Φίλιππος Γ. Μωυσόγλου
Αντ/ρχος Πολεμικού Ναυτικού ε.α
Οικονομολόγος – Πολιτικός Επιστήμων
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι...Μέσα σε 8 χρόνια από το 1981 και μετά, κατόρθωσε ένας άνθρωπος, ένας πολιτικός «ηγέτης», να διαλύσει ένα έθνος, που κατάφερε κόπο αγώνες και θυσίες, να σταθεί στα πόδια του, μετά από 150 χρόνια περίπου πολέμων (παγκόσμιων και εμφυλίων). Και δεν θα κουραστώ ποτέ να το διατυμπανίζω και να το επαναλαμβάνω, ότι για τη σημερινή μας κατάντια, υπαίτιος είναι ένας. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή ξεκινώντας από την περίφημη γενιά του πολυτεχνείου.
Η γενιά του Πολυτεχνείου λοιπόν είναι αυτή που χρωμάτισε και δηλητηρίασε μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων. Είναι η χειρότερη γενιά, γιατί είχε τους χειρότερους ανθρώπους επικεφαλής της. Είχε το κατακάθι της κοινωνίας. Η ποιότητα της κάθε γενιάς, κρίνεται από την ποιότητα αλλά και τον όγκο της κληρονομιάς, που αφήνει πίσω της. Όλες οι γενιές των Ελλήνων ήταν άξιες, γιατί κατά κανόνα άφηναν μια Ελλάδα ισχυρότερη από αυτήν που παραλάμβαναν οι ίδιες. Όλες οι γενιές ήταν άξιες εκτός από αυτήν, την πιο σάπια γενιά Ελλήνων, την γενιά του Πολυτεχνείου.
Πατέρας της γενιάς του Πολυτεχνείου, ήταν Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος πήρε το σύνολο της εξουσίας των συνομήλικών του και την παρέδωσε στους νεότερους, οι οποίοι λειτούργησαν ως παιδιά του, ως θεία και άλλα βρέφη. Η κορυφή της εξουσίας ήταν μόνιμα κατειλημμένη από τους άχρηστους, από τα σκουπίδια της κοινωνίας. Το πρώτο από αυτά, που κυριάρχησε στα μεταπολίτευση, ακούει στο όνομα Ανδρέας Παπανδρέου. Όταν μια κοινωνία έχει σαν "πρώτο" έναν άνθρωπο, όπως ο Ανδρέας, είναι θέμα χρόνου να την "πατήσει". Γιατί αυτός, προκειμένου να διατηρήσει τα "πρωτεία", θα πλαισιωθεί από ομοίους του, οι οποίοι θα δημιουργήσουν συνθήκες συμμορίας. Μία συμμορία η οποία θα ήταν ανίκητη με την ισχύ και την βοήθεια του κρατικού μηχανισμού.
Γύρω λοιπόν από αυτόν, χτίστηκε το μεταπολιτευτικό πολιτικοοικονομικό σύστημα. Ένα σύστημα το οποίο χρησιμοποίησε ως συνεκτικό του στοιχείο το Πολυτεχνείο. Τον «ήρωα» Ανδρέα, τον πλαισίωσαν, οι ήρωες του Πολυτεχνείου. Τον χέστη, που έκλαιγε, όταν τον συνέλαβαν στο σπίτι του οι αστυνομικοί της Χούντας, τον πλαισίωσαν οι χέστες, που έκλαιγαν, για να μην τους συλλάβουν στο Πολυτεχνείο, οι ίδιοι Αστυνομικοί. Τον χέστη, ο οποίος κρυβόταν στη σοφίτα του σπιτιού του σαν τη γάτα, τον πλαισίωσαν οι χέστες, οι οποίοι κρυβόταν σαν τα ποντίκια πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου.
Η συμμορία του Ανδρέα, που κυβέρνησε τη χώρα, σχεδόν στο σύνολο της μεταπολίτευσης, που δήλωνε αυθαίρετα σοσιαλιστική και αριστερή, γιατί αυτό επέβαλε το πολιτικό μάρκετινγκ του τύπου, ήταν το απόλυτο κατακάθι της κοινωνίας. Παλιοί χαφιέδες της χουντικής ασφάλειας, οι οποίοι παρίσταναν τους αντιχουντικούς αγωνιστές. Παλιοί λακέδες του παρακράτους, οι οποίοι παρίσταναν τους δημοκράτες δημοσιογράφους. Παλιοί περιθωριακοί της τράκας και της ξεφτίλας, κοινά τεμπελόσκυλα. Ανώμαλοι, οι οποίοι, προκειμένου να ανελιχθούν στο σύστημα, εξυπηρετούσαν δημοκράτες εκδότες και άλλους ανώμαλους μεγαλοαστούς της πρωτεύουσας. Πόρνες πρόθυμες να κοιμηθούν με τον μεγάλο αρχηγό της συμμορίας, προκειμένου να διακριθούν στην πολιτική. Με αυτούς τους ανθρώπους του υποκόσμου στήθηκε η μεταπολίτευση.
