του Πολέμου του Κόλπου, καθώς η εξέλιξη της τεχνολογίας και οι μεταβολές στο διεθνές γεωπολιτικό σκηνικό έχουν ασκήσει την επιρροή τους: Για πολλά χρόνια η έμφαση δεν ήταν στην αντιμετώπιση ενός σχετικά ισοδύναμου, τεχνολογικά εξελιγμένου στρατιωτικού αντιπάλου, αλλά στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και των «ασύμμετρων απειλών», καθώς το «αντίπαλον δέος» της ΕΣΣΔ και του Ανατολικού Μπλοκ είχε πάψει να υπάρχει. Ωστόσο, στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα ο κόσμος μας φαίνεται να αλλάζει πάλι, και η αναμέτρηση σε επίπεδο τακτικών στρατών μεγάλων χωρών φαίνεται να αποτελεί πάλι υπαρκτό ενδεχόμενο, ενώ στην «εξίσωση» μπαίνουν και νέοι παράγοντες, όπως ο κυβερνοπόλεμος κ.α. Ως εκ τούτου, στον τομέα των χερσαίων επιχειρήσεων το τοπίο έχει αλλάξει σημαντικά, καθώς ένας σύγχρονος στρατός ξηράς πρέπει να μπορεί να αντιμετωπίζει ένα μεγάλο εύρος πρωτόγνωρων απειλών, που συνδυάζουν χαρακτηριστικά του παρελθόντος (αντάρτικο από δυνάμεις που χρησιμοποιούν δυνατότητες τόσο «παραδοσιακού» ανταρτοπολέμου όσο και σύγχρονης τεχνολογίας) όσο και του παρόντος/ μέλλοντος (μη επανδρωμένα οχήματα, αεροσκάφη και πλοία/ υποβρύχια, όπλα με τεχνητή νοημοσύνη κ.α.).
Το να αποπειραθεί κανείς να προβλέψει ποιοι θα είναι οι πιο ισχυροί στρατοί ξηράς του 2030 σίγουρα είναι μια δύσκολη και παράτολμη πρόβλεψη- ωστόσο σε δημοσίευμα του National Interest γίνεται μια εκτίμηση βάση τρία κριτήρια: Το αν οι χώρες στις οποίες ανήκουν οι στρατοί αυτοί έχουν πρόσβαση σε φυσικούς πόρους/ ισχυρή τεχνολογική βάση, το αν υπάρχει επαρκής στήριξη από τις πολιτικές αρχές και το αν οι στρατοί αυτοί έχουν τη δυνατότητα να μαθαίνουν/ αποκτούν εμπειρία υπό συνθήκες πραγματικού κόσμου (κοινώς, εάν εμπλέκονται σε πολεμικές επιχειρήσεις).
Με βάση αυτά τα κριτήρια, σύμφωνα με το National Interest, οι 5 πιο ισχυροί στρατοί ξηράς του κόσμου θα είναι οι εξής:
Ινδία: Εμπλέκεται σε επιχειρήσεις όπως το αντάρτικο των Μαοϊστών στο εσωτερικό, το υποστηριζόμενο από το Πακιστάν αντάρτικο στο Κασμίρ κ.α., ενώ παράλληλα είναι έτοιμος για έναν γενικευμένο πόλεμο με το Πακιστάν. Επίσης, πολιτικά/ διπλωματικά μιλώντας έχει πρόσβαση σχεδόν σε όλο το φάσμα της αγοράς στρατιωτικής τεχνολογίας (Ρωσία, ΗΠΑ, Ευρώπη, Ισραήλ πουλάνε στην Ινδία), ενώ παράλληλα έχει αναπτυχθεί μια ιδιαίτερα ισχυρή εγχώρια αμυντική βιομηχανία.
Γαλλία: Συνεχίζοντας το δόγμα της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, η Γαλλία συνεχίζει να διατηρεί τον πιο ισχυρό ευρωπαϊκό στρατό, και μάλλον θα συνεχίσει να το κάνει και τα επόμενα χρόνια, ειδικά δεδομένου του Brexit. Η αμυντική της βιομηχανία παραμένει ισχυρή, ενώ ο γαλλικός στρατός αποκομίζει εμπειρία από τις επιχειρήσεις κατά της τρομοκρατίας σε Μέση Ανατολή και Αφρική.
Ρωσία: Η παρακμή και κατάρρευση των ετών μετά την πτώση της ΕΣΣΔ έχει αφήσει βαθιά σημάδια στον ρωσικό στρατό, ωστόσο η βελτίωση της κατάστασης της ρωσικής οικονομίας και οι (πολύ συχνά επώδυνες) εμπειρίες της Τσετσενίας άνοιξαν τον δρόμο της επιστροφής. Ο επιτυχής για τη Ρωσία πόλεμος με τη Γεωργία το 2008 και η προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 έδειξαν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό (ή έχουν αρχίσει να αλλάζουν). Το 2030 εκτιμάται ότι ο ρωσικός στρατός θα είναι μια πολύ ισχυρή δύναμη, ωστόσο εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικά προβλήματα (όπως το ότι είναι κολλημένος κάπου ανάμεσα στο παλιό σύστημα της θητείας και την εθελοντική/ επαγγελματική στράτευση). Παρόλα αυτά, οι δυνάμει αντίπαλοι εξακολουθούν να φοβούνται το μέγεθός του και τις δυνατότητές του σε μια σειρά από τομείς, όπως πχ στον «υβριδικό» πόλεμο (όπως αυτός που είδαμε στην Ουκρανία).
ΗΠΑ: Ο ισχυρότερος στρατός του κόσμου σήμερα θα παραμείνει εμφανώς ισχυρός και το 2030. Διαθέτει τεχνολογία αιχμής και πολυετή εμπειρία από τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας»- ωστόσο δεν είναι λίγοι αυτοί που εκφράζουν προβληματισμούς σχετικά με το τι συνεπάγονται από άποψης εξάντλησης αυτές οι μακροχρόνιες πολεμικές συγκρούσεις (Αφγανιστάν, Ιράκ), στις οποίες δεν φαίνεται «πραγματικό» ορατό τέλος, ενώ αρκετοί στρατιωτικοί και αναλυτές είχαν κατά καιρούς εκφράσει προβληματισμούς σχετικά με τη μετατόπιση της έμφασης στην αντιμετώπιση αντάρτικων (counter-insurgency) από την αντιμετώπιση ισχυρών τακτικών στρατών αντιπάλων εθνών (όπως ήταν επί Ψυχρού Πολέμου). Αυτό βέβαια έχει αρχίσει να αλλάζει τα τελευταία χρόνια, λόγω της αντιπαλότητας με την Κίνα στον Ειρηνικό και των προβληματισμών για αυτό που εκλαμβάνεται ως ρωσική επιθετικότητα στην ανατολική Ευρώπη.
Κίνα: Ο κινεζικός στρατός εκσυγχρονίζεται από τη δεκαετία του 1990, και η τάση αυτή έχει ενισχυθεί και στο πλαίσιο της «έκρηξης» της κινεζικής οικονομικής ανάπτυξης. Αν και δεν έχει την ίδια χρηματοδότηση με αυτήν του αμερικανικού στρατού, αναπτύσσει ταχέως την τεχνολογία του, ενώ διαθέτει αφθονία πόρων και ανθρώπινου δυναμικού. Ωστόσο στερείται επιχειρησιακής εμπειρίας.
Πηγή
