Μια χώρα, η Ελλάδα, στα όρια της χρεοκοπίας και κατάρρευσης το 2015 κατάφερε αργά και βασανιστικά μέσα σε...
τρία χρόνια, να σταθεί ξανά στα πόδια της.
Μέσα σε ένα δύσκολο Μνημονιακό περιβάλλον, για τους πολλούς, κατάφερε να ανακτήσει σταδιακά την αξιοπιστία της, η Κοινωνία να αναπνεύσει, ενώ η οικονομία της να βρίσκεται σε τροχιά ανάκαμψης. Η αναβάθμιση της χώρας και γεωπολιτικά, αναγνωρίζεται πλέον και από ξένους αξιωματούχους, ενώ σημαντικός είναι και ο ρόλος της στα τεκταινόμενα της ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία βρίσκεται πλέον σε κρίσιμο σταυροδρόμι, με την ακροδεξιά να ενισχύεται και τις πολιτικές δυνάμεις και σχηματισμούς να αναδιατάσσονται.
Η τήρηση των δεσμεύσεών μας απέναντι στους δανειστές, η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, παράλληλα με τη στήριξη των αδυνάτων, αξιακό καθήκον της Αριστεράς, μας κάνουν να αισιοδοξούμε, ότι τα δύσκολα είναι πλέον πίσω μας. Βρισκόμαστε, πια, στην τελική ευθεία εξόδου, χωρίς όμως να έχουμε ακόμη «τερματίσει».
Η «αριστερή παρένθεση», ευσεβής πόθος πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, καθώς και της Αντιπολίτευσης, διαψεύσθηκε με «πάταγο». Οι Αξιολογήσεις κλείνουν, 2,3 δις περίπου υπερπλεόνασμα το α τετράμηνο 2018, αύξηση των εξαγωγών, αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής, θετικό ισοζύγιο στο άνοιγμα νέων επιχειρήσεων σύμφωνα με την ΕΡΓΑΝΗ, ενώ η χώρα διαθέτει Αναπτυξιακό σχέδιο για πρώτη φορά, το οποίο συζητήθηκε στο ελληνικό Κοινοβούλιο και κατατέθηκε στους Θεσμούς.
Χωρίς επιχειρήματα πλέον η Αντιπολίτευση, κύρια η ΝΔ, στερούμενη συγκεκριμένης πολιτικής πρότασης, καταφεύγει στην τακτική των fake news και ιδίως στη δημιουργία Φόβου στην Κοινωνία. Με θρασύτητα, επειδή φοβούνται, εγκαλούν την Κυβέρνηση για την οικονομική πολιτική της, για τα μέτρα που θα έρθουν..., ενώ γίνεται προσπάθεια ακόμη και παραχάραξης της Ιστορίας μας. Οι πολιτικές δυνάμεις, που κυβέρνησαν τη χώρα επί δεκαετίες, εφαρμόζοντας ένα στρεβλό Μοντέλο Ανάπτυξης, που οδήγησε και στα Μνημόνια εμφανίζονται ως «σωτήρες».
Αλλά η επιλογή της καλλιέργειας Φόβου στον κόσμο, που δυστυχώς συμμετέχει και μεγάλο κομμάτι των ΜΜΕ, δεν είναι τυχαία επιλογή. Κατά το Θουκυδίδη, «ο φόβος ακυρώνει τη Μνήμη». Μέσα στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η συστηματική προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας στην οποία έχει επιδοθεί τόσο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όσο και οι συνοδοιπόροι του στην προσπάθεια αυτή. Εν προκειμένω, το ζητούμενο είναι να ξεχάσει ο ελληνικός λαός τις διχαστικές και αντιλαϊκές πολιτικές όχι μόνον της μεταπολεμικής ιστορίας, αλλά και τις τόσο πρόσφατες καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές που έφεραν τις 12 μειώσεις των συντάξεων επί ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, την ανεργία που έφτασε στο 27%, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έκλεισαν η μια μετά την άλλη, τους νέους μας που άρχισαν να ξενιτεύονται μαζικά από το 2010 και μετά, το καταστροφικό για τα ασφαλιστικά ταμεία PSI και τόσα άλλα. Από την άλλη, το μόνο που προσφέρουν είναι να υπόσχονται ακόμα περισσότερες αντιλαϊκές πολιτικές, ξεθεμελίωμα και των υπόλοιπων εργατικών δικαιωμάτων, φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, απολύσεις στο Δημόσιο, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και όλο το νεοφιλελεύθερο πολιτικό πακέτο, που μας έφερε μέχρι εδώ.
Δεν θα το πετύχουν όμως, διότι η χώρα Οδεύει προς την οριστική Έξοδο από τα Μνημόνια και με τη στήριξη του λαού, που εξουσιοδότησε την Κυβέρνηση το Σεπτέμβρη του 2015 να εφαρμόσει μια δύσκολη κοινωνικά πολιτική, θα υλοποιήσει ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης. Ένα βιώσιμο μοντέλο και από την οικολογική πλευρά, αλλά και την ανταγωνιστική. Η προσέλκυση επενδύσεων, η μείωση της ανεργίας με δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε τομείς υψηλής προστιθέμενης αξίας και καινοτομίας είναι το ζητούμενο. Το αναπτυξιακό σχέδιο της χώρας, που πρόσφατα επικρότησε και ο ΟΟΣΑ, περιέχει συγκεκριμένες εφαρμοστέες πολιτικές σε όλους τους τομείς.
Η Ολιστική Στρατηγική Ανάπτυξης δίνει ένα νέο Όραμα για την προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης, ενσωματώνοντας τους στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΣΒΑ) του ΟΗΕ. Αποσκοπεί στην Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας,«την αντιστροφή της αποβιομηχάνισης της Ελλάδας και με βάση πρόσφατες μεταρρυθμίσεις, στην αποκατάσταση της αύξησης της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας».
Η Δίκαιη Ανάπτυξη αποτελεί στόχο, όπου το προϊόν της αφορά την ικανοποίηση των αναγκών της Κοινωνίας, χωρίς αποκλεισμούς, χτίζοντας ένα σύγχρονο λειτουργικό κράτος με κανόνες, όρους και όρια.
*Χαρά Καφαντάρη, βουλευτής Β’ Αθήνας, πρόεδρος Διαρκούς Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής
Πηγή