Με αυτόν τον τρόπο συντηρείται ακόμα και σήμερα η κοινωνική πυραμίδα, που διατηρεί τον πάτο στη κορυφή. Με αυτόν τον τρόπο η ελληνική κοινωνία λειτουργεί ανάποδα και βασιλεύει η αναξιοκρατία. Αυτή ήταν η επιτυχία του παπανδρεϊσμού, που διαπότισε τη γενιά του Πολυτεχνείου. Μια γενιά καμένη από την κορυφή μέχρι τη βάση. Μια γενιά, η οποία ποτέ δεν κατάλαβε, τι πραγματικά είναι κορυφή και τι πάτος. Μια γενιά, η οποία έστησε μια κοινωνική πυραμίδα και η οποία στην πραγματικότητα ήταν ένα χωνί βυθισμένο στα κοινωνικά σκατά. Εκεί όπου αναζητούσε τους «κορυφαίους».
Τα αποτελέσματα ήταν αυτά, τα οποία απολαύσαμε καθόλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Το κατακάθι εγκαταστάθηκε μόνιμα στην κορυφή της κοινωνίας. Οι τελευταίοι ανέλαβαν σαν πρώτοι να ηγηθούν της κοινωνίας. Οι προδότες ανέλαβαν να εκφράσουν τους πατριώτες. Οι τεμπέληδες και οι άεργοι ανέλαβαν να διεκδικήσουν δικαιώματα για λογαριασμό των εργαζομένων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ανέλαβαν να προστατεύσουν τους ιδιωτικούς υπάλληλους. Οι αστοί ανέλαβαν να εκφράσουν τα δίκια της αγροτιάς.
Ο ένας χώρος μετά τον άλλο αλώνονταν από τους «ήρωες» του κινήματος. Στον συνδικαλισμό κυριαρχούσαν τύποι Κανελλόπουλου, Πρωτόπαπα, Πολυζωγόπουλου, Κουτρουμάνη, Φωτόπουλου, Παναγόπουλου, οι οποίοι εξαργύρωναν τα συνδικαλιστικά τους αίσχη, με βουλευτικές έδρες και υπουργικούς θώκους. Στη δημοσιογραφία κυριαρχούσαν απίστευτοι τύποι όπως οι Φυντανίδης, Ψυχάρης και Κωστόπουλος. Στην πολιτική κυριαρχούσαν τύποι σαν τον Κουτσόγιωργα, Αθανασόπουλο, Τσοχατζόπουλο, Λαλιώτη (αλήθεια που χάθηκε αυτός; Όλοι ξέρουμε, αλλά ήταν ο πιο γάτος από την συμμορία), Μαντέλη, Κουλούρη και πάρα πολλοί άλλοι, που για λόγους οικονομίας χώρου, δεν μπορώ να τους αναφέρω όλους. Στην πνευματική κοινότητα κυριαρχούσαν τύποι σαν τον Βερέμη (ο οποίος προσπάθησε να μας πείσει ότι επί τουρκοκρατίας οι Έλληνες περνούσαν υπέροχα μαζί με τους Τούρκους κατακτητές!!!), Βέλτσου και Μεταξόπουλου.
Όλοι αυτοί είχαν συνθέσει μια συμμορία ανίκητη. Όποιον και να αμφισβητούσες, έρχονταν οι υπόλοιποι και σε "σακάτευαν". Όποιον και να πολεμούσες, είχες απέναντί σου ένα πανίσχυρο μπλοκ με άπειρα μέσα και δύναμη να αμυνθεί και να σου προκαλέσει ζημιά. Ένα μπλοκ, το οποίο απειλούσε ακόμα και με βία, εφόσον συνδεόταν άμεσα με παρακρατικές και δήθεν τρομοκρατικές οργανώσεις. Ένα μπλοκ, το οποίο αντιλήφθηκε γρήγορα την αξία της "διαπλοκής" και φρόντισε να δημιουργήσει και να συνδεθεί με μια οικονομική ελίτ όμοιας καταγωγής και ανάλογης ποιότητας. Ποιότητας τύπου Κοσκωτά, Κόκκαλη, Μπόμπολα, Λαμπράκη και πολλούς άλλους. Όλοι «δημοκράτες», «αριστεροί» φίλοι του Ανδρέα και βέβαια «διαχειριστές» του δημοσίου πλούτου.
