από ασήμαντα (όπως το πώς λέγεται όλο το σόι της Πέππα) και σημαντικά (όπως ότι δεν υπάρχει κανένας λεκές που να μην μπορεί να καθαρίσει ένα μωρομάντηλο αν παρέμβεις εγκαίρως) μέχρι εξαιρετικά σημαντικά, όπως το ότι το πολυτιμότερο αγαθό μετά την υγεία δεν είναι τα λεφτά, αλλά ο χρόνος.
Κι όμως, ενώ το μάθημα αυτό το παίρνουμε ως μαμάδες πολύ νωρίς, συνεχίζουμε να κατασπαταλάμε το δώρο του χρόνου σε ανοησίες – ή τελοσπάντων σε σκέψεις και ασχολίες που κάποτε έμοιαζαν σημαντικές, αλλά αν πάρεις μια απόσταση βλέπεις πως τελικά δεν είχαν καμία, μα καμία σημασία. Κάνοντας μια μίνι αναδρομή στα τελευταία 3+ χρόνια που είμαι μαμά, διαπιστώνω πως κατά καιρούς έχασα τον χρόνο μου…
Να συγκρίνομαι
Με τις φίλες μου, με τις γνωστές μου, με τις μαμάδες στην τηλεόραση και στα περιοδικά και – κυρίως- με το αρχέτυπο της μητέρας στο υποσυνείδητό μου, τη μαμά μου. Πέρασα τόσο καιρό και ξόδεψα τόση φαιά ουσία να σκέφτομαι αν είμαι καλύτερη ή χειρότερη μαμά από εκείνες, με τη σύγκριση με κάποιο μαγικό τρόπο να λειτουργεί πάντα εις βάρος μου (έτσι είναι βλέπεις οι συγκρίσεις. Τις κάνουν κυρίως όσοι δεν έχουν αυτοπεποίθηση. Οπότε κατά κάποιο τρόπο χάνουμε από τα αποδυτήρια). Μέχρι που μια μέρα η μαμά μου σε μια τυχαία συζήτηση μου είπε «εσύ σε αυτό είσαι πολύ καλύτερη με τα παιδιά σου από εμένα» και ξαφνικά ξεμπλόκαρα. Κάποιες φορές είμαι μπροστά, κάποιες είμαι πίσω. Δεν είναι αγώνας δρόμου. Είναι βόλτα στο πάρκο.
Να διαβάζω κακίες και ξεκατινιάσματα σε μαμαδογκρουπ στο facebook
Πόσες χαμένες ώρες έχω βγάλει τα μάτια μου να διαβάζω έναν ποταμό από τέτοια σχόλια! Τα οποία σχόλια, αν το καλοσκεφτείς, πηγάζουν ακριβώς από αυτή την ανασφάλεια και την τάση για σύγκριση. Βγαίνουν τα «μαμαδόμετρα» και αναμετριούνται οι απανταχού μαμάδες ποια είναι πιο στοργική με το παιδί της, ποια το κοιμίζει καλύτερα, ποια το ταΐζει καλύτερα, ποια παίζει μαζί του τα πιο εκπαιδευτικά παιχνίδια, ποια θήλασε περισσότερο, ποια κάνει attachment parenting, ποια εφαρμόζει τις αρχές της ενσυναίσθησης, ποια έχει διαβάσει περισσότερα βιβλία παιδοψυχολογίας. Κορίτσια, ψυχραιμία. Αφήστε με αργές κινήσεις κάτω το κινητό ή το λάπτοπ. Απομακρυνθείτε. Αγκαλιάστε το παιδάκι σας. Τώρα δεν είναι όλα καλύτερα;
Να αναρωτιέμαι πότε το παιδί μου θα μιλήσει/ θα περπατήσει/ θα βγάλει δόντια/ θα κόψει την πάνα/ θα κόψει την πιπίλα
Τι απίστευτο χάσιμο χρόνου. Λες και το δόντι της Βικτώριας θα φύτρωνε νωρίτερα επειδή εγώ τσέκαρα κάθε μέρα τα ούλα της να δω αν φουσκώνουν (παρεμπιπτόντως: μη φρικάρετε με τα δόντια. Η Ισαβέλλα έβγαλε το πρώτο 5 μηνών, η Βικτώρια 14 μηνών. Τώρα, 3 μήνες μετά, έχει 6!) Αλλά ξανά αναρωτιέμαι, μήπως φταίμε πάλι εμείς οι μαμάδες που στους παιδότοπους ρωτάμε η μια την άλλη «λέει λεξούλες;/ πότε σας περπάτησε; / έκοψε την πάνα;». Άγχος, άγχος, άγχος που μεταβιβάζεται χωρίς κανένα λόγο.
