Τα αστέρια έχουν μια τάση να μας μαγεύουν. Και το κάνουν σε όλους ανεξαιρέτως. Από τα παιδιά και τους ερωτευμένους εφήβους μέχρι ποιητές, λογοτέχνες και ζωγράφους.
Ένα παιδί μετράει τ' άστρα λέει και το γνωστό μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη, την ίδια ώρα που η έναστρη νύχτα του Βίνσεντ Βαν Γκογκ είναι ένας από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα ζωγραφικής παγκοσμίως.
Αν κοιτάξουμε ψηλά στον ουρανό, μερικές φορές βλέπουμε πολλά αστέρια και άλλες λιγότερα, άλλοτε πιο φωτεινά, άλλοτε λιγότερο ενώ πολλές φορές τρεμοπαίζουν το βράδυ.
Τι είναι όμως όλα αυτά τα αστέρια; Που ακριβώς βρίσκονται και από που αντλούν όλο αυτό το φως που εκπέμπουν; Τι είναι τα πεφταστέρια; Ας δούμε!
Τι είναι αστέρι
Με δυο λέξεις θα λέγαμε ότι πρόκειται για ουράνια σώματα. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ήλιοι άλλων ηλιακών συστημάτων, κάποια από τα οποία, μάλιστα, μπορεί να βρίσκονται πάρα πολύ μακριά.
Επομένως, αφού είναι ήλιοι, είναι αυτόφωτα σώματα, δηλαδή ακτινοβολούν από μόνα τους φως το οποίο ταξιδεύει εκατομμύρια έτη φωτός για να φτάσει μέχρι τα μάτια μας.
Κάποια αστέρια μάλιστα βρίσκονται τόσο μακριά, που ενδεχομένως δεν υπάρχουν πια, αλλά τα βλέπουμε γιατί το φως αργεί πολύ να διανύσει την απόσταση που μας χωρίζει.
Βέβαια κάποια από τα αστέρια που βλέπουμε στο ουράνιο στερέωμα είναι κάποιοι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Και λέμε κάποιοι γιατί δεν μπορούμε να τους δούμε όλους με γυμνό μάτι, είτε λόγω απόστασης, είτε λόγω μεγέθους, είτε και τα δύο.
Στην πραγματικότητα με γυμνό μάτι μπορούμε να δούμε μόνο την Αφροδίτη, τον Δία, τον Κρόνο, τον Άρη, τον Ουρανό και κάποιες φορές τον Ερμή. Με κιάλια μπορούμε να δούμε τον Ποσειδώνα και τους μεγαλύτερους δορυφόρους του Δία και του Κρόνου.
Μάλιστα η Αφροδίτη, ή αλλιώς Αυγερινός, είναι το πιο φωτεινό αστέρι στον ουρανό, το οποίο συνήθως είναι ορατό από το απόγευμα.
Φυσικά οι πλανήτες αυτοί, όπως κι η Γη, δεν είναι αυτόφωτα σώματα, αλλά ετερόφωτα, δηλαδή αντανακλούν φως που τους παρέχει ο ήλιος. Παρόλα αυτά τους βλέπουμε αρκετά φωτεινούς επειδή βρίσκονται κοντά μας.
Τι είναι πεφταστέρι
Σε αντίθεση με τα αστέρια, που όπως είδαμε πιο πάνω είναι ολόκληροι πλανήτες ή ακόμη χειρότερα ολόκληροι ήλιοι, τα πεφταστέρια, από την άλλη, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Η επίσημη ονομασία τους είναι διάττοντες αστέρες και στην πραγματικότητα είναι φλεγόμενα θραύσματα κομητών με μέγεθος χαλικιού!
Τα μικρά αυτά θραύσματα όταν διαπεράσουν την γήινη ατμόσφαιρα, κινούνται με τόσο μεγάλη ταχύτητα που παίρνουν φωτιά λόγω τριβής και βγάζουν τόσο μεγάλη λάμψη που για μερικά δευτερόλεπτα είναι ορατά μέχρι την επιφάνεια τη Γης.
Κάποια αστέρια μάλιστα βρίσκονται τόσο μακριά, που ενδεχομένως δεν υπάρχουν πια, αλλά τα βλέπουμε γιατί το φως αργεί πολύ να διανύσει την απόσταση που μας χωρίζει.
Βέβαια κάποια από τα αστέρια που βλέπουμε στο ουράνιο στερέωμα είναι κάποιοι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Και λέμε κάποιοι γιατί δεν μπορούμε να τους δούμε όλους με γυμνό μάτι, είτε λόγω απόστασης, είτε λόγω μεγέθους, είτε και τα δύο.
Στην πραγματικότητα με γυμνό μάτι μπορούμε να δούμε μόνο την Αφροδίτη, τον Δία, τον Κρόνο, τον Άρη, τον Ουρανό και κάποιες φορές τον Ερμή. Με κιάλια μπορούμε να δούμε τον Ποσειδώνα και τους μεγαλύτερους δορυφόρους του Δία και του Κρόνου.
Μάλιστα η Αφροδίτη, ή αλλιώς Αυγερινός, είναι το πιο φωτεινό αστέρι στον ουρανό, το οποίο συνήθως είναι ορατό από το απόγευμα.
Φυσικά οι πλανήτες αυτοί, όπως κι η Γη, δεν είναι αυτόφωτα σώματα, αλλά ετερόφωτα, δηλαδή αντανακλούν φως που τους παρέχει ο ήλιος. Παρόλα αυτά τους βλέπουμε αρκετά φωτεινούς επειδή βρίσκονται κοντά μας.
Τι είναι πεφταστέρι
Σε αντίθεση με τα αστέρια, που όπως είδαμε πιο πάνω είναι ολόκληροι πλανήτες ή ακόμη χειρότερα ολόκληροι ήλιοι, τα πεφταστέρια, από την άλλη, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Η επίσημη ονομασία τους είναι διάττοντες αστέρες και στην πραγματικότητα είναι φλεγόμενα θραύσματα κομητών με μέγεθος χαλικιού!
Τα μικρά αυτά θραύσματα όταν διαπεράσουν την γήινη ατμόσφαιρα, κινούνται με τόσο μεγάλη ταχύτητα που παίρνουν φωτιά λόγω τριβής και βγάζουν τόσο μεγάλη λάμψη που για μερικά δευτερόλεπτα είναι ορατά μέχρι την επιφάνεια τη Γης.
