Αλλά μετά από μια γουλιά, μου έδιωξε από την γαλήνια στιγμή μου. «Μαμά! Τι θα κάνουμε σήμερα, «ρώτησε η κόρη μου, καθώς ερχόταν στο σαλόνι αγουροξυπνημένη. Και ακριβώς έτσι τελείωσε ο ήσυχος χρόνος μου. Αγαπώ την κόρη μου, αλλά μετράω τις μέρες μέχρι να αρχίσει το σχολείο. Είμαι περισσότερο από έτοιμος για κάποιο «χρόνο μου».
Πάντα ήξερα ότι ήμουν έτοιμη να γίνω μητέρα. Λαχταρούσα τις ημέρες με τα γέλια του μωρού και τις αγκαλιές και τα μαθήματα χορού του νηπίου και περίμενα να διαλέξω τις αγαπημένες μου αναμνήσεις από την παιδική ηλικία. Αλλά οι πρώτες μέρες της μητρότητας δεν ήταν εύκολες. Οι ατελείωτες νύχτες με κλάματα και θηλασμούς μου δημιούργησαν φόβο. Ένιωσα σαν ένα ζόμπι. Είναι όλα μέρος του ταξιδιού που ονομάζεται γονεικότητα. Υπάρχουν δύσκολες μέρες, αλλά η χαρά και οι γλυκές στιγμές ξεπερνούν τα σκληρά.
Καθώς τα χρόνια περνούν, ο ρόλος μου έχει μετατοπιστεί. Είμαι πάντα γυναίκα καριέρας, αλλά έμαθα ότι η οικογένεια έρχεται πρώτη. Ο κύριος τίτλος μου έχει γίνει «μαμά» – τουλάχιστον σύμφωνα με την κόρη μου. Καταφέρνω να συμπιέσω 40 ώρες εργασίας ανάμεσα στο να φτιάξω το πρωινό της κόρης μου, να την βοηθήσω να αλλάξει τα ρούχα της, να την μεταφέρω στο σχολείο και τις δραστηριότητες της και φιλάω τα λούτρινα της. Για χρόνια, αισθανόμουν ένοχη. Ένιωσα σαν να έπρεπε να αγκαλιάσω το καλό, το κακό και κάθε στιγμή στο μεταξύ.
Αλλά ξέρετε τι; Τα παιδιά μπορούν να σας οδηγήσουν στην τρέλα! Είναι εντάξει να θέλετε το δικό σας χρόνο.
Μου λείπουν οι μέρες του ύπνου, χωρίς να ξυπνάω στις 6 το πρωί. Μου λείπουν οι μέρες που πήγαινα στο μπάνιο χωρίς να με φωνάζουν έξω από την πόρτα. Μου λείπει το καθαρό μου αυτοκίνητο, το οποίο είναι γεμάτο με ζωγραφιές και φύλλα και λάσπες επειδή ήμασταν στο πάρκο. Μου λείπουν οι αδιάκοπες τηλεφωνικές κλήσεις. Ακόμη και όταν κρύβομαι στο δωμάτιο μου, η γκρίνια «μαμά, μαμά, μαμά» φτάνει στην πόρτα μου μέσα σε λίγα λεπτά. Μου λείπουν οι μέρες που το παιδί μου με άκουγε και ήμουν ψύχραιμη. Ναι, ξέρω ότι αυτό είναι το μέρος για το οποίο γεννήθηκα, αλλά ακόμη και οι μαμάδες μπορούν να διαμαρτυρηθούν.
Μην με πάρετε στραβά, λατρεύω την κόρη μου και μου αρέσει να είμαι γονέας. Αλλά, κάπου ανάμεσα στη βρεφική σκηνή και τα ταξίδια του νηπιαγωγείου, έχασα την ταυτότητά μου. Χρόνια να βάζω πρώτα το παιδί μου σήμαινε ότι τα χόμπι μου, οι βραδιές που έβγαινα έξω, και μάλιστα η αυτοεξυπηρέτηση έμειναν πίσω. Και αυτό δεν είναι υγιές. Συγνώμη λοιπόν, καθώς είμαι ενθουσιασμένη που είμαστε μόνο 1,5 μήνα μακριά από το σχολικό έτος που ξεκινάει. Είμαι περισσότερο από έτοιμη για λίγο χρονικό διάστημα για τον εαυτό μου.
Εν τω μεταξύ, σιγουρεύομαι ότι η κόρη μου έχει το καλύτερο καλοκαίρι. Ξοδεύουμε τις μέρες μας στην πισίνα, συναντάμε φίλους στο πάρκο και τρώμε πολλά παγωτά. Αγαπάω τις ήσυχες στιγμές που αγκαλιαζόμαστε στον καναπέ βλέποντας ταινίες, γνωρίζοντας ότι κάποια μέρα δεν θα θέλει να με αγκαλιάσει. Και παρόλο που η κόρη μου ξέρει πόσο δοκιμάζει την υπομονή μου, αγκαλιάζω την γκρίνια της. Ο 5χρονος γιος μου εξακολουθεί να με χρειάζεται και αυτό κάνει την καρδιά μου ευτυχισμένη.
Καθώς το καλοκαίρι περνάει και πλησιάζουμε τον Αύγουστο, βλέπω φως στο τέλος της σήραγγας. Σίγουρα, θα είμαι λυπημένη καθώς η κόρη μου θα ξεκινήσει το δημοτικό. Αυτό το σημαντικό ορόσημο είναι αρκετό για να κάνει τους περισσότερους γονείς να είναι γεμάτοι με δάκρυα. Αλλά, θα ηρεμήσω τον εαυτό μου. Η κόρη μου είναι ευτυχισμένη, υγιής και είναι έτοιμη να αρχίζει ένα νέο κεφάλαιο. Και ενώ ξεκινά αυτό το συναρπαστικό νέο στάδιο της ζωής της, ήρθε η ώρα για το επόμενο κεφάλαιο μου. Ανυπομονώ για μια μικρή ήρεμη στιγμή στο σπίτι, ξαναβρίσκοντας τον εαυτό μου.
Πηγή
