Ο π. Δημήτριος Μωραΐτης, ιερατικός προϊστάμενος της ιστορικής κοινότητας του...
Αγίου Σπυρίδωνα, στο Γούστερ της Μασαχουσέτης, επιδίδεται σε μία εξαιρετικά ιερή και εξέχουσα διακονία, απαγκίστρωσης των ανθρώπων, κυρίως των νέων, από την επήρεια των ναρκωτικών και οινοπνευματωδών ουσιών. Αλλάζει τη ζωή τους, τους σώζει.
Ο π. Δημήτριος Μωραϊτης ιερατεύει στην κοινότητα από το 2014. Ξεκινήσαμε την συνέντευξή μας αναφερόμενος στο πρόσφατο επιτυχές ελληνικό φεστιβάλ, αλλά στη συνέχεια οδηγηθήκαμε σε θέματα ουσιώδη που αφορούν τον σημερινό άνθρωπο, την Εκκλησία και τους ανεκκλησίαστους.
Πέρα από τη Θεολογία, ο π. Δημήτριος έχει κάνει ειδικές σπουδές στην αντιμετώπιση ανθρώπων με εθισμό στις οινοπνευματώδεις και ναρκωτικές ουσίες, οι οποίες σκλαβώνουν ανθρώπους και τους οδηγούν ακόμα και στον θάνατο.
Διδάσκει το μάθημα της πνευματικότητας στον Οίκο Γουάσπερκαϊ, όπως επίσης και το πρόγραμμα νηφαλιότητας (sober). «Τους εξηγώ πώς να ζήσουν πνευματική ζωή, διότι η θεραπεία των ναρκωτικών είναι να ζει κάποιος την πνευματική ζωή και φυσικά όταν εφαρμόζεις τα δώδεκα βήματα που πρέπει και συμμετέχεις στις συναντήσεις, αλλάζεις και ξεφεύγεις από τα ναρκωτικά», μας είπε.
Εχει «σώσει» δεκάδες ανθρώπους και ιδιαίτερα νέους από τα οινοπνευματώδη και τα ναρκωτικά. Γεννήθηκε στη Γερμανία, αλλά μεγάλωσε στην περιοχή της Κορόνα, στο Κουίνς. Εργάσθηκε ως γενικός εργολάβος και μηχανικός οικοδομών. Κάποια στιγμή επέστρεψε στο σχολείο για να γίνει κοινωνικός λειτουργικός, αλλά πολύ γρήγορα αντιλήφθηκε μία άλλη κλήση του.
Οταν τον ρωτήσαμε τι σας προσήλκυσε στην ιεροσύνη, απάντησε «περίεργα πράγματα. Προσευχόμουν και έλεγα πώς πρέπει να Σε υπηρετήσω κι άκουσα τη φωνή του Θεού που μου έλεγε ξέρεις εσύ. Κι αμέσως ήξερα».
Για το φεστιβάλ, μας είπε πως «ήταν το καλύτερο που είχε ποτέ η κοινότητα», συμπληρώνοντας πως «είχαμε πολύ κόσμο και επίσης πολλοί ενορίτες οι οποίοι είχαν έλθει να βοηθήσουν». «Κάνουμε το φεστιβάλ κάθε δύο χρόνια διότι χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία και σαν ιερέας αισθάνομαι χαρούμενος σαν πατέρας που τους βλέπω που έρχονται και εργάζονται όλο το Σαββατοκύριακο», ανέφερε.
Σύμφωνα με τον π. Δημήτριο, η κοινότητα συγκροτείται «από 750 εγγεγραμμένες οικογένειες που πληρώνουν, αλλά υπάρχουν τουλάχιστον άλλες 1.000 που δεν συνεισφέρουν. Κι αυτό το βλέπω διότι κάθε τρία μυστήρια που κάνω τα δύο είναι για οικογένειες οι οποίες δεν πληρώνουν. Αυτό που κάνω τώρα είναι ότι πηγαίνω έξω, στα μαγαζιά, προσπαθώ να τους γνωρίσω. Οταν έχομε μακαρία μετά την κηδεία πηγαίνω και τους γνωρίζω».