Να τσακώνομαι με το νήπιο
Κάποτε αν μου έλεγες πως θα κάθομαι κα θα διαπληκτίζομαι με έναν άνθρωπο που φτάνει στο ύψος του μπουτιού μου θα το θεωρούσα εντελώς γελοίο, αλλά στην πράξη έχω περάσει απίστευτα πολύ χρόνο σε παραγωγικές συζητήσεις όπως «κατέβα από τον νεροχύτη – όχι, δεν κατεβαίνω – κατέβα αμέσως – όχι, θα μείνω εδώ – κατέβα τώρα – όχι εσύ να κατέβεις κλπ». Είναι τρομερά δύσκολο να μην παρασυρθείς σε βλακώδεις καυγάδες με το παιδί σου, ειδικά όσο μεγαλώνει, δοκιμάζει τα όριά σου και σε προκαλεί. Την επόμενη φορά, πάρε βαθιές αναπνοές και επανέλαβε στον εαυτό σου «ΕΙΜΑΙ Ο ΩΡΙΜΟΣ ΕΝΗΛΙΚΑΣ» (όχι πως είσαι. Αλλά πες το και ίσως το πιστέψεις).
Να προσπαθώ να πετύχω δικαιοσύνη ανάμεσα στα δυο παιδιά μου
Έπαιξα αρκετά και με τις δύο; Αγκάλιασα κάποια πιο πολύ από την άλλη; Έφαγε καλά η μικρή ή ασχολήθηκα μόνο με το τι έφαγε η μεγάλη; Έχει πέδιλα παραλίας η Βικτώρια ή θα βάλει πάλι τα παλιά της Ισαβέλλας; Και θυμάμαι τη μαμά μου να περιγράφει ένα εξαίσιο δείγμα μαμαδίστικου νευρικού κλονισμού, όπου το μακρινό 1985 καθόταν και έκλαιγε πάνω από 3 αυγά, γιατί το ένα ήταν μικρότερο από τα άλλα δύο και δεν ήξερε σε ποια από τις τρεις μας να το δώσει (αν κρίνουμε από την ανάπτυξη μας, πάντως, εγώ μάλλον πήρα το πιο μεγάλο…).
Να προσπαθώ να τηρώ ευλαβικά τα ωράρια
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: είμαι υπέρμαχος των ωραρίων στο φαγητό και στον ύπνο, γιατί αποδεδειγμένα ένα ξεκάθαρο πλαίσιο βοηθά τα παιδιά να λειτουργούν καλύτερα στην καθημερινότητά τους. Άλλο αυτό, όμως, και άλλο κάτι υπερβολές που έκανα – κυρίως στο πρώτο παιδί, ομολογώ – να χάνουμε βόλτες, εκδρομές, ώρες παιχνιδιού, παραλίες, καλέσματα για φαγητό κλπ επειδή «Εγώ μια παρά τέταρτο πρέπει να είμαι σπίτι για να την κοιμίσω». Με την δικαιολογία του προγράμματος που πρέπει πάση θυσία να τηρηθεί, στην πραγματικότητα ικανοποιούσα εγώ τους δικούς μου μικρούς ψυχαναγκασμούληδες, στερώντας από το παιδί μου, τον εαυτό μου, τον άντρα μου, τους φίλους μου στιγμές ευτυχίας, δηλαδή μελλοντικές χαρούμενες αναμνήσεις.
Τότε πίστευα πως αν χαλάσω το ωράριο του μωρού θα ταλαιπωρηθεί, θα έχει γκρίνια, θα δυσκολευτεί να κοιμηθεί το βράδυ, θα δυσκολευτούμε όλοι, θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Διαπιστώνω τώρα πως αυτή η εμμονή δεν βόλευε το παιδί μου. Βόλευε τον ψυχισμό μου και κυρίως βόλευε να μην ξεβολευτώ. Ο κανόνας είναι να υπάρχει ρουτίνα. Αλλά οι κανόνες έχουν πάντα και εξαιρέσεις.
Να χαζεύω τις μαμάδες του Instagram
Είχα γράψει ολόκληρο άρθρο παλαιότερα για όλα αυτά τα instagram accounts που χειρίζονται αψεγάδιαστες μαμάδες με αψεγάδιαστα μωρά που φορούν αψεγάδιαστα ρούχα και μένουν σε αψεγάδιαστα σπίτια (δες το εδώ). Και παρότι είναι μια διαδικασία που με χαλαρώνει, νομίζω πως θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι παραγωγικότερο με το χρόνο μου από το να κοιτάζω τα τέλεια playrooms τους και να αναρωτιέμαι γιατί εμάς μοιάζει να χτύπησε ένας τυφώνας από τουβλάκια, κουκλάκια, παζλ και βιβλία το σαλόνι μας;
Να νιώθω τύψεις που άργησα στη δουλειά
Όχι πως από τότε που συνειδητοποίησα πόσο ανώφελες είναι οι ενοχές έχω βρει και τον τρόπο να τις αποβάλλω. Νομίζω πως, δεδομένου ότι η δική μου μαμά δεν δούλευε, ο ρόλος της εργαζόμενης μαμάς που έχω επιλέξει, θα κοντράρεται πάντα με το μητρικό πρότυπο που έχω εγγεγραμμένο στο υποσυνείδητό μου. Κατάλαβες τι κάνω τώρα; Τα γράφω εδώ για να μην πληρώνω τσάμπα συνεδρίες ψυχανάλυσης.
