Τα παιδιά σου τέλειωσαν το σχολείο και τριγυρίζουν μέσα στο σπίτι, χωρίς να έχουν κάτι ιδιαίτερο να κάνουν…
Εσύ ανησυχείς γιατί αν εργάζεσαι πρέπει να δεις «τι θα τα κάνεις», με ποιον θα μείνουν αν είναι μικρά ή πως θα περάσουν τον χρόνο τους, πόσο μάλλον αν έχουν ήδη αρχίσει να σου λένε ότι βαριούνται.
Αν δεν εργάζεσαι, στην αρχή χαίρεσαι που είστε περισσότερες ώρες μαζί, νιώθεις όμως ότι πιέζεσαι σταδιακά, εφόσον χρειάζεται να αλλάξεις το πρόγραμμά σου, ίσως νιώθεις και περισσότερη κούραση στο να τα προλάβεις όλα αλλά και να τα διασκεδάσεις παράλληλα!
Αν είσαι από τις τυχερές, που υπάρχουν παππούδες και γιαγιάδες στο χωριό, αποφασίζεις να τα στείλεις εκεί να …ξεσαλώσουν, κάνοντας και τις διακοπές τους ταυτόχρονα. Σίγουρα, το νιώθεις και εσύ, ότι τα παιδιά μέσα σε ένα διαμέρισμα ή σε ένα περιορισμένο περιβάλλον, δεν έχουν και πολλά να κάνουν, με αποτέλεσμα να βρίσκονται όλο και περισσότερο μπροστά σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι ή σε έναν υπολογιστή, τάμπλετ ή «έξυπνο» κινητό τηλέφωνο, γεγονός που – συμφωνούμε όλοι νομίζω – δεν είναι και ότι καλύτερο!
Κατανοείς λοιπόν την ανάγκη τους να περάσουν ανέμελες καλοκαιρινές στιγμές, μετά από την κούραση της σχολικής χρονιάς, σαν αυτές που ενδεχομένως είχες περάσει και εσύ στην ηλικία τους και που έχουν χαραχτεί ευχάριστα στη μνήμη σου.
Τέλος λοιπόν στο καθημερινό ξυπνητήρι, στο απρόθυμο ξύπνημα και στο καθημερινό πήγαινε έλα στο σχολείο, στα φροντιστήρια (αν υπήρξαν) και στις σχολικές υποχρεώσεις. Ήρθε η ώρα - αν οι παππούδες είναι σε χωριό - να χαρούν τα παιδιά σου την επαφή με τη φύση, να παίξουν με τα χώματα, να τρέξουν, να φωνάξουν, να γελάσουν δυνατά χωρίς να ενοχλήσουν κανέναν, να κολυμπήσουν – αν βρίσκονται κοντά σε θάλασσα, λίμνη ή ποτάμι, να παίξουν με άλλα παιδιά που ίσως έχουν διαφορετικές συνήθειες, πόσο μάλλον αν υπάρχουν και ξαδέλφια στο χωριό! Είναι η εποχή που τα προγράμματα και οι κανόνες δεν ισχύουν και η ελευθερία αυτή χτίζει εικόνες, αναμνήσεις, συμπεριφορές, συναισθήματα…
Γιατί αποφάσισα να γράψω αυτό το αρθράκι θα μου πείς, εφόσον όλοι μας σχεδόν γνωρίζουμε τα συγκεκριμένα οφέλη. Διάβασε λοιπόν το «γιατί»:
Αρκετές φορές βλέπω στο γραφείο γονείς που ζουν τη ζωή τους μέσα από τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα να θέλουν να τα έχουν πάντα δίπλα τους. Αρνούνται να τα αποχωριστούν έστω και για λίγες μέρες, θεωρώντας πως δεν θα αντέξουν τα παιδιά μακριά τους, μην πάθουν κάτι, ενώ στην ουσία, αυτή είναι η δική τους ανησυχία…
Άλλος ένας λόγος είναι ότι «φοβούνται» να μείνουν μόνοι οι δύο σύντροφοι, εφόσον ήδη μπορεί να μην έχουν και πολλά κοινά μεταξύ τους, ιδίως αν η σχέση τους περνάει μία «αδιάφορη φάση» ή την έχει «ρουφήξει» η καθημερινότητα…
Οι συγκρούσεις επίσης, οι καυγάδες και η κακή μεταξύ τους σχέση, είναι ασφαλώς άλλος ένας παράγοντας που χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως «σωσίβιο» για να μην πνιγούν οι δυο τους…
Δεν ξεχνάω ασφαλώς και εκείνους που δεν τα πάνε καλά με τα πεθερικά τους και μέσα από την απομάκρυνση των εγγονιών τους θέλουν να τους εκδικηθούν!
Επίσης, τι γίνεται με τους χωρισμένους γονείς; Με εκείνους που χρησιμοποιούν τα παιδιά τους για να πληγώσουν ό ένας τον άλλον; Και πιστέψτε με, είναι πάρα πολλοί αυτοί οι γονείς, ακόμα και με παιδιά που ξεπερνούν ηλικιακά τα 25 τους χρόνια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα που θα δούμε άλλη φορά!
Σε όποια κατηγορία και αν ανήκετε, να θυμάστε πως ο γονιός οφείλει να παραμερίζει τα δικά του πάθη, τις δικές του φοβίες, ανασφάλειες και ανησυχίες και να βάζει μπροστά το παιδί του και αυτό που θα κάνει καλό σε εκείνο και όχι στον ίδιο! Λέμε ναι, λοιπόν στις διακοπές στους παππούδες, όσο και αν νιώθουμε την έλλειψη…
Πηγή
