Ζαν Πολ Σαρτρ. Όμως, αυτή η γυναίκα στα σαράντα της χρόνια ερωτεύτηκε παράφορα τον συγγραφέα Νέλσον Όλγκριν, τον συγγραφέα που περιέγραφε ρεαλιστικά τη σκληρή πραγματικότητα της Αμερικής, πέρα από το αμερικάνικο όνειρο. Είναι αυτός που έγραψε το μυθιστόρημα "Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι", που έγινε μπεστ σέλερ και μεταφέρθηκε στην οθόνη με πρωταγωνιστή τον Φρανκ Σινάτρα, ο οποίος απέσπασε το Όσκαρ ερμηνείας για το ρόλο του.
Ο άνδρας που έκανε την καρδιά της Μποβουάρ να τρέμει από συγκίνηση δεν είχε τίποτε κοινό με τους υπαρξιστές και με τους ανθρώπους της παρισινής κουλτούρας. Οι φίλοι του Όλγκριν ήταν τοξικομανείς, πόρνες, χαρτοπαίκτες, περιθωριακοί τύποι που ζούσαν σ' ένα δωμάτιο, που έμοιαζε περισσότερο με τρώγλη, έτσι όπως ήταν και το δικό του. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ μαγεύτηκε από τούτο τον παράξενο, τον άγνωστο κόσμο και από τον άνδρα που έμενε σε μια φτωχή συνοικία Πολωνών και έγραφε τόσο ωραία. Μοιράστηκε μαζί του το άστρωτο κρεβάτι του, τη φτώχεια, την αγάπη για τους αντισυμβατικούς ανθρώπους. Έμεινε στο παγωμένο Σικάγο αρκετό καιρό και έπειτα κάλεσε τον Όλγκριν μαζί της στη Γαλλία για να του γνωρίσει το δικό της κόσμο. Έπειτα, οι δυο τους έφυγαν για το Μεξικό, τη Γουατεμάλα, την Αφρική, την Ισπανία και την Ιταλία. Όσοι έζησαν εκείνη την εποχή την Σιμόν ντε Μποβουάρ μιλούν για μια γυναίκα γεμάτη ερωτικό πάθος, για μια γυναίκα χαμογελαστή κι ευτυχισμένη, που έρχεται σε αντίθεση από την εντύπωση που είχαμε για εκείνη, δηλαδή την εικόνα της ψυχρής διανοούμενης.
Το χρονικό ενός έρωτα
Ο Ντάγκλας Κάουι γράφει το μυθιστόρημα “Μεσημέρι στο Παρίσι, πρωί στο Σικάγο (εκδόσεις Κριτική, μετάφραση Θωμάς Σκάσσης), μια σπουδή για το τι σημαίνει να αγαπάς και να αγαπιέσαι από τον σωστό άνθρωπο τη λάθος στιγμή.
«Δεν υπήρξα ποτέ τόσο ευτυχισμένος όσο είμαι τώρα», της είπε. Η Σιμόν πήρε το μπουκάλι. «Ούτε εγώ», αποκρίθηκε, και ο κραδασμός που ένιωσε ακούγοντας τα λόγια του και τα δικά της, και ξέροντας ότι ήταν αλήθεια, την άφησε έκπληκτη. Ήπιε μια γουλιά ουίσκι και το επανέλαβε, για να νιώσει την ευχαρίστηση: «Ποτέ δεν υπήρξα τόσο ευτυχισμένη».
Ένα παγωμένο βράδυ του Φεβρουαρίου του 1947, η Σιμόν ντε Μπωβουάρ συναντά στο Σικάγο τον συγγραφέα Νέλσον Όλγκριν και αυτός προσφέρεται να της δείξει την πόλη. Μετά από αρκετές περιπετειώδεις ώρες στα καταγώγια, τα καμπαρέ και την αστυνομία, οι δυο τους επιστρέφουν στο διαμέρισμα του Όλγκριν. Εκεί ανάβει η σπίθα ενός πάθους που θα διαρκέσει για τις επόμενες δύο δεκαετίες. Η σχέση τους φουντώνει στη διάρκεια των πρώτων μεθυστικών μηνών που θα περάσουν μεταξύ Παρισιού και Σικάγου. Μεσολαβούν μεγάλα διαστήματα που ζουν χώρια. Εκεί βρίσκουν χώρο η αγωνία, τα αντιφατικά συναισθήματα, παλιοί και νέοι εραστές, το γράψιμο, η πολιτική, τα τυχερά παιχνίδια. Όλα αυτά θα κλονίσουν τον ήδη εύθραυστο και αντισυμβατικό δεσμό τους και θα δοκιμάσουν την αφοσίωσή τους.
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ, η Γαλλίδα φιλόσοφος και δοκιμιογράφος, από τις κύριες μορφές του υπαρξισμού, θεμελίωσε θεωρητικά το φεμινιστικό κίνημα. Γεννήθηκε στα 1908 από μια ξεπεσμένη αστική οικογένεια με αυστηρές αρχές και η μητέρα της φρόντισε από νωρίς να τη μυήσει στον καθολικισμό νέων. Ο πατέρας της, που ήταν άθεος, κάτι που η κόρη του ανακάλυψε χρόνια αργότερα, ασχολήθηκε με τη μόρφωσή της. Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόνη. Το μεγάλο γεγονός στη ζωή της ήταν η γνωριμία της, με τον κατά δυο χρόνια μεγαλύτερο της, Ζαν Πολ Σαρτρ που τη βοήθησε στις εξετάσεις της για την υφηγεσία. Η Μποβουάρ ήρθε δεύτερη και έγινε η νεαρότερη υφηγήτρια της Γαλλίας. Το 1936 μετατέθηκε στο Παρίσι και δίδαξε σε διάφορα λύκεια ως το 1943, οπότε με προτροπή του Σαρτρ αφιερώθηκε στη συγγραφή. Το 1949 κυκλοφορεί το βιβλίο που την έκανε διάσημη, "Το δεύτερο φύλο", έργο που άφησε εποχή για την πρωτότυπη θεμελιωμένη αντιμετώπιση των γυναικείων προβλημάτων. Στα 1981, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Σαρτρ, κυκλοφόρησε το βιβλίο της "Η τελετή του αποχαιρετισμού", ένας ύστατος φόρος τιμής στο σύντροφό της. Το 1983 είδαν το φως γράμματα που είχε στείλει ο Σαρτρ στην Μποβουάρ και σε άλλες του γνωριμίες "Γράμματα στον Κάστορα". Η Σιμόν ντε Μποβουάρ πέθανε στις 14 του Απρίλη του 1986. Η Μποβουάρ είναι από τα σπάνια παραδείγματα μιας διανοούμενης και συγγραφέα, που με τη φιλοσοφική της κατάρτιση και το λογοτεχνικό της ταλέντο δεν αδιαφόρησε για κανένα σχεδόν πρόβλημα της εποχής της.
Πηγή
