Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει γονείς να λένε στα παιδιά τους, «εγώ θυσιάζομαι για εσένα», «θα...
έπρεπε να έχω χωρίσει, αλλά εξαιτίας σου παρέμεινα παντρεμένη», «αγωνίζομαι για να σε σπουδάσω».
Φράσεις οι οποίες προσπαθούν ενδόμυχα να κατευθύνουν το παιδί εκεί που θέλουν οι γονείς, να του δημιουργήσουν ενοχικά σύνδρομα και να μεταφέρουν σε εκείνο την ευθύνη για μία απόφαση του γονιού. Ο γονέας που καταφεύγει σε αυτές τις φράσεις χειρισμού, στην ουσία επιθυμεί να αποδώσει ευθύνες στο παιδί για τις δικές του λανθασμένες επιλογές και απλώς δε θέλει να αποδεχτεί πως το λάθος βαραίνει εκείνον.
Δεν ευθύνεται το παιδί αν ο γονιός ήταν δυστυχισμένος ή αν αποφάσισε να παραμείνει σε έναν προβληματικό γάμο. Κανένα παιδί δε συναινεί στο να έρθει σε αυτό τον κόσμο, δεν έχει λόγο για το αν επιθυμεί να έρθει, ούτε και για το περιβάλλον που θα κληθεί να βρεθεί.
Είναι στην ουσία ένα πλάσμα που δημιουργείται επάνω σε μία στιγμή έξαρσης και πάθους και έρχεται στη ζωή αυτή μετά από ενέργειες άλλων. Άρα, ο γονιός έχει την ηθική υποχρέωση να παρέχει στο παιδί του τα απαραίτητα για τη σωματική και ψυχική του υγεία, συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης και περιβάλλον με αγάπη.
Ο γονιός οφείλει να τα παρέχει όλα αυτά, χωρίς να ασκεί εξουσία στο παιδί ή να προσπαθεί να του δημιουργήσει συμπλέγματα ενοχής. Ακόμα κι αν ένας γονιός πέρασε πολλά για να μεγαλώσει ένα παιδί, αυτό ήταν μία δική του επιλογή και όχι του παιδιού, το οποίο δεν είχε καν λόγο σε όλο αυτό.
Μέχρι το παιδί να φτάσει στην ηλικία της ενηλικίωσης και της αυτονομίας, ο γονιός θεωρεί υποχρέωση να θέλει και να προσπαθεί για τα παιδιά του το καλύτερο. Αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο να πρέπει να ζητάει αναγνώριση και επιβράβευση, αλλά ηθική υποχρέωση του ίδιου. Τα παιδιά δεν οφείλουν στους γονείς περισσότερα από αυτά που οφείλουν στην πραγματικότητα, οι γονείς στα παιδιά.
Πηγή
