομμάτι της σχέσης μαζί της, θα διάλεγα το ίδιο λατρεμένο κομμάτι της καθημερινότητας όλων όσων έχουν σκυλιά:
Τη στιγμή που σε υποδέχεται όταν γυρίζεις στο σπίτι!
Αυτή τη στιγμή που είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια χωρίς να αδικήσεις τη μαγεία της.
Αυτή τη στιγμή που εισπράττεις γνήσια, ανόθευτη αγάπη.
Αυτή τη στιγμή που συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να τη σκέφτεται ακόμα και ώρες πριν φτάσεις στο σπίτι…
Η υπέροχη ιεροτελεστία ξεκινάει πριν καν περάσεις το κατώφλι. Καταλαβαίνει ότι έφτασες από τα πρώτα σου βήματα προς την πόρτα. Αρχίζει να τη σκαλίζει από ανυπομονησία όταν βάζεις το κλειδί.
Και μετά η ώρα της μεγάλης συνάντησης: Πετάγεται πάνω σου μόλις μπεις. Κουνάει μανιασμένα την ουρά. Κάνει μικρά σπριντ ενθουσιασμού και σε γλείφει από τα δάχτυλα μέχρι το πρόσωπο.
Σαν να σμίγετε έπειτα από μήνες (κι ας έχεις λείψει μόνο κάποιες ώρες). Σαν ζευγάρι που ζει με απόσταση κι ανταμώνει έπειτα από καιρό. Σαν αδέρφια που είχαν χαθεί και βρέθηκαν έπειτα από χρόνια.
Ποια νεύρα, ποια δύσκολη μέρα στη δουλειά, ποιοι λογαριασμοί και ποιο άγχος… Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τα έχεις ξεχάσει όλα.
Αυτή η υπέροχη αίσθηση ότι κάποιος σ’ αγαπάει και θα σ’ αγαπάει για πάντα (χωρίς αμφιβολία αν το δείχνει «από υποχρέωση» ή επειδή περιμένει κάποια ανταπόδοση) τα καλύπτει όλα.
Κι εσύ εκπλήσσεσαι κάθε φορά από το πόση ανιδιοτέλεια μπορεί να έχει ένα πλάσμα. Αισθάνεσαι ακόμα μεγαλύτερη την ευθύνη να φανείς αντάξιος της εμπιστοσύνης του.
Και νιώθεις τόσο γεμάτος από συναισθήματα, που σου ‘ρχεται να… βγεις έξω και να ξαναμπείς μόνο και μόνο για να ζήσεις ξανά αυτά τα μαγικά δευτερόλεπτα.
Πηγή
