γ@#μ$%α παιδικά χρόνια αν…»: Δύο φράσεις που ο καθένας συμπληρώνει με βάση τις δικές του παιδικές εμπειρίες και έχουν κατακλύσει, τον τελευταίο καιρό, το newsfeed πολλών σημερινών 35άρηδων στα social media. Συνήθως, μιλούν για ξένοιαστα και ανέμελα παιδικά χρόνια περασμένων εποχών. Για τότε που οι γονείς δεν μας επέτρεπαν να βγούμε το βράδυ μέχρι αργά έξω και έπρεπε να πάρουμε άδεια για να καθίσουμε λιγάκι παραπάνω. Για τότε που το παιχνίδι μας όριζε εκείνος που έφερνε την μπάλα στο (γεμάτο χώμα) γήπεδο ή για τότε που στα χωριά παίζαμε μέχρι αργά το βράδυ στις πλατείες.
Και να σας εξομολογηθώ κάτι;
Και εγώ νιώθω τυχερή για τα δικά μου παιδικά χρόνια. Θυμάμαι με χαρά και συγκίνηση τα καλοκαίρια που μπορούσα να παίξω ανέμελα μπουγέλο στην πλατεία της γειτονιάς μου ή στο προαύλιο του σχολείου μου, χωρίς να έχω την μαμά μου πίσω μου να με κοιτά διαρκώς και να φωνάζει να προσέχω.
Μπορούσα να τρέχω στο χωριό με τα ξαδέρφια μου ξυπόλητη και να παίζω μήλα, κρυφτό, κυνηγητό, μπάλα, να πηγαίνω για εξερεύνηση και να κάνω βουτιές στα παγωμένα νερά στο ποτάμι του χωριού. Και αυτά είναι λίγα μόνο από όσα κάναμε κάθε καλοκαίρι, όσοι μεγαλώσαμε την δεκαετία του 1980.
Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν και οι καλοκαιρινές μου περιπέτειες είναι πια μόνο αναμνήσεις. Σήμερα τα παιδιά φαίνεται να διασκεδάζουν διαφορετικά και να ξοδεύουν τις ελεύθερες ώρες τους λιγότερο «ζωηρά» από ό,τι έκαναν τα παιδιά στα χρόνια μου.
Διαβάστε παρακάτω μερικές διαφορές ανάμεσα στα καλοκαίρια του σήμερα και του τότε: Τι κάναμε εμείς οι τωρινοί 35άρηδες που δεν κάνουν τα παιδιά μας;
Παίζαμε
Αυτό που και τα αδέρφια μου και τα ξαδέρφια μου και εγώ παραδεχόμαστε είναι, ότι χορτάσαμε παιχνίδι. Παίζαμε με τις ώρες στο σπίτι, σε πλατείες, σε αλάνες. Παίζαμε τα πάντα, από ποδόσφαιρο μέχρι... οικογένεια. Παίζαμε! Παίζαμε μπουγέλο στο τέλος του σχολείου – όπως κάνουν και τα παιδιά σήμερα – αλλά παίζαμε και άλλες φορές μέσα στο καλοκαίρι (μπορεί και καθημερινά). Δεν χρειαζόταν να συγκεντρωθούμε σε κάποιο σπίτι με κήπο ή μεγάλη βεράντα. Δεν χρειαζόταν οι μαμάδες μας να κλείσουν ραντεβού για να παίξουμε. Απλώς ένα παιδί ξεκινούσε βρέχοντας τα άλλα με την μπουγελόφατσά του. Το μετά ήταν αναμενόμενο. Οι μαμάδες μας μπορεί να γκρίνιαζαν για τα βρεγμένα ρούχα, αλλά δεν μας ένοιαζε διόλου.
Κάναμε ποδήλατο συνέχεια. Κατεβαίναμε κατηφόρες, σπινιάραμε, κάναμε αγώνες. Πηγαίναμε από την μία περιοχή στην άλλη για να δούμε κάποιον φίλο και μας άρεσε τόσο πολύ. Πρόσφατα πέρασα από το πάρκο της γειτονιάς μου και ένιωσα θλίψη, όταν είδα τα παιδιά αντί να τρέχουν ή να κάνουν ποδήλατο και πατίνι, να κάθονται σκυμμένα πάνω από ένα κινητό, χωρίς να μιλούν ή να κοιτάζονται.
Βαριόμασταν
Πολύ. Και κανείς δεν νοιαζόταν. Αν το λέγαμε στους γονείς μας, δεν έκαναν κάτι για να μας διασκεδάσουν. Ίσα ίσα θυμούνταν να μας αναθέσουν ένα σωρό δουλειές για το σπίτι (γι’ αυτό άλλωστε και δεν αποκαλύπταμε στους γονείς μας, ότι βαριόμασταν!). Οπότε χρησιμοποιούσαμε τη φαντασία μας για να διασκεδάσουμε. Διαβάζαμε κόμικς, φτιάχναμε ιστορίες, πειράζαμε ο ένας τον άλλο. Και γι’ αυτά δεν χρησιμοποιούσαμε οθόνες…
Οι γονείς μας δεν μας ακολουθούσαν παντού
Θυμάμαι την μαμά μου να λέει: «Πηγαίνετε για παιχνίδι» και να μην ορίζει το πού θα πάμε ή το πότε θα γυρίσουμε. Αν μέναμε στα όρια της γειτονιάς μας, όλα ήταν καλά. Δεν είχε τρόπο να ξέρει που ήμασταν κάθε λεπτό και… νομίζω δεν ήθελε και να το ψάξει. Ήθελε λίγη ησυχία για να κάνει κάποιες δουλειές χωρίς παιδιά γύρω της και τα κατάφερνε!
