Τέτοιες μέρες, πέθανε η Αλίκη. Έτυχε, τον Απρίλιο του 1996 (έχοντας από τον προηγούμενο χειμώνα, ολοκληρώσει το στρατιωτικό μου), να εργάζομαι στο...πολυδάπανο (η μεγαλύτερη και πιο ισχυρή παραγωγή μέχρι σήμερα της ελληνικής τηλεόρασης με τεράστια νούμερα τηλεθέασης), στο σόου της Ρούλας Κορομηλά, στην παραγωγή της εκπομπής. Εκεί εργάζονταν τότε από όσα θυμάμαι, παραγωγοί και δημοσιογράφοι, ίσως πάνω από 100 άτομα. Μιλάμε για παραγωγές κι όχι αστεία. Τότε που η διαφήμιση κυλούσε σαν ποτάμι και τα εκατομμύρια που μοιράζονταν οι σταρ, τεράστια.
Σε ένα από τα σόου του Απριλίου-κι ενώ εκτίμηση μου τώρα που το ξαναθυμάμαι, είναι ότι η μεγάλη Αλίκη, ήταν άρρωστη (πιθανόν χωρίς να το γνωρίζει), έμεινα δίπλα της, πάνω από 18 ώρες σερί.
Τόσο κράτησαν τα γυρίσματα. Η γυναίκα, μας ξεθέωσε. Βράχος. Χόρεψε, τραγούδησε, περίμενε στα διαλείματα πίνοντας καφέ και παίζοντας με το κομπολόι της. Κανονικό αντράκι. Κάποια στιγμή, ξεθεωμένοι, φθάνοντας στο τέλος των γυρισμάτων, η παραγωγή είχε κανονίσει να έρθει να την πάρει ζωντανά, στο στούντιο, ο Κώστας ο Σπυρόπουλος(με τον οποίο ζούσαν μαζί τότε)με τη μηχανή του.
Χαμηλόφωνα της είπα ότι αυτό δεν γινόταν. Γιατί ο ίδιος μας είπε ότι δε μπορεί να έρθει. Γύρισε με κοίταξε κι εμένα και δυο τρείς ακόμα-και τον μακαρίτη τον Βλάσση Μπονάτσο- με εκείνο το μάτι της γυναικείας μαγκιάς και μας είπε: «Πείτε του να πάρει τη μηχανή και να γκρεμοτσακιστεί να είναι εδώ, σε δέκα λεπτά, γιατί αλλιώς θα τον γ@μ@σω».
Μείναμε άγαλμα.
Μετά από 20 λεπτά ο Σπυρόπουλος ήταν εκεί, μες την καλή χαρά.
Αυτή ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ήξερε να παίρνει αυτό που γούσταρε, και το έπαιρνε την ίδια ώρα.
Κάτι που θυμάμαι ακόμα και μου έχει μείνει(που μου είχε πει): «Αγόρι μου, επειδή είσαι νέος, άκου. Στον άντρα μετράει να φοράει καθαρό παπούτσι και καλό παπούτσι και καθαρά εσώρουχα και τα μάτια του, καθαρά, να μιλάνε στις γυναίκες».
Μετά από 3 μήνες, πέθανε.