Ο τέως πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, ως γνήσιος υιός του Αντρίκου, εξαπάτησε και αυτός, πλήρως τον ελληνικό λαό, υποσχόμενος «λαγούς με πετραχήλια», ενώ γνώριζε απόλυτα τι περίμενε να ακολουθήσει (θυμίζω συχνές συναντήσεις πριν τις εκλογές με τον Διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος). Όταν κατάφερε και έγινε Πρωθυπουργός γιατί αυτό ήταν ο αυτοσκοπός του, ικέτευε για συναίνεση τα άλλα κόμματα και προσπαθούσε να μοιραστεί τις προσωπικές του ευθύνες αλλά και του κόμματος του, που κληρονόμησε, με τους άλλους. Για την ακρίβεια να τους κάνει συνενόχους στο μεγάλο «έγκλημα», που φέρει την σφραγίδα και την υπογραφή του, έγκλημα για τουλάχιστον άλλες δύο γενιές, που λέγεται Μνημόνιο και Καστελόριζο. .
Η κυβέρνηση Καραμανλή, δεν τόλμησε να συγκρουστεί με κατεστημένα και καταστάσεις κι έτσι έπεσε αύτανδρη, κατ' άλλους δραπέτευσε από την εξουσία. Βέβαια μια και ο λαός ξεχνά εύκολα, θα θυμίσω, σημαντικές συνταγματικές αλλαγές που ζήτησε, η τότε κυβέρνηση Καραμανλή, που χρειάζονταν 180 ψήφους και ο κ. Παπανδρέου είχε πει ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ!
Το ΠΑΣΟΚ πήρε αυτό που του άξιζε και βρίσκεται πλέον ένα βήμα πριν τον κλινικό του θάνατο. Ένα κόμμα με ανύπαρκτη ιδεολογία, ανύπαρκτη ηθική, μηδενικό πατριωτισμό, δημιούργημα αποκλειστικό του Ανδρέα Παπανδρέου, ένα κατ' ευφημισμό "κίνημα", ενώ κανονικά έπρεπε να είχε πεθάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, εντούτοις διατηρήθηκε στη ζωή με σωληνάκια της εντατικής, επειδή το ήθελαν κάποιοι. Ένα κόμμα που ρήμαξε κυριολεκτικά τον τόπο, ένα κόμμα που πρόδωσε ένα ολόκληρο Έθνος επί δεκαετίες, πνέει τα λοίσθια. Λίγος καιρός ζωής μόνο του απέμεινε. Τώρα δε μένει, παρά να δούμε ποιος θα τραβήξει τελικά τα σωληνάκια.
Δεν θα αναφερθώ σε αυτούς τους απίθανους τύπους της «πρώτης φορά αριστερά» που κυβερνούν τώρα τη χώρα γιατί απλά είναι το αποτέλεσμα και φαινόμενοτης διύλισης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ! Πολύ σύντομα θα επιστρέψουν εκεί που πραγματικά ανήκουν.
Για την καινούρια αρχή, που ίσως είναι και η τελευταία ευκαιρία της χώρας , μετά την βαριά ήττα που θα υποστούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στις επόμενες εκλογές, θα χρειαστούν άφθαρτοι άνθρωποι με καινούριες ιδέες και με τόλμη για να λάβουν τις όποιες αποφάσεις απαιτούνται σκληρές ή μη Όσο για μας τον απλό κόσμο, θα βρούμε το δρόμο μας, μόνο αν αναθεωρήσουμε πλήρως τη ζωή μας σταματώντας να λαδώνουμε τους εφοριακούς, να δίνουμε φακελάκια στους γιατρούς, να ασελγούμε στη φύση. Πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τον εαυτό μας και τις θεμελιώδεις αξίες από τις οποίες απομακρυνθήκαμε. Μπορούμε να δουλέψουμε όλοι μαζί για μια καλύτερη μέρα αρκεί να το πιστέψουμε.
Κλείνω με μία φράση από την επιστολή της Μυρσίνης Λοΐζου, κόρη του αείμνηστου μουσικοσυνθέτη Μάνου Λοΐζου, προς πρωθυπουργό και κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με την οποία απαγορεύει την χρήση από το ΠΑΣΟΚ, του τραγουδιού που είχε γράψει ο πατέρας της, και αποτελεί ένα ισχυρότατο ράπισμα, όσο ισχυρός είναι και ο συμβολισμός αυτής της κίνησης και μια επιβεβαίωση για την απόλυτη ευθύνη που φέρει αυτό το κόμμα και ο ιδρυτής του:
«Εσείς, είστε οι απόλυτα υπεύθυνοι για την πιο βαθιά, πνευματική, αξιακή, ηθική, και πολιτισμική καταχνιά που θα μπορούσε να έχει ποτέ αυτός ο τόπος».
Αυτά για να ξέρουμε ακριβώς για το ποιος φερει ακέραια την ευθύνη για την κατάντια της ομορφότερης χώρας του κόσμου