Λαχταρούσαμε ένα συγκεκριμένο γλυκό
...που μετά το παγωτό δεν ήταν άλλο από το ζελέ. Θυμάστε αυτή την πλαστική συσκευασία με το καπάκι αλουμινόχαρτο που σκιζόταν με το παραμικρό, έτσι; Πόσο το λαχταρούσα και πόσα τέτοια κυπελάκια μπορούσα να φάω; Όταν τα έφερνε ο πατέρας μου στο σπίτι γινόταν «μάχη» για το ποιος θα προλάβει να φάει τα περισσότερα. Η μαμά μου δεν μας επέτρεπε να φάμε πάνω από ένα την ημέρα, αλλά ο «σύμμαχος» μπαμπάς έφερνε περισσότερα σπίτι ή μας αγόραζε και δεύτερο όταν βγαίναμε βόλτα στην πλατεία. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ήταν τόσο γλυκό όσο η βάφλα με σοκολάτα και παγωτό ούτε τόσο ιδιαίτερο όσο το παγωμένο γιαούρτι με γεύσεις. Ήταν απλώς χυμός φρούτου με ζάχαρη. Στα μάτια μας όμως ήταν το «υπέρτατο γλυκό»!
Δεν είχαμε πρόγραμμα
Οι γονείς μου έφευγαν για δουλειά και εμείς μέναμε μόνα στο σπίτι. Τα αδέρφια μου και εγώ βρίσκαμε ευκαιρία τότε και βλέπαμε πολλή τηλεόραση. Ακόμα και προγράμματα που δεν επιτρεπόταν να βλέπουμε. Δεν ξέραμε τι θα κάνουμε το απόγευμα ή το βράδυ και τρώγαμε λιχουδιές χωρίς οι γονείς μας να το ξέρουν.
Δεν υπήρχε ιστορικό αναζήτησης για να δουν τι κάναμε – αν και είμαι σίγουρη πως ήξεραν. Μας άφηναν να βγούμε για παιχνίδι και εμείς δεν επιστρέφαμε αν δεν βράδιαζε. Κάθε μέρα είχαμε κάτι να κάνουμε, χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει. Ουσιαστικά, είχαμε χρόνο να «αναπνεύσουμε» και να «ξεφύγουμε» και οι γονείς μας δεν ένιωθαν ενοχές γι’ αυτό.
Επικοινωνούσαμε με γράμματα και τηλέφωνα
Μου άρεσε πάρα πολύ να γράφω γράμματα στις ξαδέρφες μου στο χωριό. Λέγαμε τα νέα μας και σχεδιάζαμε τι θα κάναμε την επόμενη φορά που θα βρισκόμασταν. Προσέχαμε πολύ τη γραφή μας και διαλέγαμε πάντα όμορφα χαρτιά αλληλογραφίας. Με σχέδια, πιο χοντρό ή πιο λεπτό χαρτί, ακόμα και αρωματισμένο! Μιλούσαμε και τηλεφωνικά, αλλά τότε τα τηλεφωνήματα χρεώνονταν πολύ και τα προγράμματα με απεριόριστες κλήσεις δεν υπήρχαν, οπότε οι γονείς έθεταν τα όρια τους για τη χρήση του τηλεφώνου.
Σήμερα, τα παιδιά έχουν περισσότερα και καλύτερα μέσα επικοινωνίας, αλλά φαίνεται να μην επικοινωνούν σωστά. Στέλνουν άσχετες φωτογραφίες μεταξύ τους, απλώς για να «δείξω, ότι ενδιαφέρομαι, μαμά. Αν σε μια ομαδική συνομιλία δεις το μήνυμα και δεν απαντήσεις ή δεν μιλήσεις για ώρα, σημαίνει, ότι σνομπάρεις τους άλλους ή δεν τους συμπαθείς», μου εξήγησε η 13χρονη κόρη μου, όταν τη ρώτησα γιατί φωτογραφίζει τα... νύχια της. Προφανώς και η φωτογραφία που έστειλε πριν λίγες μέρες στις φίλες της έδειχνε, ότι δεν τις σνομπάρει… Τι να πω;
Αν έχετε μεγαλώσει και εσείς την δεκαετία του 1980 ή τις αρχές του 1990, οι πιθανότητες είναι, ότι θυμάστε με νοσταλγία και υπερηφάνεια τα παιδικά σας καλοκαίρια. Οι γονείς σας έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν και ήταν εντάξει με αυτό. Δεν έψαχναν group στο Facebook για απαντήσεις ούτε άνοιγαν «πόλεμο» με άλλες μαμάδες για τις τακτικές που ακολουθεί η κάθε μία. Ήξεραν ποιοι είναι και τι θέλουν ως γονείς.
Σίγουρα, πολλά πράγματα έχουν βελτιωθεί σήμερα, αλλά – αν με ρωτάτε – είμαι πολύ χαρούμενη που μεγάλωσα στη γενιά που περίμενε πώς και πώς να φάει ένα κυπελλάκι ζελέ και πέρασα γ!@#μ!@$α παιδικά χρόνια ξαπλωμένη με τα ξαδέρφια μου στο ίδιο κρεβάτι να γελάμε για ώρες…
Πηγή