Αυτό έκανε ο π. Δημήτριος και στη διάρκεια του φεστιβάλ, όπου συνέβη το εξής συνταρακτικό όπως μας το διηγήθηκε: «Μπήκε μέσα στον ναό ένας νέος κάπου 25 χρόνων και δεν τον γνώριζα. Τον ρώτησα 'μήπως θέλετε να σας ξεναγήσω στο ναό;' Μου απάντησε 'όχι δεν χρειάζομαι έχω βαπτισθεί εδώ'. Οταν τον ρώτησα πότε είχες έλθει τελευταία φορά στην εκκλησία; μου απάντησε 'μάλλον τότε που βαφτίστηκα'».
Ο π. Δημήτριος συνέχισε λέγοντας ότι «ήταν ο παππούς του στο φεστιβάλ τον πλησίασα και τον ρώτησα 'είσαι Ελληνας;'. Μου απάντησε 'ναι'. Και τον ρώτησα πάλι 'γιατί δεν φέρνεις τον εγγονό σου στην εκκλησία;'. Μου απάντησε 'πάτερ μου καλά λες, αλλά θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι είμαι εδώ στην Αμερική πενήντα χρόνια και δεν έχω κοινωνήσει ποτέ διότι βλαστημώ'. Του είπα εάν ακούσω την εξομολόγησή σας τώρα, θα σας κοινωνήσω αμέσως. Είπε στον εγγονό του περίμενε έξω, και επί 25 λεπτά άκουσα την εξομολόγηση του και τον κοινώνησα. Την άλλη μέρα ήλθε στο φεστιβάλ και την Κυριακή στην Εκκλησία». Συμπλήρωσε πως «πολλές φορές μετρούμε την επιτυχία του φεστιβάλ με το πόσα λεφτά κάναμε, αλλά πόσο καταλαβαίνουμε την επιτυχία από το να έλθει στον Χριστό και στην Εκκλησία έστω και μία ψυχή;».
Στην ερώτηση, πώς η Εκκλησία θα πλησιάσει τους ανεκκλησίαστους, ο π. Δημήτριος είπε πως «η Εκκλησία πρέπει να είναι περισσότερο προσιτή (relevant), πρέπει να συνεχίσει να αντιπροσωπεύει τη διακονία του Ιησού Χριστού. Εχουμε μία διακονία σίτισης που κάθε Σάββατο σιτίζουμε τους έχοντες ανάγκη. Εχουμε τράπεζα φαγητών. Κάθε χρόνο πηγαίνουμε στο Μεξικό και χτίζουμε σπίτια. Κάνουμε επισκέψεις στα γηροκομεία, οπότε οι νέοι άνθρωποι βλέπουν πως η Εκκλησία επιτελεί έργο Χριστού, δεν είναι ένας τόπος που σαναντιώνται οι Ελληνες, αλλά είναι η συνέχεια της κλήσης του Χριστού όπου διανέμεται φιλανθρωπία και προσελκύονται από αυτό».
Τόνισε πως «η μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων είναι εκείνων οι οποίοι δεν συμμετέχουν. Το 22% των νέων ανθρώπων λένε ότι δεν συνδέονται με καμία κοινότητα πίστεως, γι' αυτό πρέπει να βγούμε έξω και να τους αγγίξουμε. Αυτό κάνω σε κάθε ευκαιρία. Σε κάθε γάμο και βάπτιση στην αρχή εξηγώ τι εννοεί αυτό, τι αντιπροσωπεύει εκείνο».
Ο π. Δημήτριος μιλάει την ελληνική γλώσσα με άνεση. «Εδώ στην Αμερική τα έμαθα. Γεννήθηκα στη Γερμανία ήλθα εδώ όταν ήμουν ενάμιση χρόνων. Μέχρι που ήμουν 10 ετών μιλούσαμε στο σπίτι, μετά σταματήσαμε και τα έμαθα ξανά στη Θεολογική Σχολή», μας είπε.
Πηγή
