άλλους γονείς, ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα θα προκύψουν και σχόλια τύπου «Μα καλά, δεν βλέπετε ότι θα πέσει;» ή «Δεν κάνει να είναι όρθιο στην κούνια» και κάπως έτσι ξεκινούν συζητήσεις γύρω από θέματα απαγορεύσεων και γιατί τα παιδιά δεν μας ακούν.
Η Lauren Tamm, μητέρα δυο παιδιών, έχει βρεθεί πολλές φορές σε τέτοιου είδους συζητήσεις, όταν τα παιδιά της έκαναν κάτι που στα μάτια των άλλων γονιών φαινόταν επικίνδυνο. Όταν έβλεπε ότι τα άλλα παιδιά μιμούνταν τα δικά της, προκαλώντας την δυσαρέσκεια των γονιών τους άρχισε να σκέφτεται διαφορετικά και κατέληξε ότι ο λόγος που τα παιδιά δεν ακούν είναι ένας.
Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που τα παιδιά δεν μας ακούν
«Μια μέρα, ο γιος μου σκαρφάλωσε στα κάγκελα του ζωολογικού πάρκου για να δει τις μαϊμούδες. Μια μητέρα με πλησίασε και μου είπε: “Ο γιος σας έχει ανέβει στα κάγκελα. Σας το λέω, για να μην πέσει και χτυπήσει”. Μετά από λίγο, δύο παιδιά με πλησίασαν και είπαν: “Είναι πολύ ψηλά! Θα πέσει.” Πολλές φορές έχω δεχτεί τέτοιου είδους προειδοποιήσεις από άλλους γονείς όταν είμαστε έξω με τα παιδιά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα- για τους άλλους γονείς- ήταν ότι τα παιδιά τους θέλουν να κάνουν ότι "επικίνδυνο" κάνουν τα παιδιά μου.
Πιστεύω ότι περιορίζουμε πολύ τα παιδιά στις κινήσεις τους όταν παίζουν. Προσπαθούμε να τα προστατεύσουμε λέγοντάς τους να μην τρέχουν, να μη σκαρφαλώνουν, φωνάζοντας ότι αυτό που κάνουν είναι επικίνδυνο και χρησιμοποιώντας την κλασική ατάκα “Κατέβα αμέσως από ‘κει!’’
‘Έρευνες έχουν δείξει, ότι οι απαγορεύσεις όταν τα παιδιά παίζουν έξω μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στη συμπεριφορά τους. Με το να φωνάζουμε και να τα περιορίζουμε στο παιχνίδι, κάνουμε περισσότερο κακό παρά καλό.
«Σύμφωνα με την Παιδιατρική Ακαδημία της Αμερικής (2013), μια νέα έρευνα έδειξε ότι το μέσο παιδί περνά 8 ώρες την ημέρα μπροστά από μια oθόνη ενώ παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας και έφηβοι περνούν 11 ώρες μπροστά από μια οθόνη.» (Hanscom 2016 ).
Πάρα πολύς χρόνος, αν σκεφτεί κανείς ότι οι προηγούμενες γενιές αφιέρωναν αυτές τις ώρες στο παιχνίδι εκτός σπιτιού.
Προκειμένου τα παιδιά να ακούν, να προσέχουν και να κάθονται ήσυχα σε μια καρέκλα για αρκετή ώρα πρέπει να αναπτύξουν την ιδιοδεκτικότητα και την αιθουσαία αίσθηση. Η καλύτερη ηλικία για να γίνει αυτό είναι πριν τα 6.
Ιδιοδεκτικότητα είναι η ικανότητα να γνωρίζει κανείς πού είναι τα σημεία του σώματός του χωρίς να χρειάζεται να τα κοιτάξει. Είναι η αίσθηση που μας βοηθάει να καταλάβουμε την βαρύτητα. Είναι ο λόγος που μπορούμε να αλλάξουμε πετάλι στο αυτοκίνητο χωρίς να κοιτάξουμε τα πόδια μας ή να φάμε ποπ κορν χωρίς να πάρουμε το βλέμμα μας από την οθόνη. Αν δεν έχει αναπτυχθεί σωστά αυτή η ικανότητα, τα παιδιά μπορεί να πέσουν από την καρέκλα τους, ή να σκοντάψουν όταν ανεβαίνουν τις σκάλες.(Το παρατηρούμε σε μικρές ηλικίες αλλά δύσκολα σε παιδιά που έχουν κλείσει τα 4 και άνω.)
