Η μυρωδιά τους, η αίσθηση που δίνουν και ο ήχος που εκπέμπουν, είναι ακριβώς ο ίδιος που έχει η τροφή των θαλάσσιων ζώων. Και είναι ο κύριος λόγος αφανισμού της θαλάσσιας ζωής.
Ο κύριος λόγος αφανισμού της θαλάσσιας ζωής είναι τα πλαστικά και υπάρχουν αποδείξεις. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη που δόθηκε για το BluePlanetII, ο David Attenborough περιγράφει την σκηνή στην οποία ένα πουλί αλμπατρός φτάνει στη φωλιά του για να ταΐσει τα παιδιά του.
«Και τί βγαίνει από το στόμα του;», διερωτήθηκε. «Ούτε κάποιο ψάρι, αλλά ούτε και κάποιο καλαμάρι – τα οποία είναι οι συνηθισμένες επιλογές του. Από το στόμα του βγαίνει ένα κομμάτι πλαστικό».
Είναι, όπως λέει ο Attenborough, αποκαρδιωτικό. Είναι επίσης και πολύ περίεργο. Τα πουλιά αλμπατρός ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρουν τη τροφή της επιλογής τους, την οποία απομακρύνουν απ’ το νερό με ευκολία. Πώς μπορεί, λοιπόν, τέτοιου είδους πτηνά να ξεγελιούνται τόσο εύκολα, και να επιστρέφουν από τα μακρινά τους ταξίδια, με τίποτα άλλο από ένα κομμάτι πλαστικό στο στόμα τους;
180 θαλάσσια ζώα επιλέγουν το πλαστικό ως τροφή τους
Δυστυχώς όμως, τα πουλιά αλμπατρός δεν είναι το μόνο είδος που το κάνει αυτό. Τουλάχιστον 180 είδη θαλάσσιων ζώων είναι τεκμηριωμένο ότι καταναλώνουν πλαστικά. Από το μικροσκοπικό πλαγκτόν μέχρι τη γιγαντιαία φάλαινα παρατηρείται αυτή η τάση.
Σε έρευνα που διεξάχθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, πλαστικό βρέθηκε στο 1/3 των ψαριών που αλιεύθηκαν. Συμπεριλαμβανομένων των ειδών που καταναλώνονται ως τρόφιμα. Έχουν βρεθεί επίσης και σε άλλες τροφές, όπως τα μύδια και οι αστακοί. Εν ολίγοις, τα ζώα όλων των μορφών και των μεγεθών τρώνε πλαστικά.
Το γεγονός ότι κάθε χρόνο εισέρχονται 12,7 εκατομμύρια τόνοι πλαστικών στους ωκεανούς, είναι πλήρως κατανοητό ότι έχει δημιουργήσει μια ατέλειωτη ποσότητα πλαστικού που τα θαλάσσια ζώα έχουν εύκολη πρόσβαση.
Η ασυναίσθητη επιλογή πλαστικών από τα μικρότερα μεγέθους θαλάσσια ζώα
Η συχνότητα κατανάλωσης πλαστικών είναι εν μέρει συνέπεια αυτής της τεράστιας εισχώρησης στους ωκεανούς. Στο ζωοπλαγκτόν, για παράδειγμα, τα εξαρτήματα τροφοδοσίας τους έχουν σχεδιαστεί για να χειρίζονται σωματίδια ορισμένου μεγέθους, και στους ωκεανούς υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση μικροσκοπικών σωματιδίων πλαστικού στο νερό.
«Εάν το σωματίδιο πλαστικού πέσει σε αυτή την κλίμακα μεγέθους, τότε για τα ζωοπλαγκτόν αυτό αυτόματα γίνεται τροφή», αναφέρει ο Moira Galbraith, ο οποίος είναι οικολόγος και εξειδικεύεται σε αυτό το είδος στο Ινστιτούτο Ωκεανογραφικών Επιστημών του Καναδά.
Όπως και το ζωοπλαγκτόν, έτσι και η θαλάσσια ανεμώνη, δεν φαίνονται να κάνουν κάποια επιλογή στο τι τρώνε, καθώς σέρνονται στο βυθό του ωκεανού, απορροφώντας τα ιζήματα στο στόμα τους, θέλοντας να εκχυλίσουν στον οργανισμό τους όλα τα βρώσιμα υλικά. Μια ανάλυση που έγινε, έδειξε ότι αυτοί οι κάτοικοι του βυθού μπορούν να καταναλώσουν μέχρι και 138 φορές περισσότερο πλαστικό, δεδομένης της κατανομής του που υπάρχει στα ιζήματα.
Για την θαλάσσια ανεμώνη, γνωστή ως θαλάσσιο αγγούρι, τα πλαστικά σωματίδια μπορεί απλά να είναι μεγαλύτερα και αυτό τα βοηθάει να τα αρπάξουν πιο εύκολα με τα πλοκάμια τους από ότι τη συμβατική τροφή τους.
Τα μεγαλύτερα θαλάσσια ζώα επιλέγουν ως τροφή το πλαστικό
Σε άλλα όμως είδη η κατανάλωση πλαστικού φαίνεται ότι είναι κάτι περισσότερο από μια διαδικασία που γίνεται με παθητικό τρόπο. Πολλά ζώα φαίνεται ότι έχουν αρχίσει να επιλέγουν αυτή την διατροφή. Για να καταλάβουμε γιατί τα ζώα βρίσκουν το πλαστικό τόσο ελκυστικό, πρέπει να εκτιμήσουμε το τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο.
«Τα ζώα έχουν πολύ διαφορετικές αισθητικές και αντιληπτικές ικανότητες από ό,τι εμείς. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι καλύτερες από τις δικές μας και σε κάποιες άλλες είναι πολύ χειρότερες. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις είναι τελείως διαφορετικές.», αναφέρει ο Matthew Savoca ειδικός επιστήμονας θαλάσσιας ζωής στην Καλιφόρνια.
Μια εξήγηση είναι ότι τα ζώα απλά μπερδεύουν το πλαστικό με τα γνωστά τους είδη διατροφής – τα πλαστικά σφαιρίδια, για παράδειγμα, θεωρείται ότι μοιάζουν με νόστιμα αυγά ψαριών.
Πηγή
