Πιο συγκεκριμένα, τα κοράκια, παρατηρούν και συγκεντρώνονται πάντα γύρω από ένα νεκρό πτηνό του είδους τους, χωρίς όμως να έχει βρεθεί η εξήγηση αυτού του φαινομένου.
Σχετική έρευνα του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, κατέγραψε τις αντιδράσεις των εν λόγω πτηνών, αφού τοποθέτησε ομοιώματα νεκρών κορακιών, σε διάφορα σημεία της πόλης. Ταυτόχρονα, οι μελετητές έστησαν τρία πιθανά σενάρια, στο σκηνικό των νεκρών πουλιών, κατά τα οποία, στο πρώτο ένας άντρας φορούσε μάσκα και κρατούσε ένα νεκρό κοράκι, στο δεύτερο, ένας άντρας με μάσκα βρισκόταν δίπλα σε ένα γεράκι και στο τρίτο, ένας άντρας με μάσκα ήταν δίπλα σε ένα γεράκι, που είχε μπροστά του ένα νεκρό κοράκι.
Αφενός, η έρευνα προσπάθησε να εξετάσει τη μνήμη των κορακιών, σχετικά με το αν θυμούνται ανθρώπινα πρόσωπα, για αυτό και οι μάσκες στην κάθε περίπτωση ήταν συγκεκριμένες, αλλά και να σημειώσει σε ποιο από τα τρία σενάρια τα πουλιά θα αντιδρούσαν περισσότερο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ένα κοράκι θα εμφανιζόταν κράζοντας και προσελκύοντας 5-11 κοράκια ακόμα.
Οι κραυγές των πτηνών διαρκούσαν για 10-20 λεπτά και έπειτα η τελετή τελειωνε, ενώ φάνηκε πως τα κοράκια αντιδρούσαν πιο πολύ στο σενάριο του ανθρώπου με το γεράκι, σε αντίθεση με εκείνον που στεκόταν μόνος, με ένα νεκρό κοράκι, κάτι που αποδυκνύει πως το εν λόγω είδος πουλιών αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο, που στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το γεράκι μαζί με τον άνθρωπο.
Όπως αποδείχτηκε τελικά, τα εν λόγω πτηνά, όχι απλά αναγνωρίζουν τον κίνδυνο, θρηνούν τους νεκρούς τους και προειδοποιούν τα υπόλοιπα πουλιά τους είδους τους, αλλά μπορούν και αναγνωρίζουν πρόσωπα ανθρώπων που συνδέονται με τον κίνδυνο, ακόμα και μετά από πολλά χρόνια από το περιστατικό. Επιστήμονες του ίδιου πανεπιστημίου, έκαναν ένα παρόμοιο πείραμα, βάζοντας έναν μασκοφόρο να παγιδεύσει, να δέσει και έπειτα να απελευθερώσει κοράκια σε πέντε σημεία του Σιάτλ.
Για την επόμενη πενταετία, μετά το πείραμα, κάθε φορά που ο μασκοφόρος εμφανιζόταν στις περιοχές, τα κοράκια τον υποδέχονταν με εχθρικό τρόπο.
Όπως φαίνεται από το παραπάνω γεγονός, τα κοράκια που είχαν πέσει θύματα στην παγίδα του, είχαν προειδοποιήσει άλλα κοράκια για τον συγκεκριμένο άνθρωπο και τον κίνδυνο που αποτελεί. Μάλιστα, ο αριθμός των πτηνών που έκραζαν κάθε φορά που έβλεπαν το επικίνδυνο άνθρωπο, αυξανόταν σταδιακά για πέντε χρόνια.
Συνεπώς λοιπόν, τα κοράκια ανήκουν στα πιο ευφυή πτηνά, με τη νοημοσύνη τους να συναγωνίζεται επάξια εκείνη αρκετών θηλαστικών, ακόμα και μικρών παιδιών. Και μπορεί να ανήκουν στο είδος των πουλιών και να έχουν εντελώς διαφορετική νοητική δομή, όμως μπορούν και συνδυάζουν τα ίδια διανοητικά εργαλεία, να χρησιμοποιούν την φαντασία και να προβλέπουν πιθανά μελλοντικά γεγονότα, ώστε να λύσουν προβλήματα, όπως ακριβώς τα μικρά παιδιά.