Η αιθουσαία αίσθηση παρέχει πληροφορίες σχετικά με το σώμα και τον κόσμο γύρω απ’ αυτό. Είναι η αίσθηση που μας βοηθάει να καταλάβουμε την ισορροπία και συνδέεται με όλες τις άλλες αισθήσεις. Αν δεν είναι σωστά ανεπτυγμένη, όλες οι υπόλοιπες αισθήσεις δυσλειτουργούν. Τα παιδιά δεν έχουν άλλη επιλογή απ΄ το να νιώθουν αγανάκτηση, να βιώνουν περισσότερες απογοητεύσεις, να είναι πιο επιθετικά, να μιλούν πολύ κοντά στον συνομιλητή τους και να δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν και να ακούσουν. Και αυτό συμβαίνει γιατί πραγματικά δεν μπορούν.
Για να μπορέσουν να μάθουν να ακούν, να επικεντρώνουν την προσοχή τους και να ακολουθούν οδηγίες μεγαλώνοντας, πρέπει να αναπτύξουν την ιδιοδεκτικότητα και την αιθουσαία αίσθηση με το να βιώνουν σωματικές προκλήσεις κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας.
Χωρίς αυτές, δεν μπορούν να προσέξουν στο σχολείο γιατί αποσπώνται από τα ίδια τους τα σώματα. Το να φορέσουν τα ρούχα τους, να δοκιμάσουν νέα φαγητά και να διαβάσουν, τους δυσκολεύουν.
Έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά σήμερα χρειάζονται περισσότερες φυσικές δραστηριότητες. Ο John Ratey, αναπληρωτής καθηγητής ψυχιατρικής στο Χάρβαρντ, προτείνει οι γονείς να σκέφτονται τις φυσικές δραστηριότητες σαν φάρμακο για την απόσπαση προσοχής. Ακόμη και λίγη γυμναστική βελτιώνει την διάθεση και τις γνωστικές επιδόσεις, ενεργοποιώντας τον εγκέφαλο να απελευθερώσει ντοπαμίνη και σεροτονίνη,την ορμόνη της χαράς.
Η Angela J. Hanscom, συγγραφέας του "Balanced and Barefoot" και επαγγελματίας παιδίατρος τονίζει πόσο σημαντικό είναι για τα παιδιά να παίζουν περισσότερο έξω. Ιδανικά, όλα τα παιδιά κάθε ηλικίας θα έπρεπε να περνούν 3 ώρες καθημερινά παίζοντας έξω.
Πώς να βοηθήσετε το παιδί να αναπτύξει την αιθουσαία αίσθηση και την ιδιοδεκτικότητα:
- Μέσω του χορού
- Με την κολύμβηση
- Με το παιχνίδι τις δραστηριότητες στην παιδική χαρά
- Μεταφέροντας αντικείμενα
- Κάνοντας ισορροπία
Ως μητέρα, υπάρχουν φορές που αγχώνομαι και κλείνω τα μάτια μου αν το παιδί μου κάνει κάτι επικίνδυνο όταν είμαστε έξω. Είναι φυσιολογικό να ανησυχεί ένας γονιός ότι κάτι άσχημο μπορεί να συμβεί.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι τα παιδιά ξέρουν τι χρειάζονται.[…] Όταν παίζουν, τρέχουν, κάνουν κατακόρυφο δεν το κάνουν για να χτυπήσουν ούτε για να μας ανησυχήσουν. Απλά δεν το σκέφτονται. Το κάνουν για να βοηθήσουν τους εαυτούς του να ανακαλύψουν την δύναμή τους να είναι ήρεμα και ευτυχισμένα.
Όπως λέει και η Dr. Tina Bryson «Μπορούμε να εμπιστευτούμε την ανάπτυξη».
Πηγή