Να στεναχωριέμαι για αρνητικά σχόλια που μου αφήνουν στα social media
Προφανώς έχω αποδεχθεί πως μέρος του επαγγέλματός μου είναι η δημόσια έκθεση και κατ’ επέκταση η αποδοχή κριτικής απ’ όποιον θέλει να την κάνει, όμως αρκετές φορές δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω τα εποικοδομητικά αρνητικά σχόλια (υπάρχουν και αυτά και τα εκτιμώ δεόντως) από εκείνα που γράφτηκαν με εμπάθεια και/ή σκοπό να με πληγώσουν. Γιατί ωωω, να είσαι σίγουρη πως έχω δεχθεί και πολλά τέτοια, για τις επιλογές σχετικά με τα παιδιά μου, για τον άντρα μου, για τα κιλά μου, για τα ρούχα μου, για τις απόψεις μου. Ο χρόνος που αφιέρωσα να στεναχωριέμαι για αυτά είναι χαμένος χρόνος που κανείς, ποτέ δεν θα μου τον δώσει πίσω.
Να προσπαθώ να γίνω η Τέλεια Μαμά
Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός πως ήμουν τρίτο παιδί στην οικογένεια και άρα μεγάλωνα με πιο χαλαρές προσδοκίες από τις δύο μεγαλύτερες αδερφές μου, δεν ξέρω αν είναι ζωδιακό του Υδροχόου, δεν ξέρω για ποιο λόγο και ειλικρινά δεν με νοιάζει να τον βρω: είμαι απλά χαρούμενη που από τη φύση μου δεν είμαι τελειομανής, γιατί νομίζω πως όσο πιο τελειομανής είναι ένας άνθρωπος, τόσο πιο ζόρικα θα τα βρει όταν γίνει μητέρα ή πατέρας. Νομίζω πως οι τελειομανείς μαμάδες υποφέρουν περισσότερο από τις υπόλοιπες και νομίζω πως άθελά τους κάνουν και τους γύρω τους να υποφέρουν και εκείνοι. Τα παιδιά γίνονται ένας μεγεθυντικός φακός που μεγιστοποιεί την ανάγκη τους για άψογα τακτοποιημένες ντουλάπες, πεντακάθαρο σπίτι, ήρεμο περιβάλλον, ταξινομημένα παιχνίδια, απόλυτα προσεγμένη διατροφή, αυστηρό ωράριο, καλόγουστα ρούχα και τόσα άλλα.
Έλα όμως που τα παιδιά συνήθως προκαλούν το ακριβώς αντίθετο, ένα χαρούμενο πολύχρωμο χάος;
Είναι μια σύγκρουση δύο κόσμων, αναπόφευκτη και σφοδρή. Ακόμη κι εγώ, η πλέον «χύμα» στους περισσότερους τομείς της ζωής μου, βρέθηκα να προσπαθώ κάπου κάπου για την τελειότητα, μόνο και μόνο για να καταλήξω να αισθάνομαι ανεπαρκής, ανίκανη, λίγη. Τον περισσότερο καιρό, ευτυχώς, είμαι χαρούμενη μέσα στην τρελή μου καθημερινότητα: το σπίτι μου είναι βομβαρδισμένο με πλαστικά παιχνίδια περίπτερου (και όχι με τα υπέροχα ξύλινα εκπαιδευτικά παιχνιδάκια που τους αγοράσαμε τα Χριστούγεννα), το παιδικό δωμάτιο είναι γεμάτο με σακούλες με χειμερινά που δεν έχω προλάβει να κατεβάσω στην αποθήκη και παιχνίδια που δεν έχω προλάβει να χαρίσω (και σίγουρα δεν μοιάζει καθόλου με εκείνα που βλέπεις στο Ιnstagram), το ένα μου παιδί κυκλοφορεί μόνο με το βρακί και με μαλλιά τζίβες (τι να κάνουμε, είναι λεπτά και μπερδεύονται) και το άλλο παιδί είναι πασαλειμμένο με κάποια ύποπτη τροφή που μάλλον δεν θα έπρεπε να είχε φάει (τι να κάνουμε, άνοιξε το ψυγείο και την πήρε. ΝΑΙ, έχει μάθει να βγάζει την ασφάλεια).
Και ο Νικόλας γυρίζει από τη δουλειά και δεν βρίσκει να φάει τίποτα, γιατί απλά δεν πρόλαβα να του φτιάξω τίποτα και πάλι θα παραγγείλουμε και πάλι δεν θα χάσω τα ριμάδια τα κιλά της εγκυμοσύνης. Δεν πειράζει. Αυτοί είμαστε. Και αν αυτή η εικόνα είναι ο καθρέφτης μου ως μητέρα, ας είναι, φτάνει να θυμάμαι μια βασική αλήθεια: είμαι μοναδική και τα παιδιά μου θα σχετιστούν με εμένα και μόνο με εμένα. Όχι με την Τέλεια Μαμά, που απαντάται στη φύση τόσο συχνά όσο και οι μονόκεροι.
Πηγή
