Η λαϊκή αυτή έκφραση προέρχεται πιθανότατα από το «αγύριστο ταξίδι» προς το θάνατο που συναντούμε σε διάφορα δημοτικά τραγούδια.
Η εικόνα του Χάρου σαν ένα γέρου Περατάρη που διαπορθμεύει τις φυγές, είναι μεταγενέστερη του Ομήρου και στο σημερινό ελληνικό λαό διασώθηκαν οι ιδέες περί θανάτου και οι μυθολογικές παραστάσεις της μακρινής αρχαιότητας, όπως σημειώνει ο Νικόλαος Πολίτης.
Έτσι, τον ποταμό του θανάτου και το πορθμείο του Χάροντα, τον συναντάμε και σε δημοτικά τραγούδια.
Ο θάνατος συχνότατα αποκαλείται ταξίδι και σε ένα μοιρολόι της Χίου «Ταξίδι του Χάρου»:
Σαν ήθε, να ταξιδεύει του Χάρου το ταξίδι,
Γιατί δεν μου το μήνυσε, να στείλω αποδοσίδι;
Για πες, καλέ μου, πες μου το, πού θες να πας ν’ αράξεις;».
Και στη συλλογή δημορτικών τραγουδιών της Ηπείρου που μας άφησε ο Χασιώτης, συναντάμε πολλές φορές το ταξίδι του Χάρου:
«Αχ, παλικάρι μου, έφυγες στ’ αγύριστο ταξίδι,
που πάνε και δεν έρχονται και πίσω δε γυρίζουν».
